บทนำ ผู้ชายคลั่งรัก
1512 Words
"นี่เป็นเอกสารการจัดซื้อทั้งหมด พวกเขาจะต้องใส่แฟ้มมาเสนอให้ผู้บริหารอนุมัติก่อนถึงจะทำการจัดซื้อได้ เลขามีหน้าที่ตรวจอักษรเบื้องต้นให้ก่อนแล้วถึงจะเข้ามาไว้ในโต๊ะทำงานของผู้บริหาร"
มาร์ชพยักหน้าทำความเข้าใจเกี่ยวกับรายละเอียดงานทั้งหมดของผู้บริหาร ช่วงนี้เป็นช่วงฝึกงานของเขาแล้วและอาตฤณเรียกให้มานั่งแท่นผู้บริหารคนใหม่ ซึ่งเขาเองก็ยินดีรับหน้าที่นี้เพราะจะต้องช่วยคู่หมั้นบริหารบริษัทให้เติบโตยิ่งขึ้น ธุรกิจของที่บ้านมีเยอะมากและลูกสาวของอาตฤณสองคนไม่เพียงพอที่จะช่วยกันได้
"ธุรกิจทั้งหมดของตระกูลเพชรสกุลรัตน์ มีเพชรพลอยจิวเวลรี่ เกาะไข่มุก โรงเรียนอีกสองสาขา อสังหาริมทรัพย์อีกจำนวนมากเยอะแยะไปหมดมาร์ชต้องจำให้ได้นะ"
"ครับอาตฤณ"
"วันนี้พอแค่นี้ก่อน ส่วนรายละเอียดงานในส่วนอื่นถามพ่อเราก็ได้รายนั้นรู้ทุกเรื่อง"
"ได้ครับอา"
"กลับไปพักผ่อนเถอะเดี๋ยวอาจะกลับบ้านที่ต่างจังหวัดแล้ว เราดูน้องด้วยล่ะ"
มาร์ชพยักหน้าเล็กน้อยก่อนจะยิ้มออกมา น้องที่ว่าก็คือคู่หมั้นของเขาชื่อเติมใจ เป็นลูกสาวฝาแฝดของอาตฤณว่าที่พ่อตาของเขานั่นเอง อาตฤณมีลูกสาวสองคนชื่อเติมฝันกับเติมใจ ส่วนเติมฝันเป็นคู่หมั้นของธันย์ลูกชายคนเดียวของอาจากัวร์เจ้าของช่อง88
"ครับอาผมดูแลให้อย่างดีครับ"
"เตือนๆไอ้แสบธันย์หน่อย เดี๋ยวจะให้ถอนหมั้นสักวัน"
"ครับอา"
มาร์ชยิ้มออกมาขำๆแต่ไม่ได้ว่าอะไรอีกเพราะรายนั้นก็ทำตัวน่าโดนทิ้งจริงๆ ไม่รู้ใจตัวเองไม่พอยังขยันทำให้น้องเสียใจอีกมันน่าโดนทิ้งให้เข็ดหลาบ
"ผมไปส่งครับอา"
"ไม่ต้องหรอกเรานะไปพักผ่อนเถอะ"
ตฤณเดินมาแตะไหล่ของหลานชายไว้ตบบ่าไม่แรงมากก่อนจะยิ้มออกมา
"มาร์ชคือความหวังของอานะ น้องทั้งสองคนต้องการที่ปรึกษาที่พึ่ง มาร์ชเป็นผู้ชายที่มีวุฒิภาวะสูงและใจเย็น มาร์ชสามารถให้คำแนะนำน้องได้อาเชื่อใจมาร์ชมากอย่าทำให้อาผิดหวังนะ"
"ครับอา ผมจะไม่ทำให้ผิดหวังครับ"
ตฤณกอดหลานชายก่อนจะเดินออกไปจากห้องผู้บริหารคนใหม่ มาร์ชพ่นลมหายใจออกมาทางปากเดินไปนั่งบนโต๊ะทำงานก่อนจะสะบัดหน้าไล่ความเหนื่อยล้าออกจากร่างกาย เหมือนเขาจะมีภาระหน้าที่มากมายตั้งแต่อายุ15ปี ต้องเข้ามาทำงานกับพ่อที่บริษัท เรียนรู้งานผู้ช่วยและงานของอาตฤณทุกอย่างจนทุกคนคาดหวังว่าเขาจะเป็นพี่เลี้ยงให้น้องทั้งสองคนได้และต้องพาบริษัทไปให้ไกลกว่าที่เป็นอยู่
เขาหยิบโทรศัพท์กดโทรหากำลังใจในทุกวัน ถ้าไม่มีเติมใจเขาคงท้อจนไม่เอาอะไรสักอย่างแล้ว พอเห็นหน้าผู้หญิงที่รักเขาก็มีกำลังใจในการทำงานต่อ สู้ไม่ถอยเพียงเพราะคิดว่าน้องจะลำบากถ้าไม่มีเขา
(เฮียขาเติมใจเลิกเรียนแล้วค่ะ)
"ให้เฮียไปรับมั้ยคะ"
(วันนี้นัดเติมฝันไปนวดสปาค่ะ ทำเล็บด้วย กว่าจะเสร็จก็เกือบสี่ทุ่มแล้วค่ะ เฮียไปเที่ยวกับเพื่อนก่อนก็ได้นะคะเสร็จแล้วจะโทรหาวันนี้ไปค้างที่บ้านเติมใจนะ)
"ก็ได้ค่ะงั้นเฮียไปร้านเหล้ากับเพื่อนแล้วกัน เราอ่ะเสร็จแล้วรีบโทรมานะอยากกอดจะแย่แล้ว"
(อยากกอดเหมือนกันค่ะรักที่สุด จุ๊บๆ)
"รักเหมือนกันค่ะ"
เขายิ้มออกมาแก้มปริก่อนจะกดวางสายมองไปยังเบื้องหน้าอย่างสบายใจ เพียงแค่ได้ยินคำว่ารักไอ้ที่เหนื่อยมาทั้งวันกลับหายไปปลิดทิ้ง
"ไปหาไอ้พวกนั้นดีกว่า"
เขาหยิบสูทที่พาดอยู่บนเก้าอี้มาถือไว้พร้อมกับกระเป๋าของใช้ทั่วไปเดินออกไปจากห้องผู้บริหาร ยิ้มให้เลขาหน้าห้องก่อนจะเอ่ยทักทายเสียงสดใส
"ผมกลับก่อนนะครับพี่บีม"
"สวัสดีค่ะคุณมาร์ช เจอกันพรุ่งนี้นะคะ"
"มีอะไรก็โทรศัพท์หาผมได้ตลอดเลย"
"ค่ะ เดินทางปลอดภัยนะคะ"
เขายิ้มออกมาก่อนจะเดินออกไปจากตรงนั้นทันที นิ้วเรียวหมุนกุญแจรถพอร์ชคู่ใจเดินลงลิฟท์ไปยังที่จอดรถผู้บริหารก่อนจะยกมือไหว้รปภหน้าทางเข้า
"สวัสดีครับลุงผมกลับก่อนนะครับ"
"สวัสดีครับคุณมาร์ช เดินทางปลอดภัยครับ"
รปภยืนตรงตอบกลับชายหนุ่มด้วยรอยยิ้มใจดี คุณมาร์ชเป็นลูกชายของคุณเอกภพผู้ช่วยคนสนิทของคุณตฤณเข้าของบริษัทและถ้าคนที่อยู่มานานจะรู้ดีว่าเขามีฐานะเป็นว่าที่ลูกเขยของคุณตฤณด้วย
มาร์ชขับรถมาถึงที่ร้านเหล้าไม่ไกลจากที่ทำงานมากนัก เพื่อนของเขารวมตัวกันอยู่ที่นั่นแล้วเพราะร้านนั้นเป็นของเพื่อนในกลุ่มและถ้าไม่มีเรียนหรือว่างจากการทำงานพวกมันก็จะไปรวมตัวกันอยู่ที่นั่น และวันนี้มีการสังสรรค์ในกลุ่มเพื่อนเขาว่าจะแวะไปสักแป๊บหนึ่งเดี๋ยวดราม่าไม่มาเจอเพื่อนอีก
และเมื่อมาถึงเขาก็ลงจากรถเดินเข้าไปในชุดทำงานไม่เปลี่ยนเพราะขี้เกียจกลับไปที่บ้าน พอทุกคนข้างในเห็นหน้าของเขาก็ปรบมือต้อนรับเหมือนประชดมากกว่า
"คุณมาร์ชมาแล้วครับทุกคน"
"ปรบมือต้อนรับสักหน่อย... เฮ้ๆๆ"
"ไอ้พวกบ้าไร้สาระจริงๆ"
เขาเอ่ยออกมาก่อนจะเดินไปนั่งลงข้างไอ้วาย สะโพกยังไม่ลงถึงโซฟาแก้วเหล้าก็ยื่นมาให้ตรงหน้าแล้ว
"จัดเลยครับรออะไรล่ะ"
"เมาแต่หัววันเลยนะพวกมึง แล้วนี่ปาร์ตี้อะไรมีแต่ผู้หญิงไอ้พวกมั่วเอาไม่เลือก"
เขาด่าเพื่อนสนิทอย่างไม่จริงจังมากนักยกแก้วเหล้าขึ้นดื่มก่อนจะเหลือบสายตามองเห็นผู้หญิงคนหนึ่งที่มองมาทางเขาด้วยแววตายั่วยวน
"เฮ้ยๆมองน้องมีมี้เหรอวะ คนนี้ตัวท็อปของร้านกูนะโว๊ยจัดป่ะกูยกให้เลยคนนี้"
"ไม่เอาอ่ะกูมีคู่หมั้นแล้ว"
เขาเอ่ยออกมาเสียงเรียบก่อนจะเบือนหน้าหนีไปอีกทาง ไม่ว่าผู้หญิงคนไหนจะสวยจะดีแค่ไหนก็ไม่มีใครดีเท่าคู่หมั้นของเขาแล้ว เขารักเธอมากและไม่มีทางนอกกายนอกใจจนถึงตอนนี้ยังเก็บความบริสุทธิ์ของเขาไว้ให้แม่ของลูกคนเดียวเท่านั้น
"มึงดูไอ้ธันย์เป็นตัวอย่าง ไอ้นั่นมันแคร์อะไรมั้ยล่ะ"
"ไอ้นั่นมันเหี้ยครับไม่ใช่ไม่แคร์อะไรเลย กูเป็นคนดีรักว่าที่เมีย"
"มึงไม่ต้องไปยุมันครับไอ้วาย มึงดูคอมันด้วยสักชื่อว่าที่เมียติดไว้แล้วมันไม่เอาผู้หญิงคนอื่นหรอก"
วายมองหน้าเพื่อนก่อนจะเบะปากใส่อย่างหมั่นไส้ อะไรมันจะรักมั่นคงขนาดนั้นซะอายุก็ตั้งเท่าไหร่แล้วอดทนได้ขนาดนั้นถือว่ามันเก่งมากเลยนะ
"มึงคบกับน้องมันตั้งแต่น้องเกิดจนถึงตอนนี้มึงเคยนอนกับผู้หญิงคนอื่นป่ะ"
"ไม่อ่ะกูยังซิงโว๊ย ความบริสุทธิ์นี้ไว้ให้คู่หมั้นคนเดียวเท่านั้น"
เขายิ้มออกมาอย่างภูมิใจในตัวเองไม่ว่าใครก็ไม่สามารถมาเปลี่ยนใจความรักของเขาไปจากคนรักได้ เพื่อนคนอื่นมองอย่างทึ่งมากไม่คิดเลยว่าเขาจะดีมากขนาดนี้ แต่ดีเฉพาะเรื่องน้องเติมใจนะกับคนอื่นหมอนี่ร้ายพอตัว
"โหย! ไอ้เหี้ยสุดยอดวะกูนับถือเลยมึงรักน้องมันมากจริงๆ อ่ะชนแก้วหน่อยสำหรับผู้ชายที่ดีที่สุดในโลกแบบมึง ซึ่งกูงงมากว่ามาเป็นเพื่อนพวกกูได้ยังไง"
"คนดีแบบกูคบเพื่อนเหี้ยได้ครับ"
"มึงก็เหี้ยเหมือนพวกกูแหละงั้นจะคบกันได้ยังไง มึงแค่ดีกับคู่หมั้นมึงคนเดียวกับคนอื่นมึงมันตัวร้าย"
เขาหัวเราะหึหึในลำคอก่อนจะชนแก้วกับเพื่อนจากนั้นก็ยกขึ้นดื่มรวดเดียวจนหมด เขาไม่ได้เป็นคนดีขนาดนั้นหรอกและไม่ยอมให้ใครมารังแกหรือเอาเปรียบได้ง่ายๆ ไม่งั้นอาตฤณไม่เลือกเขามาช่วยบริหารบริษัทหรอกเพราะเขาเองก็เด็ดขาดพอตัวและไม่ได้ใจดีเหมือนภาพที่คนอื่นมองหรอก
'เขาใจดีกับผู้หญิงแค่ไม่กี่คน และคนแรกคือคู่หมั้นของเขาเอง ไม่ว่าเธอต้องการอะไรหรืออยากทำอะไรเขาตามใจใจทุกอย่างไม่เคยขัด ก็รักเค้าไง... จบมั้ยล่ะ'
- Writer
