หนาวนี้ขอแค่เธอ

ขอนอนด้วยได้ไหม

ไอรินโดนสองพ่อลูกลากไปลากมาไปทั่วทั้งห้าง จนเธอรู้สึกว่าขาเธอมันทบจะขาดให้ได้...หนังสือก็ยังไม่ได้ซื้อเลย ชีวิตไอรินทำไมมันน่าฉงฉานแบบ นี้เนี่ย...

" เป็นอะไร ลืมเอาปากมาเหรอ เห็นเงียบตั้งแต่ออกมาล่ะ" เร็นถึงกับทนไม่ไหว เขาไม่เห็นยัยคนแคระนี่พูดอะไรเลยสักคะ ตั้งแต่ออกจากบ้านแล้วถามคำตอบคำ แลดูไม่เต็มใจที่จะคุยกับเขาเอาซะเลย...

" ไม่ยุ่งเรื่องของฉันค่ะ คุณช่วยรีบๆหน่อยได้ไหมคะ ฉันจะไปซื้อหนังสือ ฉันไม่อยากกลับบ้านดึก.." ไอรินถึงกับต้องชักสีหน้าใส่ตาลุงนี่ทันที จะมาวุ่นวายอะไรกับเธอนักหนา น่ารำคาญมากๆ จะอะไรหนักหนา...

หมับ!!!

" มาเดินใกล้ๆฉันนี่ แล้วเรื่องหนังสือค่อยซื้อ เดี๋ยวพาไปซื้อ มาช่วยเลือกก่อน เร็วๆ ส่วนเรื่องกลับบ้านเดี๋ยวแวะไปส่งจะได้ไปสำรวจด้วยว่าบ้านเธอเป็นแบบไหนยังไง กันไว้ก่อนเพื่อวันไหนเธอขโมยของฉัน ฉันจะได้ตามตัวถูก.." เร็นอยากแกล้งยัยคนแคระคนนี้ เขารู้สึกว่าการที่ได้แกล้งเธอมันทำให้เขาสนุก...

" ปล่อย.... ถ้าฉันจะทำจริงๆ คุณคงไม่มาต่อล้อต่อเถียงฉันแบบนี้หรอกค่ะ " ไอรินถึงกับโมโหในความคิดของตาลุงนี้ ถึงแม้ว่าเธอจไม่ได้รวยล้นฟ้า แต่เธอก็ไม่คิดขโมยของใคร ไม่มีทาง ต่อให้จะต้องอดตายเธอก็ไม่ทำ แล้วการที่เขาชอบดูถูกเธอเนี่ยมันคือสิ่งที่คนปกติเขาทำกันเหรอ?

ไอรินขัดขืนจนในที่สุดแขนเธอกหลุดจากมือที่คล้ายคีมหนีบตัวโตของเขาไปได้... ดูสิแขนเธอเป็นรอยแดงเลย...

เร็นถึงกับมองตามร่างยังคนแคระไป นี่เขาทำอะไรผิดอีกล่ะเนี่ย...

' แด๊ด... ครูพี่ไอรินไปไหนครับ? '

" ไปดูหนังสือน่ะ เลือกของเล่นได้รึยังเอ่ย เราจะได้ไปดูหนังสือกัน ไหนว่าอยากได้หนังสือเอาไว้เรียนไงครับ น้องเดนยังไม่ได้เลือกเลยสักเล่ม มัวแต่มาดูของเล่นอยู่ได้...ระวังน๊า..ครูพี่ไอรินของน้องเดนจะน้อยใจ.."

' จริงเหรอครับแด๊ด.. งั้นเดนเอาอันนี้นะครับ เดนไปหาครูพี่ไอรินนะครับแด๊ด แด๊ดรีบจ่ายเงินแล้วรีบตามมานะครับ'

พูดจบน้องเดนก็รีบวิ่งไปยังทิศทางร้านหนังสือโดยมีลูกน้องของแด๊ดคอยวิ่งตามไปติดๆ...

" อ๊ะอ้าว... ไม่รอกันเลย แล้วของเล่นเอาแค่นี้เหรอ ปกติซื้อเยอะกว่านี้นี่... "

เร็นจัดการจ่ายเงินค่าของเล่นให้ลูกชายสุดที่รักของเขาในทันที แม่เจ้าประคุณพนักงานก็กว่าจะคิดเงินเสร็จก็ชักช้าเหลือเกิน

" น้องเดนชอบแบบนี้ไหมครับ พี่ไอรินให้เลือกเองสองเล่ม แล้วอีกสองเล่มพี่ไอรินจะเป็นคนเลือก เลือกเล่มที่น้องเดนคิดว่าน้องเดนชอบที่สุด แบบว่าอยากอ่านบ่อยๆ อ่านยังไงก็ไม่เบื่ออ่ะ"

เพียงแค่เร็นก้าวเข้ามาในร้านหนังสือเขาก็ได้ยินเสียงเจื้อยแจ้วของครูพี่เลี้ยงน้องเดน... น้ำเสียงที่ยัยคนแคระใช้กับน้อเดนมันช่างแตกต่างกับเขาหลายขุม... ตกลงยัยนี้ไม่ชอบเขาเหรอ เขาออกจะหล่อกระชากวิญญาณขนาดนั้น...

" ก๊อกๆ เป็นไงครับ ได้หนังสือที่อยากได้รึยังเอ่ย" เร็นรีบเข้ามาขัดจังหวะของสองคนทันที เขาเลือกไปยืนขนาบติดด้านหลังของยัยคนแคระเอาไว้... เขาแค่อยากแกล้งเฉยๆ ไม่ได้คิดอะไรทั้งนั้น...

" ถอยไปค่ะ " ไอรินเบี่ยงตัวออกมาจากตาลุงนิสัยไม่ดีอย่างรวดเร็ว เธอละเกลียดขี้หน้าจัง....

หมับ!!!

"เป็นอะไร? หนีฉันทำไม? " เร็นเริ่มรำคาญกับท่าทีของยัยคนแคระแล้วสิ ให้ตายสิวะ มันจะอะไรนักหนาเนี่ย...

" เป็นครูพี่เลี้ยงน้องเดนคะ แล้วก็ไม่ได้หนีด้วย ไม่จำเป็นต้องหนี แต่ฉันมีหลายอย่างที่ต้องทำและต้องหา... " ไอรินเบี่ยงร่างเล็กของเธอให้ออกไปจากการกักกันของเขา กักไว้ไม่พอยังจะมาจับต้นแขนเธอเอาไว้อีก.... เจ็บนะเว้ยลุง.. เดี๋ยวปั๊ดบวกเข้าให....

" เธอกวนเหรอ? " เร็นถึงกับคิ้วกระตุกทันที ยัยคนแคร๊ะนี่... ตอบได้กวนบาทาเหลือเกิน....

" กวน? ไม่ได้กวนนี่ค่ะ กวนอะไร กวนผลไม้แบบนั้นเหรอ? ไม่นี่ค่ะ ไม่คุยด้วยล่ะ คนแก่เข้าใจอะไรยาก ไปดูหนังสือต่อดีกว่า..." ไอรินรีบสาวเท้าของตัวเองออกไปอย่างรวดเร็ว ใจจริงเธอก็กลัวนะ กลัวเขาจะฆ่-าปิดปากเธอ... แต่ก็ต้องทำเป็นใจดีสู้เสือสักหน่อย ต้องอยู่ใกล้ๆน้องเดนเข้าไว้ เพราะน้องเดนคือสิ่งศักดิ์สิทธิ์ประจำตัวเธอแล้ว....

เมื่อน้องเดนเลือกหนังสือนิยายมาได้หนึ่งเล่ม น้องเดนก็รีบวิ่งมาหาครูพี่ไอรินของเขาทันทีพร้อมกับคุยโวเสียยกใหญ่ว่าเขาจะป็นคนอ่านให้ครูพี่ไอรินฟังทุกวัน ก่อนนอนเขาก็จะอ่านให้ครูพี่ไอรินฟัง....

' แด๊ดครับ เดนหิวข้าว... พี่ไอรินครับ กินข้าวกับเดนได้ไหมครับ เดนไม่อยากกินข้าวคนเดียว...'

" หือ... คนเดียวที่ไหนครับ แด๊ดก็อยู่ด้วย จะคนเดียวได้ยังไง..."

" เอ่อ... พี่ไอรินต้องกลับแล้วครับ ดึกแล้ว พรุ่งนี้เช้าพี่ไอรินก็ไปหาน้องเดนอีก ตั้งแต่เช้าเลยเอาไหม สัก7โมเงเช้า แล้วก็กลับ4โมงเย็นเลย.. แบบนั้นดีไหมครับน้องเดน..."

' ครูพี่ไอรินไม่รักเดนเหรอครับ... แด๊ดไม่เหมือนครูพี่ไอริน แด๊ดไม่ค่อยว่าง เดนอยากให้ครูพี่ไอรินอยู่กับเดน.... แต่ถ้าครูพี่ไอรินรังเกลียดเดน... เดนก็พอเข้าใจได้ครับ เพราะเดนไม่มีแม่ ไม่มีใครรักเลย...'

อ้าว... ดึงดราม่าซะงั้น... อะไรกันครับเนี่ย...

" ใจดำนะ... เด็กขอแค่นี้ก็ทำให้ไม่ได้ หน้าตาก็พอถูๆไถๆได้ไม่คิดว่าจะใจดำขนาดนี้..." ตอนแรกเร็น ก็ถึงกับอึ้งในสิ่งที่น้องเดนพูด แต่การที่ยัยคนแคระพยายามเลี่ยงที่จะไปไหนมาไหนกับเขาและน้องเดน... มันดูขัดหูขัดตาเขาเป็นอย่างมาก ทำไมล่ะ เขาออกจะหล่อ มีใครบ้างไม่อยากไปไหนมาไหนกับเขา ปกติเขาไม่ลดตัวลงมาทำอะไรไร้สาระแบบนี้หรอกบอกไว้เลย....

" คุณนี่เป็นคนแก่ที่นิสัยไม่ดีนะคะ คุณคงไม่เคยเลี้ยงลูกแบบจริงๆจังๆ คุณควรจะถามน้องเดนบ้างว่าน้องต้องการอะไรไม่ใช่คอยแต่จะใช้เงินแก้ปัญหา น้องขาดความรักความอบอุ่นถึงขนาดนี้ แต่คนเป็นพ่ออย่างคุณไม่เคยที่จะสนใจลูกของคุณเลยสักนิด...."

" นี่เธอว่าฉันเหรอ? เธอมีสิทธิ์อะไรมาว่าฉัน..." เร็น อยากจะบีบคอยัยแคระนี่ให้หักคามือเขาเหลือเกิน มันชักจะมากไปแล้วนะ..

" เปล่าเลยค่ะ ฉันไม่ได้ว่าคุณ ฉันแค่สั่งสอนคุณบางอย่าง ถ้าคุณมองดีๆ ความรักที่น้องเดนต้องการมันคือคุณ คุณคือที่สุดของแก คุณคือคนสำคัญของน้องเดน เงินไม่ได้ช่วยเยียวยาทุกอย่าง แต่ความรักระหว่างพ่อลูกต่างหากมันคือสิ่งที่ต้องเดนต้องการ คุณเคยพาน้องเดนไปเที่ยวครั้งล่าสุดเมื่อไร ที่ไหน ? คุณบอกได้ไหม อย่าหาว่าฉันสอนเลยนะคะ คุณก็อายุปูนนี้แล้ว ควรจะคิดได้มากกว่านี้..." ไอรินถึงกับปี๊ดแตกทันที เธอล่ะไม่เข้าใจคนรวยเลยสักนิด อะไรก็เงินแก้ปัญหา เงินทุกอย่างที่จะสะสางทุกปัญหาได้..

" ก็ฉันไม่ว่าง ฉันมีงาน้องทำ ถ้าอย่างนั้นเธอก็ย้ายมาอยู่กับฉันสิ มาช่วยดูแลน้องเดน ฉันจ้างเธอเพิ่มเงินเดือนให้3เท่า..." เร็นก็ยังคงพยายามแถไปเรื่อย เขาจำไม่ได้หรอกว่าเขาพาน้องเดนไปเที่ยวครั้งสุดท้ายเมื่อไหร่ เขาจำไม่ได้เลย...

" ฉันไม่ต้องการคะ แค่เงินค่าจ้างที่คุณระบุไว้มันก็มากพอแล้ว และที่สำคัญ ถ้าคุณยังเป็นแบบนี้อยู่ ไม่นานน้องเดนก็จะไม่รักคุณ ถ้าน้องเดนเจอคนที่เอาใจใส่แกมากกว่าคุณเมื่อไรละก็... คุณเตรียมตัวตกกระป๋องได้เลย..." ไอรินพูดจบเธอก็เดินไปยังน้องเดนทันที เธอสอบถามน้องเดนสามสี่อย่าง คำตอบที่ได้คือน้องเดนอยากมีเวลากับเธอให้มากกว่านี้

' เดนชอบครูพี่ไอรินนะครับ ชอบมากๆเลย ถ้าเดนโตขึ้น เดนจะปกป้องครูพี่ไอรินเอง... '

เร็นถึงกับตกใจในสิ่งที่ลูกชายเขาพูด เขาไม่เคยได้ยินน้องเดนพูดแบบนี้มาก่อน ไม่เคยบอกว่าจะปกป้องใคร ไม่เคยได้ยินว่าน้องเดนจะดูแลใครเลยสักครั้ง แต่ยัยแคระนี่.. กลับทำให้น้องเดนพูดออกมา... เขาคงจะประเมิณยัยแคระนี่ผิดไปสินะไม่ได้ๆเขาต้องทำอะไรสักอย่างแล้ว...

สามคนพ่อลูก+ครูพี่เลี้ยงต้องมานั่งทานข้าวในร้านอาหารชื่อดังกันอย่างเลี่ยงไม่ได้ เพราะน้องเดนนั้นร้องงอแงเสียจนไอรินต้องยอมอยู่ด้วย...

' พี่ไอรินครับ เดนขอเรียกแบบนี้ได้ไหม?'

" ได้สิคะน้องเดน ' น้องเดนจะเรียเธอยังไงก็ได้เธไม่ติดเลยสักนิด...

' เดนขอไปนอนด้วยได้ไหมครับ'

พรู๊ดดด แค่กๆๆ

เร็นถึงกับต้องหลับตาทันที....

" เอ่อ.. ขอโทษค่ะ ฉันไม่ได้ตั้งใจ ฉันตกใจค่ะ ฉันไม่ได้ตั้งใจพ่นน้ำใส่หน้าคุณจริงๆนะคะ"

ไอรินถึงกับต้องขอโทษขอโพยยกใหญ่ เพราะตอนนี้น้องเดนถามเธอกำลังดื่มน้ำอยู่มันเลยทำให้เธอ.... ตกใจถึงกับต้องพ่นน้ำออกมาทันที....

ฮ่าๆๆ

' แด๊ดเปียกหมดเลย... พี่ไอรินเหมือนกับไอ้ตัวพ่นไฟเลยครับ...'

เร็นต้องรีบหลับตาเพื่อข่มอารมณ์ของเขาเอาไว้.... เจ้าลูกชายตัวดีก็กะไรหัวเราะสนุกสนาน แล้วตอนนี้มือของยัยคนแคระกำลังหยิบผ้าเช็ดหน้าของเจ้าหล่อนขึ้นมาซับที่ใบหน้าของเขาอย่างจ้าละหวั่น

หมับ!!!

" พอแล้ว... " เร็นจับมือของยัยคนแคระเอาไว้เพราะตั้งแต่ที่สาวเจ้าเริ่มเช็ดหน้าเขามันก็ทำให้เขาได้กลิ่นหอมๆออกมาจากตัวของเธอและกลิ่นของผ้าเช็ดหน้าที่มันสุดแสนจะหอมหวาน... ต่างกับเจ้าของผ้าเช็ดหน้าโดยสิ้นเชิง.. และก่อนที่เขาจะคิดเตลิดไปไกลถึงหน้าตาและขนาดของเจ้าของกลิ่นนี้.... เขาจะต้องหยุดการกระทำของยัยคนแคระเอาไว้ก่อน....

" ตกลงเธอจะตอบว่าอะไร? น้องเดนถามว่าขอไปนอนด้วยได้ไหม? "

" เอ่อ... คือไม่ได้หรอกครับน้องเดน คือพี่อยู่กับคุณพ่อ แล้วคุณพ่อท่านก็ชอบความสงบด้วยน่ะ ไม่รู้สิ พี่ไอรินต้องขอคุณพ่อก่อน..."

" ป่าช้าสิสงบดี.."

เพี๊ยะ!!!

" นะ.. นี้เธอ... กล้าตบปากฉันเหรอ? " เร็นถึงกับตกใจไม่เคยมีใครกล้าทำกับเขาแบบนี้มาก่อน ยัยนี่กล้าดียังไงกัน....

" แก่ซะเปล่าแต่พูดไม่คิด ฉันแค่เตือนสติคุณค่ะ ถ้าคุณพูดดีๆไม่เป็นก็ควรจะหุบเอ้ย เงียบปากเอาไว้จะเป็นการดีที่สุด..."

" น้องเดนค่ะ พี่ไอรินต้องถามคุณพ่อของพี่ไอรินก่อนนะคะ... โอเคไหม...."

' ครับพี่ไอริน... เดนรักพี่ไอรินนะครับ...'

0//0