EP.08 [คำสั่ง]
1300 Words
“หมวยคร้าบบบบ~”
“...”
“หมวยคนสวยของเฮีย~”
“...”
“เน้~สนใจคนหล่อหน่อยเด้ งอนอะไรเฮียนักหนาวะ!”
ฉันปรายตามองผู้ชายหัวน้ำตาลด้วยสายตาเนือย ๆ เพราะฉันกำลังนั่งอ่านหนังสืออยู่บนโซฟา เขาจึงนั่งยอง ๆ ตรงหน้าเพื่อให้ระดับสายตาเราตรงกัน ใบหน้าหล่อกระชากใจสาวของพี่ชายฉันตอนนี้ดูน่าขำยังไงชอบกล อายุเท่าไหร่แล้วเนี่ยถึงมานั่งทำหน้าเหมือนเด็กอยากได้ของเล่นแบบนี้ แล้วดูปากนั่นสิ จะยื่นออกมาทำไมนัก ฉันแอบอมยิ้มหน่อย ๆ ขณะหันหน้าหนีแต่ก็ไม่พ้นสายตาเจ้าเล่ห์ของผู้ชายตรงหน้า
“แน่ะ ๆ แอบยิ้มแล้ว ๆ หายงอนเค้าแล้วใช่ป่ะตัว” นิ้วเรียวยกขึ้นจิ้มเบา ๆ ตรงแขนฉันเลยอดไม่ได้ที่จะมอง
“ก็บอกแล้วว่าไม่ได้งอน” ตอบด้วยน้ำเสียงเรียบ ๆ ตามนิสัย
บางครั้งฉันก็เคยคิดนะว่าฉันกับเฮียเป็นพี่น้องกันจริง ๆ หรือเปล่า เพราะนิสัยที่ไม่ค่อยจะเหมือนกันนี่แหละ ฉันมีนิสัยพูดน้อย โลกส่วนตัวสูง ชอบอยู่เงียบ ๆ จัดอยู่ประเภทมนุษยสัมพันธ์ติดลบด้วยซ้ำ ในขณะที่เฮียไมล์น่ะ กะล่อน กวนประสาท พูดเก่ง ที่สำคัญ... เจ้าชู้สุด ๆ!
“ถ้าไม่งอนก็กลับคอนโดตัวเองสิ จะมาอาศัยคนอื่นอยู่ทำไม”
ใช่แล้ว ฉันยังอยู่ที่คอนโดของไกอา และอย่างที่รู้ ๆ กันว่ายัยนั่นกับเฮียไม่ค่อยถูกชะตากัน เพราะอย่างนั้นเฮียเลยไม่อยากให้ฉันอยู่ที่นี่นาน ๆ อย่างเช่นตอนนี้ พอรู้ว่าเฮียไมล์จะมาหาฉันที่นี่ ยัยไกอาก็แต่งตัวออกไปข้างนอกตั้งแต่เช้า อาการเหมือนไม่อยากเจอหน้าใครบางคนแถวนี้
“ยัยนั่นเพื่อนฉันนะ คนอื่นที่ไหนล่ะเฮีย” ฉันแย้งเมื่อเฮียลุกมานั่งลงด้านข้างก่อนวางแขนพาดบนพนักพิงด้านหลังที่ฉันพิงอยู่ เขามุ่ยหน้าไม่ชอบใจพลางบ่นขมุบขมิบคล้ายบ่นกับตัวเอง แต่ฉันดันได้ยินเต็มสองหูเลย
“นี่มันถิ่นศัตรูชัด ๆ”
“ว่าไงนะเฮีย?”
“หะ? อะไร? เปล๊าา” ไอ้พี่ชายจอมกวนประสาทยักคิ้วขึ้นตอบเสียงสูงจนฉันหมั่นไส้ใช้หนังสือในมือฟาดหน้าอกเขาแรง ๆ “เฮ้ย! เจ็บนะเนี่ย”
“ก็ตีให้เจ็บนี่ ถามหน่อยเถอะเฮีย เป็นอะไรกับมันนักหนา เห็นแยกเขี้ยวใส่กันทุกครั้งที่เจอเลย” สายตาจับผิดตรวจหาพิรุธจากสีหน้านิ่ง ๆ ของคนเป็นพี่ด้วยความสงสัยสุด ๆ
“ก็เปล๊า เฮ้ย! ตีจังเลยนะหมวย เฮียเจ็บนะเว้ย!”
“สำออยว่ะเฮีย” ฉันเบ้หน้าหมั่นไส้หลังจากฟาดหนังสือใส่คนโกหกไปอีกหนึ่ง
“แล้วตกลงเอาไง จะกลับห้องได้ยังเนี่ย”
“ยังอ่ะ อีกสองวันค่อยกลับ” ฉันตอบพลางก้มหน้าอ่านหนังสือต่อ ส่วนคนข้างกายก็เงยหน้าจากโทรศัพท์ในมือแล้วขมวดคิ้วเหมือนต้องการถามเหตุผล “พรุ่งนี้ต้องไปงานวันเกิดเป็นเพื่อนยัยไกอาก่อนอ่ะ”
“วันเกิดใคร? ที่ไหน? เมื่อไหร่? แล้วใครไป...”
“โอ๊ยเฮียค่อย ๆ ถามสิ” ฉันปิดหนังสือในมือดังฉึ้บเพื่อเบรกคำถามรัว ๆ ของพี่ชายสุดหล่อในทันที เป็นแบบนี้ตลอดแหละเฮียน่ะ คุมเข้มยิ่งกว่าเตี่ยกับม้าซะอีก
“เออ แล้วตกลงไปงานวันเกิดใคร?” ถามด้วยน้ำเสียงเข้มขึ้นกว่าปกติจนฉันต้องถอนหายใจแรง ๆ
“ก็...”
Rrr…
“เตี่ยโทรมา! เวรล่ะกู! เดี๋ยวเฮียมานะหมวย”
ฉันพยักหน้ารับพร้อมงับปากที่กำลังจะพูด ส่วนเฮียไมล์กดรับสายเตี่ยแล้วเดินไปคุยตรงระเบียบทันที ฉันเห็นเฮียเหลือบมองมาทางฉันแล้วอัดบุหรี่เข้าปากหนัก ๆ เหมือนระบายอารมณ์ สีหน้าเฮียเคร่งเครียดจนเขาต้องหันหน้าหนีจากสายตาของฉัน เฮียคุยอะไรกับเตี่ยน่ะ ดูท่าทางเครียดผิดปกติ แถมยังมองมาทางนี้อีก คงไม่ได้คุยเรื่องของฉันกันอยู่หรอกนะ
“เก็บเสื้อผ้าซะหมวย”
“ว่าไงนะ?” ฉันเงยหน้าจากหนังสือแล้วขมวดคิ้วสงสัย จู่ ๆ เฮียไมล์ก็เดินกลับเข้ามาในห้องด้วยสีหน้าเครียด ๆ แถมยังสั่งให้เก็บเสื้อผ้าอีก
“เฮียบอกให้เก็บเสื้อผ้าเดี๋ยวนี้ จะพากลับห้อง!”
“แต่...”
“ไม่มีแต่! เดี๋ยวนี้เลย ไป!”
ฉันสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อโดนขึ้นเสียง อะไรเนี่ย ทำไมอยู่ ๆ เฮียก็โมโหแบบไม่มีเหตุผลอ่ะ เข้าโหมดนี้ทีไรฉันเถียงไม่ออกทุกที
เมื่อเห็นสีหน้าจริงจังของพี่ชายฉันจึงเดินไปเก็บของใช้ส่วนตัวเงียบ ๆ โดยไม่เอาเสื้อผ้าไปด้วย เพราะฉันมีเก็บไว้ที่ห้องไกอาอยู่แล้ว เมื่อจัดกระเป๋าเสร็จก็เดินกลับมายืนตรงหน้าเฮียด้วยสีหน้านิ่งเรียบตามปกตินิสัย เขาถอนหายใจหนัก ๆ แล้วคว้ากระเป๋าไปถือแต่ฉันยื้อเอาไว้
“ไม่ต้อง”
“อย่ามาดื้อนะหมวย นี่คำสั่งเตี่ย” เฮียดึงกระเป๋าไปถือในที่สุดก่อนจะคว้าแขนฉันแล้วจูงออกมาจากห้องของไกอา
“เตี่ยสั่ง? แล้วเตี่ยรู้ได้ยังไงล่ะ!” ฉันเถียงอย่างไม่ยอมแพ้ ไม่พอใจสุด ๆ ที่โดนบังคับแบบนี้ ที่ผ่านมาฉันปล่อยให้เฮียควบคุมเพราะฉันไม่ได้รู้สึกเดือดร้อนอะไร แต่ครั้งนี้มันต่างกัน ฉันตัดสินใจแล้วว่าจะอยู่ต่ออีกสองวัน แถมรับปากไกอาไปแล้วว่าจะไปงานวันเกิดเป็นเพื่อนมัน เฮียทำแบบนี้เหมือนฉันกลายเป็นนักโทษ
“เฮียไม่ได้ฟ้องเตี่ย แต่เตี่ยเขา... เออช่างเหอะ! ยังไงซะแกก็ต้องกลับห้องตอนนี้” เฮียไมล์พูดด้วยท่าทางไม่สบอารมณ์พอกัน ไม่รู้เตี่ยคุยอะไรกับเขากันแน่ ถึงทำให้อารมณ์เสียขนาดนี้ แต่ที่แน่ ๆ คือฉันไม่ใช่คนผิดคำพูด เพราะงั้น... ฉันจะไปงานวันเกิดให้ได้!
.
.
.
Q CONDO
.
.
GAIA : ฉันคิดไว้แล้วเชียวว่าแกต้องโดนตาบ้านั่นลากกลับบ้าน เหอะ! นึกแล้วก็น่าโมโหนัก นี่ถ้าไม่ติดว่าเป็นพี่ชายแกนะ ฉันจะไฝ้วให้รู้แล้วรู้รอดไปเลย!
.
.
ฉันอ่านข้อความยาวเหยียดของเพื่อนรักอยู่บนเตียงนอนแสนคุ้นเคยของตัวเอง กะแล้วเชียวว่ายัยนี่ต้องโวยวายเฮียไมล์แน่ ๆ ที่พาฉันหนีออกจากคอนโดของมัน
.
.
PANKAOW : เอาน่า ยังไงฉันก็ไปงานวันเกิดกับแกอยู่แล้วล่ะน่า
GAIA : แกจะไปได้จริงเหรอ? เฮียแกไม่ตามคุมหรือไง
PANKAOW : ได้สิ ฉันพูดคำไหนคำนั้น
GAIA : ฉันโคตรรักแกเลยว่ะ มาจูบปากทีดิ๊
PANKAOW : แหวะขนลุก ไปนอนเลยยัยเพ้อ ฉันนอนก่อนนะ
GAIA : ฮ่า ๆ เออ ๆ นอนก็นอน พรุ่งนี้เจอกันนะ ฉันจะจับแกแต่งตัวให้สวยจนไอ้โหดนั่นตะลึงไปเลย คิคิ
.
.
ฉันส่งสติกเกอร์โอเคไปครั้งสุดท้ายก่อนวางโทรศัพท์ลงบนหัวเตียง ส่วน 'ไอ้โหด' ที่ยัยนั่นเรียกก็คือพี่ชายต่างแม่ของมันน่ะ ฉันไม่ค่อยได้ยินมันพูดถึงสักเท่าไหร่หรอก เห็นไกอาบอกว่าเขาไม่ค่อยถูกกับแม่ของไกอา แถมยังชอบทะเลาะกับพ่อบ่อย ๆ ปัจจุบันย้ายออกไปอยู่คอนโดคนเดียวแล้ว ไม่ได้กลับบ้านมาเป็นปี ๆ แล้วด้วย ไม่รู้ครั้งนี้นึกยังไงถึงชวนไกอาไปร่วมงานวันเกิดของเขา
เอาเป็นว่าเลิกสนใจพี่ชายยัยนั่นแล้วนอนเอาแรงดีกว่า ความรู้สึกบางอย่างมันบอกว่าเหมือนพรุ่งนี้ฉันจะต้องใช้แรงเยอะมากแน่ ๆ เลย
- Writer
