หนาวนี้ขอแค่เธอ

กลั่นแกล้ง....

เร็นได้พาไอรินและน้องเดนกลับจากร้านแพรพลอยอย่างรวดเร็ว เขามีธุระที่จะต้องไปดังนั้นเขาเลยบอกให้ไอรินรีบขึ้นรถส่วนเขาก็อุ้มน้องเดนเอาไว้แนบอก เพราะเจ้าลูกชายของเขาตอนนี้หลับไปแล้ว....

" ไม่มีนาฬิกาเหรอถึงไม่รู้ว่ากี่โมงกี่ยามแล้ว? " เร็นเปิดประเด็นทันที เขาเป็นห่วงความปลอดภัยของทุกคนไม่ว่าจะเป็นใครก็ตาม แล้วยิ่งยัยแคระนี่ตามติดน้องเดนราวกับวิญญาณแบบนี้เขาก็ต้องเป็นห่วงยัยนี้ด้วยเหมือนกัน...

" มีค่ะแต่ไม่ชอบดู วันนี้วันเสาร์นะคะ น้องเดนก็ชอบมากด้วยที่ออกมาทำอะไรใหม่ๆ น้องเดนไม่ชอบอยู่ในห้องแคบๆเล็กๆนาน เรื่องนี้ลุงเอ่อคุณควรจะต้องรู้อ๊ะ..."

ไอรินถึงกับตกใจเพราะตอนนี้ตาลุงอยู่ๆก็ดันตัวเธอเข้าไปชิดกับตัวรถ...

" คำก็ลุง สองคำก็ลุง.... ระวังเถอะลุงคนนี้จะทำให้เธอขึ้นสวรรค์จนหาทางลงไม่เจอ..."

เร็นกักขังยัยคนแคระเอาไว้ด้วยแขนแกร่งของเขา.. เขาค่อยๆเลื่อนใบหน้าลงไปใกล้ๆยันแคระที่ละนิดทีละนิด เขาเลือกที่จะกระซิบข้างหูของไอรินเบาๆพร้อมกับเป่ารดลมหายใจร้อนๆของเขาลงไปที่ใบหูของไอริน... เพียงเท่านั้นยัยคนแคระก็ถึงกับต้องหดคอหนีเขาทันที....

งับ!!!

0///0

เร็นงับลงไปเบาๆที่ใบหูขาวของไอริน เพียงเท่านี่ยัยนี่ก็ถึงกับทำอะไรต่อไม่ได้ นั่งนิ่งตาค้างตอนนี้เหมือนกับว่าเขาได้สาปให้ยัยแคระกลายเป็นหินไปแล้ว... ดูสิทำท่าตกใจได้น่ารักนะ...

" คุณทำบ้าอะไรคะ คุณนิสัยไม่ดี คุณแกล้งนุ..อือ"

สิ้นเสียงบ่นปากจิ้มลิ้มของไอรินก็ถูกชายแก่จูบลงไปแรงๆ จากที่เร็นต้องการแกล้งยัยคนแคระ ตอนนี้กลายเป็นว่าเขา... ไม่สามารถหยุดการกระทำนี้ได้ ปากเล็กๆที่คอยต่อล้อต่อเถียงเขาอยู่ตลอดเวลามันช่างนุ่มและมีรสชาตอร่อยราวกับเขากำลังได้กินเชอรี่ผสมวนิลลา...

จุ๊บ...จ๊วบบ

" พูดมากเกินไปแล้ว... เสียงดังอีกต่างหาก.... " เร็นใช้ปลายนิ้วเรียวของเขาสัมผัสไปยังริมฝีปากที่บวมเจ่อของไอรินอย่างแผ่วเบา....

" คุณ.. คุณแกล้งหนู " ไอรินสรรหาคำไหนมาพูดไม่ได้อีกแล้วเพราะตอนนี้เธอยังตกใจไม่หาย ตกใจที่เขากล้าจูบเธอ ตกใจที่เธอเผลอใจไปกับรสจูบของเขา จูบแรกของเธอถูกลุงแก่ๆคนนี้ขโมยไป ต่อไปเธอจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหนได้...

" ไม่ได้แกล้งสักหน่อย... แต่ฉันจูบจริงๆเลย เธอเสียดัง... เธอพูดมาก...."

งับ!!!

0__0

โอ๊ะ...

จุ๊บ...

เร็นเริ่มปฏิบัติการจูบกระชากวิญญาณอีกครั้ง การจูบของเขาในครั้งนี้มันเริ่มอย่างช้าๆ มือใหญ่ของเขาลูกไปยังลำตัวของยัยคนแคระอย่างแผ่วเบา... ทุกการสัมผัสเขารับรู้ได้ว่าไอรินสั่นสะท้านทุกครั้ง... จูบที่เขามอบให้มันเป็นเพียงจูบที่เด็กประถมคนไหนเขาก็ทำกัน แต่ดูเหมือนว่าเธอคนนี้.. จะไม่ประสาเอาซะเลย...

อ้อมกอดแกร่งโอบกอดร่างเล็กเอาไว้อย่างแนบแน่น... มือหนาลูบวนไปมาอย่างแผ่วเบา เร็นกระตุ้นตัวตนของหญิงสาวทีละนิดทีละนิด... ร่างเล็กตกมาอยู่ในอ้อมกอดเขาอย่างเลี่ยงไม่ได้... ปากที่ทำหน้าที่จูบดูดและกลืนกินร่างแน่งน้อย... มือของเขาค่อยๆสอดเข้าไปใต้เสื้อยืดของไอรินอย่างเชื่องช้า... เพียงแค่ปลายนิ้วสัมผัส... เร็นก็รับรู้ได้ว่าผิวของไอรินนั้นเนียนยิ่งกว่าอะไร กลิ่นหอมที่เขาสูดดมอยู่ในตอนนี้มันช่างหอมเย้ายวนกวนหัวใจเขาเอาซะเหลือเกิน ถ้าไม่ติดว่าเขานั้นอยู่ในรถ และมีน้องเดนพร้อมกับไอ้เคนอยู่ล่ะก็.. ไอรินไม่รอดเขาไปอย่างแน่นอน...

"อือ... หยุด... หยุดนะคะ... หยุดก่อน.. อืออ" ไอรินรับรู้ได้ว่าตอนนี้หน้าอกของเธอกำลังถูกชายแก่ตรงหน้าบีบขย้ำอย่างสนุกมือ ทุกการสัมผัสของชายแก่.... มันทำให้เธอถึงกับเสียวสะท้าน แม้เธอพยายามที่จะขัดขืนเพียงใด แต่เธอกลับทำไม่ได้เลย ลำคอและริมฝีปากของเธอถูกชายแก่จูดและดูดเลียไปทั่ว... ช่วงหน้าอกก็ถูกมือหนาของเขาบีบขยำหยอกล้ออย่างแผ่วเบา... ปลายนิ้วของเขาปัดผ่านไปมาที่ยอดอกของเธอ... เขากลั่นแกล้งเธอ ปลายนิ้วร้ายของเขาสะกิดผ่านที่บราตัวสวยของเธอไปมา มันทำให้เธอรู้สึกตื่นเต้นทุกครั้ง... เขาแกล้งเธอ....

"ฉันไม่ได้แกล้ง... ฉันทำจริงต่างหาก... ถ้าเธอต้องการเหมือนที่ฉันต้องการ.... เราจะมาคุยกันทีหลัง... หลังจากที่ฉันต้องไปทำธุระแล้วก็หลังจากที่น้องเดนนอนแล้ว ฉันจะไปเอาคำตอบกับเธอ... เธอเตรียมตัว... ไม่สิเตรียมคำตอบของเธอไว้นะเด็กน้อย... จุ๊บ..." เร็นต้องตัดใจยอมที่จะไม่สานต่อสิ่งที่เขาต้องการ เขามีเรื่องสำคัญบางอย่างที่ต้องไปทำ ดังนั้นหลังจากที่เขากลับมาแล้ว เขาจะขึ้นไปเอาคำตอบจากยัยคนแคระ...

ไอรินเลือกที่จะเม้มปากและไม่ตอบอะไรทั้งนั้น เธอก้มหน้าก้มตาตลอดการเดินทาง แต่เขาก็กะไร ชอบแกล้งเธออยู่เรื่อย เดี๋ยวก็จับมือ เดี๋ยวก็ใช้ปลายนิ้วของเขาเกลี่ยเบาๆที่หลังมือเธอ หนักขึ้น.. เขาจับมือเธอแล้วจัดการส่งนิ้วมือของเธอเข้าปากเขาเอาเสียดื้อๆ.... เขาจะดาเมจแรงเกินไปแล้วนะ...

~~~~

"ทำไมพึ่งกลับบ้าน ดึกแล้วนะ" ชรัณที่ยืนรอภรรยาของเขาอยู่นานสองนาน ปกติแล้วเธอต้องกลับเร็วกว่านี้ครึ่งชั่วโมง.. แต่วันนี้กลับช้าไปถึงครึ่งชั่วโมง...

" พอดีถ่ายรูปเพลินค่ะ ดูสิคะ นี่รูปไอริน กับเพื่อนลุง คุณเร็น ดูสิคะ ดูเหมือนเขาถ่ายรูปครอบครัวเลยคะ... น้องไอรินก็น่ารัก คุณเร็นก็หล่อดูดี ดูแบดๆมาดมาเฟียๆ กร้าวใจหล๊ายหลาย แล้วน้องเดนอีก... น่าฮัก อุ๊ย!! ขอโทษค่ะ น้องเดนน่ารัก ดูสิคะ น่ารักไหม..."

นี่เป็นครั้งแรกที่ชรัณได้ยินภรรยาของเขาพูดมากเอ้ย พูดเยอะขนาดนี้ แล้วดูสิสีหน้าและแววตาของแพรพลอยมันดูมีความสุขเอาเสียมากๆ

" ลุงไม่ดูเหรอ? ถ้าไม่ดูพลอยลี่เก็บนะคะ"

" ดู... ดูเธอ อยากมีลูกบ้างไหมละ? แบบว่ามีลูกเป็นของตัวเองน่ะ" ชรัณที่จ้องมองใบหน้าของภรรยาของเขาตาไม่กระพริบ โครงหน้าที่เรียวสวย ปากนิดจมูกหน่อย ตาที่กลมโตของเธอ... มันช่างดูเหมาะเจาะกันไปซะทุกส่วน และนั่นแหละที่มันทำให้เขาไม่สามารถละสายตาจากแพรพลอยได...

" เอ่อ.. ยังค่ะ ไปดีกว่า ไปอาบน้ำดีกว่า" แพรพลอยรีบชิ่งหนีไปอย่างรวดเร็ว เธอต้องรีบจ้ำขาสั้นๆของเธออย่างโดยเร็ว

" เร็วอีกจักหน่อยถั๊วะแหมะ.. คือเกิดมาทั้งทีขาก็สั่น(สั้น)เกินผู้อื่นหลายเนาะสู..." แพรพลอยถึงกับต้องบ่นในภาษาท้องถิ่นที่เธอชอบใช้ ค่ะเธอเป็นคนจากภาคอีสาน เธอมาจากเมืองย่าโม ลูกหลานคุณหญิงโม ดังนั้นการใช้ภาษาโคราชมันจึงเป็นสิ่งที่เธอถนัดมาก แต่!!! เธอก็สามารถใช้ภาษากลางได้นะ แต่มีบ้าง... ที่มันจะชอบตกภาษาโคราช แล้วไงใครแคร์....

ชรัณมองตามร่างบางของภรรยาขึ้นไป ยังไงวันนี้เขาต้องได้ ให้เวลามานานเกินไปแล้ว... ดูสิเขาขัดจรวดเองทุกวัน จนตอนนี้จรวดของเขามันจะถลอกหมดแล้วเนี่ย....