เมียรักของนับพัน

บทที่ 1

ศีรษะชื้นเหงื่อที่ซุกซบอยู่บนแผงอกบึกบึนแข็งแกร่งสีขาวราวน้ำนมจนผู้หญิงหลายคนต้องอิจฉา แม้แต่คนที่ใช้มันหนุนนอนแทนหมอนอย่างเธอยังรู้สึกริษยาอยู่บ่อยๆ แรงกระเพื่อมเบาๆ เป็นจังหวะหนักแน่นของสิ่งที่อยู่ใต้นั้นทำให้เธอรู้ว่าเขายังไม่ได้หลับ

“อาจารย์คะ...”

“อีกสามเดือนใช่มั้ย”

ยังไม่ทันที่เธอจะได้เอ่ยจนจบประโยคก็ถูกสวนถามขึ้นมาจากคนใจตรงกันเสียก่อน และเสียงนุ่มทุ้มทรงเสน่ห์กับลมหายใจอุ่นๆ ที่รินรดอยู่เหนือกระหม่อมก็ทำให้เธอลืมสิ้นไปทุกสิ่งที่อยากจะพูดก่อนหน้านี้ และตอบรับเขาไปเพียงสั้นๆ

“คะ ?”

“เวลาเรียนจบของช่อน่ะ”

“อ๋อ ค่ะ”

ไม่รู้อุปาทานไปเองหรือไม่ ที่พอเธอครางรับออกไปเบาๆ ก็เหมือนจะสัมผัสได้ถึงเสียงทอดถอนใจเฮือกยาวของคนถาม

“งั้นช่วงนี้เราคงต้องเจอกันให้น้อยลง”

“ทะ... ทำไมเหรอคะ”

เธอสะดุดไปกับคำบอกเล่าเหมือนไม่ได้รู้สึกสิ่งใดนั่น... ใช่แล้ว ถึงอาจารย์หนุ่มผู้มีเสน่ห์ไปทุกกระเบียดนิ้วคนนี้จะน่าหลงใหลสักเพียงใด และเป็นที่หมายปองของผู้หญิงแทบทุกคนที่ได้ใกล้ชิดหรือรู้จักเขาเพียงผิวเผินสักแค่ไหน ต่อให้เป็นเธอที่ได้ครอบครองและสัมผัสเขานานกว่าใครๆ ก็ใช่ว่าจะเข้าถึงความนึกคิดส่วนลึกของผู้ชายคนนี้ได้

นับพัน สิงหโชติเดชา

และทั้งที่รู้นั่นแหละว่าทำไม แต่เธอก็ยังอยากที่จะถาม ใช่ถามเพื่อเอาคำตอบ แต่แค่อยากรู้หรืออยากได้ยินว่าเขาคิดอ่านสิ่งใด วางแผนอนาคตกับเธอไว้บ้างหรือไม่

“ก็เพราะถึงเวลาที่เด็กน้อยของผมจะโตเป็นผู้ใหญ่แล้วน่ะสิ ช่อคงไม่อยากทำงานแบบนี้ให้ผมไปตลอดชีวิตหรอกจริงมั้ย” เขาใช้คางสัมผัสกลุ่มผมบนศีรษะที่อยู่ชิดกันเบาๆ

เสียงเขานุ่มทุ้ม ห้าวหาญมีเสน่ห์เหมือนเคย แต่คำพูดของเขาช่างบาดลึกเข้าไปถึงจิตวิญญาณของเธอ นับพันตีค่าเธอเป็นแค่พนักงานหรือคนที่ ‘ทำงาน’ แลกเงินที่เขาจ่าย ความสุขที่เธอมอบให้ก็เป็นแค่ ‘ผลงาน’ ชิ้นหนึ่งที่เขาพอใจเท่านั้น... ซึ่งความพึงใจของเขาก็อาจแค่ช่วงระยะเวลาหนึ่ง สักพักก็จืดจางมลายหายไปสิ้นแล้ว

“ยังเหนื่อยอยู่มั้ย อยากนอนหลับสักตื่นก่อนที่ผมจะไปส่งหรือเปล่าครับ”

คำถามไถ่แสดงความห่วงใยที่ออกมาจากปากแต่ไม่ได้ออกมาจากหัวใจนั่นไม่ได้ทำให้เธอรู้สึกดีขึ้นมาสักนิด เขาแค่ทำตามหน้าที่ที่สุภาพบุรุษพึงกระทำเท่านั้น เพราะแน่นอนว่าคนที่ทำให้เธอเหนื่อยล้า อ่อนเพลีย และเหมือนถูกสูบพละกำลังไปหมดจนอ่อนเปลี้ย ก็เป็นเขาเองนั่นแหละ

“ขอช่องีบสักครึ่งชั่วโมงก็ได้ค่ะ” เมื่อเธอเงียบไปในทีแรก นับพันก็คงคิดว่าเธอเข้าใจในสถานะและหน้าที่ของตัวเอง ไม่มีการงอแงดื้อดึงเหมือนผู้หญิงเอาแต่ใจ เข้าใจอะไรได้ยาก แบบที่ชายหนุ่มรำคาญและแสนเกลียดชัง

เธอไม่ได้อยากงีบหลับอย่างที่แข็งใจบอกเขาไป แต่อยากร้องไห้โฮออกมามากกว่า และเพราะรู้ว่านับพันจะไม่ปลื้มกับผู้หญิงประเภทนั้นเธอจึงเลือกที่จะไม่ทำ เวลาของเธอกับเขาใกล้หมดลงแล้ว ช่วงเวลาหนึ่งชั่วโมงหลังจากนี้เธอจึงอยากจะเก็บรักษามันไว้ให้ยาวนานขึ้นอีกสักหน่อย

ชายหนุ่มพยักหน้ารับและปล่อยให้ช่ออัญชันหลับลงโดยใช้อกเขาหนุนต่างหมอนเหมือนอย่างทุกที แต่คราวนี้แปลกไปเมื่อคนที่บอกว่าอยากนอนหลับเอาแรงก่อนที่เขาจะไปส่งเธอกลับหอพักผงกศีรษะขึ้นมา แล้วช้อนดวงตาคู่โศกนั้นมองเขา แต่แม้ตาของช่ออัญชันจะเศร้า เขาก็ยังมองว่ามันมีเสน่ห์อยู่ดี

“อาจารย์จูบช่อหน่อยได้มั้ย”

“ไหนบอกว่าอยากนอน”

เขาก็ถามไปอย่างนั้น เพราะสุดท้ายแล้วก็ยอมมอบจุมพิตแสนหวานหรือเปล่าอันนั้นเขาก็ไม่แน่ใจ แต่ว่ามันดูดดื่มร้อนแรงอย่างแน่นอนไปประกบกับริมฝีปากอวบอิ่มสีระเรื่อตรงหน้าเสียแล้ว และเพราะเป็นเจ้าหล่อนที่รู้อกรู้ใจเขาไปเสียทุกอย่าง การขยับตอบรับเรียวลิ้นอุ่นร้อน รู้หลบหลีก รู้หลอกล่อหยอกล้อ จูบครั้งนี้จึงน่าประทับใจไม่น้อยหน้าไปกว่าครั้งไหนๆ

“ช่อเปลี่ยนใจแล้วค่ะ” หญิงสาวหอบเล็กน้อยหลังจากเจ้าของร่างใหญ่ถอนจูบออกไปแล้ว

“ไม่เหนื่อยหรือไงฮึ”

นับพันพลิกตัวขึ้นมาเป็นฝ่ายกักกอดคร่อมทับร่างเล็กไว้ ใช้นิ้วปัดผ่านถูไถสันจมูกเล็กอย่างนึกเอ็นดู ก่อนหน้านี้ตั้งแต่ช่วงหัวค่ำจนถึงเมื่อครู่ที่ผ่านมา กินเวลาไปเจ็ดชั่วโมงเต็มๆ เขากับช่ออัญชันยังไม่ได้ลุกห่างจากเตียงไปไหนกันเลยนอกจากห้องน้ำที่อยู่ถัดไปเพียงไม่กี่สิบก้าวเดินเท่านั้น และทุกครั้งเวลาที่เขาแสดงความต้องการออกมาจนเกินขีดจำกัดแบบนี้ สาวน้อยของเขาก็มักจะโอดครวญไปตามประสา เพราะถูกใช้แรงงานหนักเกินไปเสมอ

“ช่อชินแล้วค่ะ”

เป็นอีกครั้งที่อาจารย์หนุ่มสุดหล่อและเปลือยเปล่าอยู่ในขณะนี้ใช้นิ้วดีดเข้าไปที่หน้าผากกลมเกลี้ยงของสาวขี้อาย ก็เห็นอยู่ชัดๆ ว่าเจ้าหล่อนหน้าแดง มุมปากกระตุกน้อยๆ จนเห็นรอยลักยิ้มกดบุ๋มขึ้นแวบๆ เมื่อต้องเอ่ยอะไรในทำนองนั้นออกมา ไม่รู้เพราะความขี้อาย ขี้ประหม่าของเธอหรือเพราะเขายังขยันไม่พอกันแน่ที่ทำให้ช่ออัญชันไม่ยอมชินกับเรื่องอย่างว่าเสียที ทั้งที่เราก็ทำกันออกบ่อยตลอดเวลาสามปีกว่าที่ผ่านมา... แต่ทุกครั้งที่หญิงสาวอาย มันทำให้เธอสวยขึ้น น่าหลงใหลขึ้น

“ช่อเจ็บนะคะอาจารย์”

เขาส่ายศีรษะน้อยๆ คล้ายระอา แต่ก็ไม่ใช่ทั้งหมด นี่เป็นอีกเรื่องที่เขาห้ามเจ้าหล่อนกี่ครั้งก็ไม่เคยฟัง ช่ออัญชันเรียกเขาว่า ‘อาจารย์’ ทุกคำ แม้แต่ตอนที่เรากำลังมีอะไรกันอยู่ การต้องยอมรับกับตัวเองให้ได้ว่าเขากิน ‘ลูกศิษย์’ สาวคนสวย แถมกินไม่รู้จักอิ่มจักเอมเสียด้วย มันไม่ใช่เรื่องน่าอภิรมย์นักหรอก

“ก็อยากมายั่วผมทำไม อย่างนี้ต้องโดนสั่งสอน”

ช่ออัญชันเผยอริมฝีปากรอรับจูบแสนหวานอีกหน เธอชอบจูบของนับพัน ไม่ว่ากี่ครั้งกี่หนก็สามารถมัวเมาเธอราวกับแอลกอฮอล์ดีกรีแรงๆ เป็นวิสกี้รสดี และบรั่นดีมีระดับคละเคล้ารวมกันจนแยกไม่ออกว่าขนานไหนแรงกว่า

ในเวลาที่จุมพิตถูกถอนออกไปแล้ว...

“รู้ค่ะว่าเป็นอาจารย์ ชอบสั่งชอบสอน” เธอเปลี่ยนโหมดตัวเองให้กลับมาขี้เล่น ขี้หยอกเหมือนแต่ก่อน ไม่ให้เขาได้รับรู้หรอกว่าเธอเสียใจและใจหายแค่ไหน

“ถ้าอย่างนั้นผมคงเป็นครูที่ไม่ได้เรื่องเอาซะเลย เพราะสอนอะไรไปคนแถวนี้ก็ไม่เคยจำ”

“หือ ว่าช่อเหรอคะ ช่อเรียนดีนะ อย่างวิชาที่อาจารย์สอน ช่อก็ได้เกรดเอทุกเทอม แถมยังมีรายชื่อรอลุ้นเกียรตินิยมอันดับหนึ่งด้วยนะคะ”

เขาก็ไม่อยากจะดับฝันคนคุยโวหรอก... แต่มันอดไม่ได้จริงๆ

“ต้องให้บอกมั้ยล่ะว่าเพราะอะไรวิชาผมช่อถึงได้เอทุกเทอม ทั้งที่ผมไม่เคยให้เกรดนักศึกษาคนไหนมากกว่าบีบวก”

สายตาเขาหลุบมองต่ำในตำแหน่งทรวงสาวของเธอพอดิบพอดี กับนิ้วที่ไต่วนเกี่ยวผ้าคลุมหมิ่นเหม่อยู่บนหน้าอกนี้ออกไป ก็แทบไม่ต้องบอกแล้วว่านับพันจะเฉลยว่ายังไง

“อื้อ เดี๋ยวค่ะ อย่าบอกช่อนะคะว่าอาจารย์ผิดสัญญาอัปเกรดให้ช่อ เอาเรื่องของเราไปปะปนกับเรื่องเรียน แบบนั้นช่อไม่ภูมิใจนะ” ช่ออัญชันรีบดันไหล่กว้างแข็งปึกและเย็นเฉียบราวหินไว้ เมื่ออาจารย์หนุ่มเริ่มก้มหน้าเข้ามาซุกไซ้ที่ซอกคอของเธอ

“ก็แค่ให้รางวัลนิดหน่อยเอง”

เธอไม่ให้เขาดอมดมความหอมละมุนยวนเย้าจากกายสาวก็ไม่เป็นไร เพราะระหว่างที่ไขข้อข้องใจให้นับพันก็อาศัยจังหวะลูบไล้เนื้อนวลเล่นสร้างความสยิว ซาบซ่านให้ร่างเล็กไปก่อนจนขนอ่อนๆ พากันลุกพึ่บพั่บเห็นเป็นตุ่มไตเล็กๆ

“รางวัลอะไรคะ”