“อาหมิง เหตุใดเจ้าต้องเหนื่อยกลับไปกลับมาด้วย หรือนางม่านยังไม่หายป่วยจึงทำข้าวห่อให้เจ้าไม่ได้ อย่างนั้นข้าจะทำกล่องข้าวมาให้เจ้ากินตอนกลางวันเอง”
“ไม่รบกวนคุณหนู ฮูหยินข้านางดีขึ้นแล้ว แต่ที่ข้าไม่เอากล่องข้าวมา เพราะจะได้กลับไปกินข้าวพร้อมกับนาง”
“เห็นแบบนั้นเจ้ากินลงด้วยหรือ”
“คุณหนู! ต่อให้เจ้าไม่ชอบนางก็ไม่ควรพูดเช่นนี้ต่อหน้าข้า ถึงฮูหยินข้าจะไม่ได้โสภาเหมือนสตรีอื่นแต่นางคือเมียข้า ย่อมไม่ชอบให้ใครมาดูหมิ่นนาง”
“อาหมิง แต่ก่อนเจ้าไม่เห็นจะใส่ใจนางเลย”
“ข้าใส่ใจนางเสมอ เจ้าต่างหากที่ไม่เคยมองให้ดี ได้เวลาทำงานของข้าแล้ว ขอตัว”
“อาหมิง! หยุดเดี๋ยวนี้นะ ข้าบอกให้หยุดอย่างไร”
“ฮึ่ยเจ้าคนตาถั่ว!” ซิวเอ๋อร์กระทืบเท้าร้องตะโกนไล่หลัง ชายหนุ่มไม่สนใจ
แต่ก่อนข้าไม่กล้ามีปากเสียงเพราะบ้านไม่น่าอยู่ อยากมีพื้นที่หลบหน้าเมีย แต่ตอนนี้บ้านคือบ้าน เขาจึงไม่ง้ออีกต่อไป
‘น่าจะจับเสี่ยวม่า
