ไอรินก้าวขึ้นมาบนรถตู้คันหรูทันทีเพียงแค่เธอมองเข้าไปด้านในก็เห็นเด็กชายตัวน้อยๆนอนกอดตุ๊กตาคู่ใจหลับตาพริ้มอย่ามีความสุข....
" เธอชักช้า..." เร็นถึงกับต้องพูดกดดันไอรินอีกครั้ง เขาแค่อยากแกล้งให้ยัยแคระสำนึกผิดไม่ทันก็เท่านั้น...
" รู้แล้ว รู้แล้ว แค่นี้ฉันก็สำนึกผิดไม่ทันแล้วค่ะ กลับบ้านเรากันเลยนะคะ"
เร็นถึงกับหันมามองหน้าไอรินทันที เพียงแค่หญิงสาวพูดจบ...
" เอ่อ.... มีอะไรรึเปล่าคะ? ทำไมถึงมองหน้าฉันแบบนั้น? " ไอรินไม่เข้าใจเลยว่าทำไมเขาถึงมองหน้าเธอแปลกๆ เธอพูดอะไรผิดเหรอ เธอบอกว่าให้รีบกลับบ้านเรา เอ๊ะ? กลับบ้านเรางั้นเหรอ?
0//0
ให้ตายสิไอรินเอ้ย... มั่นโหนกมั่นหน้ามาก... บ้านของเราเลยแหมะ ตายๆๆ
"เอ่อ ฉันหมายถึงบ้านของคุณน่ะค่ะ น้องเดนง่วงนอนแล้วเนอะคุณว่าไหม... เหอะๆๆ" ไอรินถึงกับหัวเราะแห้งให้ตัวเองทันที เธอละอยากเอาหัวโหม่งกับกระจกรถให้ตายไปเลย....
เร็นถึงกับอมยิ้มให
