ตอนที่7
536 Words
"มึงฟัง ถ้าจะอยู่นี่ ก็ทิ้งนิสัยบ้าๆของมึงซะ กูถีบจริงด้วยนะ ถ้ามาทำอย่างเมื่อคืนอีก" ชนกันต์ว่าดัก
"เมื่อคืน? ทำไรกันหรอ"ชนัตหูตาแพรวพราว อยากรู้แล้วสิว่าไอ้เอเดนมันป้อชนกันต์ยังไง
ป๊าบ ฝ่ามือหนักๆฉะที่หัวคนขี้เสือกเข้าให้ ชนัตได้แต่ส่งสายตามาต่อว่าพ่อ แล้วจึงผละจากคนทั้งสอง ไปมองที่จอทีวีดิจิตอลพร้อมขยับจอยในมือต่อ
เอเดนทำปากยื่นครุ่นคิด ก่อนจะยอมรับปากว่าจะไม่ทำอย่างเมื่อคืน แต่จะทำอย่างอื่นนอกเหนือจากนั้นแน่นอน
"โอเคค้าบ"ชายหนุ่มตัวสูงยิ้มหวาน ทำเอาชนกันต์ขนตูดลุกเลยทีเดียว
"ไอ้นัต พาเพื่อนมึงไปทำความสะอาดห้องย่าไป"จะให้ผู้ชายตัวควายอยู่กันในห้องแคบๆก็กระไรอยู่ ชนกันต์จึงอนุญาตให้ใช้ห้องที่ว่างอยู่ได้
"โห ไรวะ"ชนัตบ่น ไม่ใช่เพราะอิจฉาเพื่อนที่ได้อยู่ห้องนอนใหญ่ แต่แอบหวงนิดๆ เพราะห้องนั้นเป็นห้องของย่า ขนาดเขายังไม่กล้าย้ายไปนอน เพราะกลัวจะแอบคิดถึงภาพจำเก่าๆจนพาลร้องไห้อีก ด้วยห่วงหาคนที่ไม่มีวันได้เจอ
ในห้องนอนสีขาว เฟอร์นิเจอร์ทุกชิ้นยังอยู่ที่เดิมของมัน เตียงสี่เสา โต๊ะเครื่องแป้งไม้สนที่ย่าเล่าว่าปู่ซื้อให้เข้าชุดกับเตียงนอน ตั้งแต่ตอนแต่งงานกันโน้น
กลิ่นย่าที่คุ้นเคยยังอยู่ บรรยากาศอบอุ่นเหมือนคนแก่ ชนัตไม่กล้ากวาดตาดู ผ่านมาหลายปียังทำใจให้ชินไม่ไหว แต่ถึงอย่างนั้นก็ยังจดจำได้ดีว่าสิ่งใดอยู่ตรงไหน เพราะตัวเองก็นอนกับย่ามาตั้งแต่จำความได้
ชายหนุ่มตัวสูงไล่เลี่ยกันทั้งสอง ช่วยกันลากกระเป๋าเดินทางหลายใบเข้ามาในห้อง ชนัตเริ่มเล่าโน้มน้าวเพื่อน เรื่องที่ต้องไปทำงานพิเศษที่ร้านพ่อ โดยหลอกว่าที่ร้านขาดคนงาน อยากให้เอเดนไปช่วย
"พ่อไม่กล้าเอ่ยกับมึงหรอก กูเลยมาพูดให้ แต่ค่าแรงไม่มากนะเว้ย มึงจะเอาไหม" ชนัตทำทีเป็นถาม ทั้งที่คาดเดาได้อยู่ว่าเอเดนที่อยากใกล้ชิดพ่อเขาอยู่แล้ว คงตอบตกลง
"อ้อ อีกอย่าง พ่อกูไม่ชอบให้ทำรุ่มร่าม มึงก็อย่ามือไวใจเร็ว เดี๋ยวเตี้ยจะเกลียดเอา"
เอเดนฟังทริกลับอย่างตั้งใจ ชนัตจึงพูดเสริมใส่สีต่อไปอีก
"คนไทยอะ ขี้อาย ปากหนัก ตีนหนักด้วย เขินเป็นทุบ ปากไม่ตรงกับใจ บางทีต้องอาศัยกระแสจิตในการมอง มึงก็สังเกตเอา และยิ่งคนโบราณอย่างเตี้ยแล้วนะ บอกเลยโคตรซับซ้อน"
"แล้วแด๊ดดี้กันต์ชอบไม่ชอบอะไร"
ชนัตแบมือยิ้ม "นี่ข้อมูลลับ"
"เออ คายออกมาให้หมด ถ้ากูจีบติดเมื่อไหร่มีโบนัสเพิ่มให้ด้วย"
"บ๊ะ ไอ้นี่มันใช้ได้"คนงกหัวเราะก๊าก พอใจคนใจสปอร์ต ไม่เสียแรงที่เลือกคบมัน
- Writer
