EP.07 [สั่งสอน]
1231 Words
ผมกำลังสนุก...
ฝ่ามือร้อนบีบคลึงสะโพกกลมกลึงขณะร่างบางในวงแขนนิ่งค้างไปเมื่อสบตากัน ดวงตาหวานเยิ้มคล้ายกำลังเมาเบิกกว้าง ใบหน้าของเราห่างกันเพียงนิดเดียว ไม่คิดเลยว่าจะได้กอดร่างเล็กนี่อีกครั้งภายในระยะเวลาที่รวดเร็วขนาดนี้ ไม่ต้องตามหา ไม่ต้องไขว่คว้า อยู่ดี ๆ เธอก็เดินเข้ามาในถิ่นของผมเอง
ผู้หญิงที่ถูกผมทำให้แปดเปื้อนเมื่อสองอาทิตย์ก่อนยังไงล่ะ!
“นะ...นาย” ดูเหมือนเธอจะเพิ่งเรียกสติกลับมา แต่กว่าจะมีสติได้ก็โดนผมขย้ำสะโพกจนเป็นรอยไปหมดแล้วล่ะมั้ง “อะ... ไอ้หัวทอง!”
“...หึ” ริมฝีปากยกยิ้มพอใจเมื่อเธอเรียกผมเสียงดัง แปลว่ายัยนี่ไม่ได้คิดจะลืมเรื่องวันนั้นเหมือนกับที่ปากพร่ำบอกสินะ
“ปละ... ปล่อยนะ!” ยัยตัวเล็กเริ่มดิ้นรนเหมือนเพิ่งจะคิดได้ สองมือยกขึ้นผลักดันผมออกแถมยังด่าผมทางสายตาอีกต่างหาก “นี่! พูดไม่รู้เรื่องหรือไง! ปล่อยสิวะ!”
“พูดไม่เพราะอีกแล้วนะยัยตัวแสบ” นอกจากไม่ปล่อยผมยังบดเบียดสะโพกบางให้แนบชิดกว่าเดิมจนยัยนั่นถึงกับหน้าแดง ไม่รู้ว่าเพราะโกรธหรืออาย “อยากโดนสั่งสอนหรือไง?”
“ปล่อยฉันนะ! อย่าทำแบบนี้!”
“ทำไมจะทำไม่ได้ มากกว่านี้ก็เคยมาแล้ว” เห็นท่าทางโมโหของพันเก้าแล้วอดไม่ได้ที่จะก้มหน้าเข้าไปใกล้
“หยุดพูดนะ! ฉันไม่รู้จักนาย! แล้วก็ปล่อยมือสกปรก ๆ ของนายออกซะ!”
ใบหน้าผมตึงลงทันทีเมื่อยัยตัวดีทำท่ารังเกียจสัมผัสของผมอย่างไม่ปิดบัง ผมดันร่างเล็กให้แผ่นหลังแนบชิดกับกำแพงแล้วคร่อมตัวกักกันไม่ให้ยัยตัวดีดิ้นหนี ใบหน้าเราอยู่ห่างกันเพียงนิดเดียว รู้สึกได้ถึงลมหายใจอุ่นร้อนของพันเก้าที่เป่าออกมาแรง ๆ คล้ายขัดใจ
“จะทำบ้าอะไร! ออกไปเลยนะ!" ผมยังคงเงียบปั่นประสาทคนในอ้อมแขนที่ยังไม่ยอมหยุดดิ้น สองมือทุบตีพัลวันพลางจิกสายตาสาปส่งใส่ผม “ปล่อยสิวะ! ต้องการอะไร! เงียบหาอะไรไอ้บ้า!”
“เลิกโวยวายได้เปล่าวะ! เธอแม่งโคตรน่ารำคาญเลยว่ะ” ผมพูดพลางรวบข้อมือเล็กเข้าหากัน ถึงยัยนี่จะทุบไม่แรงแต่เล่นทุบมาบ่อย ๆ มันก็เจ็บเปล่าวะ
“รำคาญก็ปล่อยสิวะ รังเกียจ! เข้าใจป่ะ!”
“ว่าไงนะ?” ผมบีบข้อมือเล็กแน่น มากไปแล้วนะยัยนี่ กล้าพูดว่ารังเกียจฉันอย่างนั้นเหรอ!
“รัง-เกียจ! ชัดป่ะ! แล้วก็ปล่อยดะ... อื้อ!” เสียงหวานถูกริมฝีปากร้อนของผมดูดกลืนอย่างรวดเร็ว ผมบดขยี้รุนแรงต้องการสั่งสอนยัยตัวดีให้รู้สำนึกว่ากำลังพูดกับใคร ริมฝีปากบางต่อต้านผมด้วยการเม้มแน่นจนต้องกดเขี้ยวแหลมคมลงบนริมฝีปากของเธอเต็มแรง “อ๊ะ!”
กลิ่นความเลือดคละคลุ้งสัมผัสดุดัน ผมกดจูบหนัก ๆ พยายามมอบความเจ็บปวดให้พันเก้าอย่างถึงที่สุด ระบายความกรุ่นโกรธภายในใจ ผมลากไล้ปลายลิ้นร้อนไปทั่วจนร่างเล็กครางประท้วงออกมาราวกับจะขาดใจ จึงยอมละริมฝีปากออกเพื่อคืนอากาศให้เธอ
“แฮ่ก... เลว... ไอ้...!”
“ด่าอีกคำเดียวฉันจะจูบเธอให้ขาดใจตายเลย!” ผมกระซิบลอดไรฟันขณะบีบปลายคางเล็กแน่นจนใบหน้าสวยเบ้ขึ้นเล็กน้อย แต่ยังคงความเย็นชาบนใบหน้าเอาไว้เหมือนเดิม ดวงตาหวานจ้องสายตาเหมือนอยากจะฆ่ากัน
“ปล่อย…” น้ำเสียงกดต่ำดังจากริมฝีปากบวมเจ่อเปื้อนคราบเลือดน้อย ๆ ของพันเก้า ผมยกยิ้มพอใจเมื่อทำให้ยัยตัวดีสงบปากสงบคำได้ก่อนจะปล่อยร่างเล็กให้เป็นอิสระ แต่ดูเหมือนผมจะคิดผิด...
เพี๊ยะ!
“สำหรับจูบสกปรก ๆ ของนาย!!”
ใบหน้าผมหันไปตามแรงสะบัดของฝ่ามือเล็ก ถึงจะไม่หนักมากแต่มันก็แสบไม่ใช่เล่น พอใช้ลิ้นดุนกระพุ้งแก้มสำรวจดูก็พบว่ามีแผลปริแตกในโพรงปากจริง ๆ ผมยกยิ้มอีกครั้งแต่ครั้งนี้ดุดันกว่าที่ผ่านมา
“กล้าดีนี่...”
“เหอะ! ฉันจะทำมากกว่าตบอีก ถ้านายยังไม่เลิกยุ่งกับฉัน! ถอยออกไป!” พันเก้าจิกสายตามองแล้วผลักแผ่นอกผมให้ออกห่าง ผมจึงถอยออกมา แต่ไม่ใช่เพราะผมทำตามที่ยัยนั่นสั่งนะ เป็นเพราะสายตาผมบังเอิญเห็นร่างบางของใครอีกคนกำลังเดินมาทางนี้ต่างหากล่ะ!
“หึ…” ผมแค่นหัวเราะอย่างนึกสนุก ก่อนหมุนตัวเดินออกไปอีกทางโดยไม่ลืมทิ้งคำพูดให้ยัยตัวดีปั่นป่วนเล่น “เจอกันคราวหน้า...”
“…”
“ฉันจะ ‘เอา’ ให้เลือดเธอออกเยอะกว่าฉันเป็นสิบเท่าเลยพันเก้า!”
.
.
.
[บทบรรยาย พันเก้า]
“ยัยเก้า! แกเป็นอะไรหรือเปล่าวะ!”
น้ำเสียงกังวลเรียกสายตาตื่นตกใจของฉันไปทางไกอา มันเดินเข้ามาจับแขนฉันด้วยสีหน้าไม่ค่อยดี
“เฮ้ย! เลือดนี่! ไปโดนอะไรมา! ใครทำแก!”
ฉันสะดุ้งนิดหน่อยเมื่อนิ้วเรียวของเพื่อนรักปาดคราบเลือดตรงปลายคาง ฉันรีบยกมือขึ้นเช็ดแรง ๆ ก่อนหมุนตัววิ่งเข้ามาล้างหน้าล้างปากในห้องน้ำโดยมีร่างเล็กของไกอาวิ่งตามมาติด ๆ มันใช้สายตาจับผิดมองฉันผ่านกระจกบานใหญ่
“ใครทำวะ! อย่ามาปิดบังฉันนะเก้า”
“อะไร...” ฉันตีหน้านิ่งตามนิสัยพลางหลุบตาลงมองข้อมือที่ยังมีรอยแดงจากฝีมือของไอ้ผู้ชายสารเลวนั่น
ยอมรับเลยว่าฉันเริ่มรู้สึกกลัวเขา ฉันไม่รู้ว่าหมอนั่นเป็นใคร แต่ฉันมั่นใจว่าเขารู้จักฉันแน่ ๆ เพราะเขาเรียกชื่อฉัน ฉันไม่เข้าใจเลยจริง ๆ ว่าเขาต้องการอะไรจากฉันกันแน่ หลังจากเหตุการณ์บ้า ๆ วันนั้น ฉันรู้สึกเหมือนชีวิตฉันมันจะเจอแต่เรื่องเลวร้ายยังไงก็ไม่รู้ ยิ่งคำพูดของผู้ชายเลวร้ายที่เขาทิ้งไว้เมื่อกี้แล้วด้วย
'เจอกันคราวหน้า... ฉันจะ 'เอา' ให้เลือดเธอออกเยอะกว่าฉันเป็นสิบเท่าเลยพันเก้า!'
“เหอะ! ไม่บอกก็ตามใจ!” ไกอาทำท่าฮึดฮัดแต่สายตายังไม่คลายความสงสัย ฉันจึงส่งยิ้มเอาใจแล้วเดินเข้าไปคล้องแขนมันก่อนออกแรงลาก
“กลับบ้านกันดีกว่า ฉันอยากอาบน้ำจะแย่แล้ว”
“ไม่ต้องมาอ้อนเลยยัยเพื่อนบ้า! ฉันงอนแกอยู่นะ”
“โอยหิวข้าวด้วยเนี่ยย ทำไงดีน้า”
“ชิ! ตลอดเลยยยย เดี๋ยวทำให้กินก็ได้”
ฉันอมยิ้มน้อย ๆ ให้เพื่อนรักขณะเราสองคนเดินมาขึ้นรถ ฉันรู้ว่ายัยนี่แพ้ลูกอ้อนของฉัน อย่าว่าแต่ไกอาเลย ขนาดเฮียไมล์กับเฮียไซยังต้องใจอ่อนกับลูกอ้อนของฉันเหมือนกัน
กึก
“อ้าว เป็นอะไรแก” ฉันกะพริบตาเรียกสติตัวเองพลางปิดประตูรถเมื่ออยู่ ๆ ก็ชะงักมือไปจนไกอาที่กำลังคาดเข็มขัดนิรภัยฝั่งคนขับหันมาถาม
“เปล่า ไปกันเถอะ” ฉันตอบเบา ๆ แล้วหันหน้าสู่ความมืดนอกรถ
ฉันคิดถึงเขาอีกแล้ว...
- Writer
