“ซิวเอ๋อร์มันเกิดอะไร... ขึ้น?” ไม่ต้องเข้าไปในห้อง ก็เห็นคนที่เดินออกมา ในสภาพมีของเสียอันน่าสะอิดสะเอียนของมนุษย์ เลอะเทอะเปรอะเปื้อนราดตั้งแต่หัวจรดปลายเท้า ดูอนาถยิ่งกว่าไปเผลอตกบ่อส้วม หากไม่ใช่ว่าเขาจำชุดที่ใส่อยู่นั้นได้ คงปล่อยหมาไล่กัดเอาไม้ไล่ตีเพราะคิดว่าเป็นคนบ้าเสียแล้ว
“อึก! ท่านพ่อ! โฮ!!!!”
เหมือนเริ่มจะได้สติหลังจากพบหน้าบิดา เหตุการณ์เลวร้ายเมื่อครู่มันน่ากลัวจริง ด้วยกำลังเสียขวัญจึงโผจะกอดบิดา แต่เขาจะยอมให้นางกอดหรือ ทั้งอึฉี่เน่าเหม็นคละคลุ้งเต็มตัวเช่นนี้
“ว้าก!!! อย่าเข้ามา ออกไป อย่ามาใกล้ข้า” สกปรกขนาดนี้อย่าได้เข้ามาใกล้เชียว ต่อให้เป็นลูกก็เถอะ
“ท่านพ่อฮื่อ ๆ ท่านต้องโอ๋ข้าสิ ข้ากำลังหวาดกลัวนะ”
เพราะอยากให้มีคนปลอบใจ ซิวเอ๋อร์ไม่สนว่าตนจะอยู่ในสภาพใดกางแขนวิ่งไล่กอดบิดา นางต้องการอ้อมกอดอุ่น ๆ
“ไปให้พ้น! อุแหวะจะอ้วก ออกไป”
สองพ่อลูกวิ่งไล่กันเข้าไปในส่วน
