EP.06 [คำขอ]
1210 Words
“ทำไม...” ฉันดันตัวออกจากอ้อมกอดแล้วสบตาเขาตรง ๆ ใบหน้าของผู้ชายที่ฉันหลงรักยังคงเหมือนเดิมไม่เปลี่ยน นอกจากแววตาสีดำวูบไหวคู่นั้นกำลังบ่งบอกให้รู้ว่าเขาไม่ได้ไร้ความรู้สึกเหมือนที่ผ่านมา
ฉันกำลังจะตัดใจเลยนะ! ทำไม่อยู่ ๆ เขาถึงมาทำให้ฉันหวั่นไหวอีกแล้วล่ะ
“เฮียพูดไม่เก่ง”
“...” ฉันรู้...
“เย็นชา”
“...” ฉันเข้าใจ...
“นอนกับผู้หญิงคนอื่น....”
“...” อันนี้แหละที่ฉันเจ็บ... ฉันหลุบตาลงเพื่อซ่อนความเจ็บปวดจากแววตาตัวเอง
“แต่..” เขาเว้นช่วงจนฉันเผลอกลั้นหายใจ “ให้โอกาสเฮียอีกครั้งได้ไหม?”
“…” หมายความว่าไง... ฉันสบตากับเขาอีกครั้งเมื่อประโยคนั้นดังขึ้นจากริมฝีปากของผู้ชายที่ฉันรัก
“กลับมาหาเฮียนะพันเก้า...”
“…!”
“มาเป็นผู้หญิงของเฮีย...”
เหมือนร่างกายถูกสาปให้เป็นหิน ฉันไม่รู้ว่าแสดงสีหน้าแบบไหนออกไป รู้อย่างเดียวตอนนี้คือหัวใจฉันเต้นแรงจนแน่นหน้าอกไปหมด ถ้าเป็นเมื่อสองอาทิตย์ก่อน ฉันคงร้องไห้ออกมาด้วยความดีใจสุด ๆ หากตอนนี้มันไม่ใช่... ฉันไม่มีค่าพอที่จะเป็นผู้หญิงของเขาอีกแล้ว ไม่มีค่าอีกแล้ว...
“...ฮึก” น้ำตาหยดเล็ก ๆ ไหลลงอย่างไม่รู้ตัว สัมผัสอบอุ่นเคลื่นไหวข้างแก้มเรียกสายตาพร่าเลือนขึ้นมอง นิ้วเรียวของเขากำลังเกลี่ยน้ำตาให้ฉัน... ความอ่อนโยนจากผู้ชายเย็นชาอย่างเขา... ยิ่งบีบรัดหัวใจฉันแทบแตกสลาย...
“อย่าร้อง” เขากดจูบซับน้ำตา ริมฝีปากเขาเคลื่อนลงมาเรื่อย ๆ “แค่กลับมา...”
ทว่า... ก่อนที่ริมฝีปากเราจะสัมผัสกัน ร่างของเฮียไซก็ผละออกไปด้วยฝีมือของฉันเอง ฝ่ามือฉันสัมผัสแผ่นอกของเขา ฉันไม่กล้าสบตาเขา เพียงแค่ก้มหน้าปล่อยให้น้ำตาไหลออกมาไม่หยุด
ฉันเป็นคนร้องไห้ยาก...แต่ถ้าได้ร้องออกมาเมื่อไหร่... มันก็หยุดยากเหมือนกัน
“ฉัน... ขอเวลาก่อนนะเฮีย”
.
.
.
T CLUB
“นึกยังไงถึงชวนฉันมาที่นี่วะ?” เสียงเล็ก ๆ ถามขณะวางแก้วในมือลง ฉันไม่ตอบอะไร เพียงแค่ยกแก้วขึ้นดื่มด้วยความสับสนไปหมดเมื่อคิดถึงเหตุการณ์เมื่อตอนเย็น
หลังจากฉันเดินออกมาจากตรงนั้น ฉันไม่รู้ว่าเฮียไซทำสีหน้ายังไง เขาไม่ได้พูดอะไรกับฉันอีก นอกจากใช้นัยน์ตาสีดำสนิทจ้องฉันนิ่ง สายตาเขาตอนนั้นมันกลับมาเย็นชาอีกครั้ง เขาอาจจะโกรธหรือเกลียดฉันไปแล้วก็ได้มั้ง…
“เมื่อเย็นมันเกิดอะไรขึ้นเหรอ บอกฉันได้นะเว้ยเก้า ฉันเห็นแกร้องไห้แล้วฉันไม่สบายใจเลยว่ะ”
ฉันสบตาเพื่อนรัก มันมองมาด้วยความเป็นห่วง เราสองคนนั่งอยู่ท่ามกลางเหล่านักเที่ยวกว่าร้อยชีวิต เสียงเพลงมันส์ ๆ บีทหนัก ๆ ไม่ได้ทำให้จิตใจฉันสนุกตามไปด้วย ฉันชวนไกอามา T CLUB ไนต์คลับคู่แข่งของเฮียไมล์อีกครั้ง
เหตุผลก็เหมือนเดิมคือไม่อยากเจอพวกเฮียนั่นแหละ เห็นแบบนั้นหูตาเยอะจะตายพี่ชายฉัน จะหนีไปไหนก็ตามเจอตลอด ยกเว้นที่นี่ที่เดียวที่ดูเหมือนจะไม่มีคนของเฮียอยู่ ถึงแม้การมาเหยียบที่นี่จะทำให้ฉันอดคิดถึงเหตุการณ์เลวร้ายที่เกิดขึ้นเพราะที่แห่งนี้ไม่ได้ แต่เพราะตอนนี้ฉันกำลังทุกข์ใจและอยากดื่มเหล้าปลอบใจตัวเองให้อาการเจ็บปวดพวกนี้หายไปสักที ฉันถึงจำใจต้องมาแต่ครั้งนี้ชวนไกอามาเป็นเพื่อนด้วยเผื่อฉันเมาแบบครั้งก่อนอีก
“นี่แกดื่มมากไปแล้วนะ เดี๋ยวก็เมาจนได้อ่ะ เวลาเมายิ่งไม่เหมือนชาวบ้านชาวช่องอยู่!” ยัยตัวเล็กดึงแก้วเหล้าออกจากมือฉันพลางโวยวายเสียงดังแข่งกับเสียงเพลงภายในคลับ “ถ้าแกยังเห็นฉันเป็นเพื่อนอยู่นะ รีบเล่ามาเดี๋ยวนี้เลยยัยบ้า!”
“…” ยอมรับเลยว่าตอนนี้เริ่มมึนหัวแล้วล่ะ ปกติฉันไม่ค่อยดื่มเหล้านะ เฮียไมล์คอยควบคุมอยู่ตลอด เขาบอกว่าฉันเมาแล้วไม่เหมือนชาวบ้าน เห็นฉันเมาทีไรเขาอยากจะบ้าตายทุกครั้ง ฉันเองก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าเพราะอะไร คนเมามันก็ต้องไม่รู้สึกใช่ป่ะล่ะว่าทำอะไรลงไปบ้าง รู้แค่ว่ากูเมา จบ! “นี่... ไกอา”
“ว่า?” เพื่อนรักขยับเข้ามาใกล้คล้ายพร้อมฟังสิ่งที่ฉันกำลังจะบอก
“เขาขอให้ฉันกลับไป” ฉันเว้นช่วงพลางดึงแก้วเหล้าในมือไกอามากรอกเข้าปาก “เขาน่ะ... ขอให้ฉันเป็นผู้หญิงของเขา”
“…”
“ขอให้ฉันกลับไปคบกับเขา ทั้ง ๆ ที่ฉันเพิ่งบอกเลิกเขาไป อึก” ฉันสะอึกเล็กน้อยรู้สึกมึนหัวในระดับหนึ่ง ปากก็พูดต่อไม่หยุด “ฉันกำลังจะตัดใจจากเขา... ฉันดีไม่พอสำหรับเขาอีกต่อไปแล้ว อึก.. ไกอา... ฉัน..”
“แกทำไม?” มันเขย่าแขนเรียกสติมึนงงของฉันเบา ๆ ฉันส่ายหน้าไปมา
พูดไม่ได้... บอกใครไม่ได้... เรื่องทุเรศ ๆ แบบนั้น
“ฉัน... ขอไปห้องน้ำก่อน”
“โถ่ ยัยบ้า ฉันก็นั่งลุ้นไปเถอะ!” ไกอาด่าฉันทางสายตาขณะถอนใจหนัก ๆ “แล้วไปไหวไหมเนี่ย เดี๋ยวฉันพาไปดีกว่า”
“ไม่ ๆ รออยู่นี่แหละ ฉัน.. ยังไม่เมา” โบกมือปฏิเสธเบา ๆ ก่อนจะค่อย ๆ แทรกตัวออกมา
“ตาเยิ้มขนาดนี้ฉันจะเชื่อแกดีไหมยะ!” เสียงยัยนั่นตะโกนมาแต่มันก็ไม่ได้เดินตามมาอย่างที่คิด ดีแล้วล่ะ ฉันแค่อยากจะล้างหน้าไล่ไอ้ความรู้สึกหนาว ๆ ร้อน ๆ นี่ออกไปเท่านั้นเอง
และก่อนจะเลี้ยวเข้าทางเดินของห้องน้ำคลับฉันก็ต้องหยุดเดินเมื่อถูกแรงชนจากใครสักคนที่เดินเลี้ยวออกมาจากทางนั้นด้วยความแรงในระดับหนึ่งจนเกือบจะล้ม สองมือรีบเอื้อมคว้าไหล่กว้างของเขาตามสัญชาตญาณอย่างรวดเร็วเพื่อรั้งตัวเองไว้
“อ๊ะ!” สัมผัสจากฝ่ามือร้อนตรงเอวคอดทำให้ร่างกายฉันร้อนวูบในทันที ชุดเดรสเกาะอกที่ใส่อยู่มันบางซะจนรู้สึกเหมือนฝ่ามือนั้นกำลังสัมผัสผิวเนื้อเปลือยเปล่าของฉันอยู่เลย ความร้อนนั่นค่อย ๆ เลื่อนต่ำลงจนรู้สึกใจหาย เพราะแสงไฟจากทางเดินค่อนข้างมืด แถมมุมนี้ยังไม่ค่อยมีคนพลุกพล่าน มีเพียงเสียงดนตรีดังจากที่ไกล ๆ ทำให้ฉันแอบหวาดหวั่นอยู่ในใจกับท่าทางอันล่อแหลมเช่นนี้จึงรีบเงยหน้าขึ้นเพื่อบอกให้เขาปล่อยมือออกจากสะโพกของฉันสักที
ทันทีที่ฉันสบตากับเขาหัวใจก็กระตุกวูบราวกับมันจะหลุดออกมา ผมสีทองเด่นชัดในความมืด สายตามาดร้ายจับจ้องพลางยกยิ้มมุมปาก ใบหน้าหล่อร้ายกาจนี้ฉันจำมันได้ดีเลยล่ะ!
ไอ้หัวทอง!!
- Writer
