ตอนที่8
1499 Words
ในเวลาเช้าตรู่ แสงสีทองยังทาไม่ทั่วฝืนฟ้าดี ดวงดาวที่ส่องประกายสุกใสที่สุดในค่ำคืน ยังพยายามส่องแสงแข่งพระอาทิตย์อยู่อีกฟากของความมืด เสียงไก่ขันแว่วดังอยู่ไกลๆ คงจากบ้านตาอินท้ายหมู่บ้าน ที่เลี้ยงไก่ชนร่วมสิบตัว
อากาศในตอนนี้ค่อนข้างเย็นจนสายหมอกจับตัวหนา ลอยอ้อยอิ่งปกคลุมเหนือผิวน้ำในคลองยาวด้านหลังบ้าน ที่สมัยหนึ่ง ผู้คนเคยใช้สัญจรด้วยเรือกันอย่างหนาตา
ชายหนุ่มร่างสันทัดกับส่วนสูงที่น่ารักของเขา เดินลงมาขากชั้นสองของบ้าน เมื่อทำกิจกรรมส่วนตัวในตอนเช้าเสร็จ
ชนกันต์หยิบผ้ากันเปลื้อนขึ้นมาสวมทับชุดเสื้อเชิ้ตขาวกางเกงยีนส์ที่ใส่ทำงาน ก่อนลงมือหุงข้าวและทำเมนูง่ายๆ เป็นอาหารเช้าให้กับไอ้ลูกชายจอมขี้เกียจ และไอ้เด็กยักษ์สูงเกือบสองเมตรตัวอย่างควาย เพื่อนของมัน
"ช่วยไหมครับ?"
"ตาเถรหก!!!!" ชนกันต์แหกปากร้องลั่นด้วยความตกใจ สะดุ้งสุดตัวจนเกือบทำของในมือหล่น
เอเดนผู้ทำเจ้าของบ้านเสียขวัญ ยืนทำหน้างงว่าใครคือตาเถร เพราะถึงเขาจะอยู่เมืองไทยมานานหลายปี และพ่อแม่ก็มีเชื้อสายเสี้ยวหนึ่งเป็นคนไทย แต่ชีวิตส่วนใหญ่เขาก็อยู่ต่างประเทศ อะไรที่ไทยจ๋าเกินไป ก็ทำให้ขมวดคิ้วได้เหมือนกัน
"ไอ้ห่า มาไม่ให้สุ้มให้เสียง อย่าบอกว่าเล่นโทรศัพท์ทั้งคืนแล้วยังไม่นอน" ชนกันต์ตั้งคำถาม เพราะไม่คิดว่าเด็กสมัยนี้จะตื่นเช้ามาสังเคราะห์แสงได้ ดูอย่างไอ้ลูกชายตัวดีของเขาสิ ถ้าไม่วันไปเรียนก็ลุกจากเตียงบ่ายสองนู้นแหละ งานการที่ร้านไม่เคยไปช่วย จานใส่ข้าวใบเดียวยังไม่เคยจะล้างเอง ถ้าเขาไม่บังคับขู่เข็ญ ก็อย่าหวังไอ้ลูกเวรจะมีสำนึก
"เอเดนไปวิ่ง"เด็กหนุ่มตัวสูงบอกเสียงแอบงอน
"วิ่ง?"
"ก็เอเดนเป็นนักมวยเลยต้องออกไปซ่อมตลอด"
"อ้อ" ชนกันต์มองสำรวจสภาพเด็กหนุ่มตรงหน้า ตัวมันเปียกโชกไปด้วยเหงื่อมาจริงๆแหละ 'เป็นนักมวยหรอวะ ถึงว่า ตัวมันโตอย่างกับควาย'
"ทำอะไรอยู่ครับ ให้เอเดนช่วยนะ"
"ไปอาบน้ำเลยมึง วันนี้ต้องไปช่วยที่ร้านนะ"
"กันต์ทำข้าวผัดหรอ"เอเดนยังสนใจจะหาเรื่องอยู่ใกล้ สายตาคมชะเง้อมองสนใจที่ของกินในกระทะ
"เพื่อนเล่นมึงหรอ นี่ติดเรียกห้วนๆแบบนี้มาจากไอ้นัตใช่ไหม" คนอายุเยอะกว่าไม่พอใจคำเรียก
ไม่ได้สิครับ จะให้เรียกแฟนว่าแด๊ดดี๊ตลอดได้ไง ตอนเอากันก็ฟังแปลกแย่
"มึงเรียกน้าเรียกลุงก็ได้"
"ฟังดูห่างเหิน"
"กูชอบให้ห่าง"
"แก่ด้วย"
"ก็กูรุ่นพ่อมึงอะ"
"ไม่อะ พ่อเอเดนแก่กว่ากันต์เยอะ"
"ยังจะเรียกชื่อกูห้วนๆอยู่อีก"
"งั้นพี่ก็ได้"
"อาละกัน"ชนกันต์ต่อลอง
"ดูเสี่ยกับอีหนูไงไม่รู้"
"ไอ้นี่นิ งั้นก็เรียกลุงไป กูอนุญาตให้เรียกได้แค่ลุง จบนะ"
เอเดนฟังแล้วยู้หน้า ลุงเนี่ยนะ ลุงคือคนที่แก่กว่าพ่อไม่ใช่หรอ มันช่างแปลผกผันกับหน้าตา ให้เรียกลุงๆเนี่ย ตอนเอากันมันจะได้อารมณ์หรอ
จนแล้วจนรอด เอเดนก็ตีเนียนเรียกผิดเรียกถูก จนทำทีติดปากเรียกกันต์ๆตามชนัต และชนกันต์ก็เหนื่อยจะแย้ง จึงปล่อยเลยตามเลย ให้มันปีนเกลียวตีคู่มากับลูกชายเขาเลย
"แล้วมึงจะยังไงไอ้ลูกเวร เมื่อไหร่จะได้ฤกษ์ทำงาน" ชนกันต์ท้าวเอวหน้าขึงมองลูกชายตัวสูงนอนขี้เกียจดูทีวีอยู่บนโซฟา ถามชนัตถึงความคืบหน้าเรื่องงานพิเศษ
"เออน่า เดี๋ยววันนี้ไปของานที่อู่ลุงเฮง" ชนัตบอกด้วยท่าทางไม่ค่อยจะใส่ใจอย่างทุกที
"ไม่ได้วันนี้มึงโดน"
"ขู่อีกและ"
"ให้ไปช่วยที่ร้านดีๆก็ไม่ไป"ชนกันต์บ่นพึมพำ ก่อนเดินนำชายหนุ่มตัวสูงอีกคนไปที่รถ
บนรถ
"มึงเลิกยิ้มโรตจิตแบบนั้นได้ไหมวะ"ชนกันต์ทนสายตาท่าทางของเอเดนไม่ได้ เป็นอยากถีบลงจากรถ เกิดจะเปลี่ยนใจก็หลายหน ไม่น่าสงสาร ออกปากรับคำให้มาทำงานที่ร้านเลย
"ก็เอเดนชอบกันต์นี่ครับ" เอเดนบอกไปตามตรง การจีบก็เหมือนมวย ไม่รุกเข้าหาเมื่อไหร่จะได้น็อค
ชนกันต์ถอนใจยาว ไม่ได้คิดรังเกียจที่เอเดนชอบเพศเดียวกัน หรือคนที่อายุมากกว่าอย่างเขา ชายหนุ่มมองว่ามันก็เหมือนคนชอบกันทั่วไป แค่เขาไม่ได้ชอบตอบก็แค่นั้น
"เป็นเกย์กูก็ไม่อะไรหรอก มันความชอบส่วนตัว แต่มึงดูรุ่นด้วย"
"ทำไมอะ โตกว่าจีบไม่ได้หรอ"
"เรียกแก่กว่าเถอะ"
"ก็แล้วไง"
"กูเคยมีเมีย จนมีลูก กูไม่ใช่เกย์ เค๊"
"งั้นเอเดนขอจีบกันต์นะ ถ้าไม่ใช่ค่อยบอกเลิกทีหลังก็ได้"
"คืออะไร กูงง มึงขอจีบหรือขอเป็นแฟนเลย ดูพูด"
"เป็นแฟนเลยถ้างั้น ไม่ชอบค่อยเลิก"
"กูไม่เล่นด้วยหรอกนะ"
"นะนะ ให้โอกาสเอเดนหน่อยสิ ได้เจอคนที่ใช่ทั้งที ขืนปล่อยไปแบบไม่ทำอะไร เอเดนต้องเสียใจตลอดชีวิตแน่ๆ"
"เวอร์แล้วมึง"
"แค่ให้โอกาสเอเดนได้ทำอะไรดีๆให้ คนทำดีต่อกัน กันต์ว่ามันมีอะไรแย่"
ชนกันต์คิดไปถึงสมัยก่อนตอนที่เขายังเป็นหนุ่มน้อย ยังจำความรู้สึกรางๆตอนแอบชอบครูสอนคณิตศาสตร์ได้อยู่ คอยไปวอแวใกล้ครูแม้จะเป็นเรื่องเล็กน้อย เป็นอะไรที่บริสุทธิ์มากๆ นึกย้อนกลับไปก็เป็นเรื่องหนึ่งที่ทำให้ขำได้
"นะครับ" เอเดนยังอ้อนวอน
"เออ เรื่องของมึงเถอะ แต่อย่ามาลุ่มล่ามกับกูนะ"
"ค๊าบ" เอเดนยิ้มจนตาปิด ในหัวนึกไปไกลถึงตอนได้กันแล้ว
ที่ร้าน
"กรี๊ดๆๆ พี่หล่อมากเลยค่าาาา"
"รูปหล่อ ขอเค้กเจ้เพิ่มด้วยนะจ๊ะ ใส่กล่องกลับบ้านนะ"
"พี่คะๆ แลกเบอร์พี่หน่อยได้ไหม"
"น้องมีแฟนยังจ๊ะ"
"พี่ชื่ออะไรอะ"
"ป้ามีลูกสาวนะ ส๊วย สวย"
เสียงจอแจจากสาวน้อยสาวใหญ่ที่มาออกันแน่นร้าน
"โห นายไปพาเด็กที่ไหนมาเนี่ย โคตรฮอตเลย" สาธิตชงเครื่องดื่มไปพลางคุยกับชนกันต์ที่ยุ่งอยู่กับออเดอร์เหมือนกัน
"เพื่อนลูกน่ะ"
"คุณกันต์ครับ เค้กกับขนมอบใกล้หมดแล้วนะครับ" น้ำมนต์ยื่นหน้าจากเคาน์เตอร์ขายขนมมาบอกอย่างตื่นเต้น นี่ยังไม่เที่ยงเลยขนมที่ทำไว้ขายทั้งวันจะหมดแล้ว
"หมดแค่ไหนก็แค่นั้นล่ะ น้ำมนต์ก็ไปช่วยไอ้เอเดนยกน้ำไปส่งลูกค้าไป ที่บาร์ฉันกับนายสาธิตเอาไหวอยู่"
"ผมโดนลูกค้าไล่มาน่ะสิครับ จะเอาแต่น้องคนหล่อมาเสริฟท่าเดียว" น้ำมนต์บ่นลูกค้า
ชนกันต์มองเอเดนด้วยเป็นห่วงหน่อยๆ แต่ก็นะ ใครใช้ให้มันหล่อนักล่ะ
"ขายดีแบบนี้ทุกวันก็ดีนะนาย แต่จะหนักเจ้าเอเดนน่ะสิ ถ้าลูกค้าจะเลือกคนเสริฟแบบนี้ ดูสิ เดินสับขาขวิดไม่ได้หยุดเลย น่าจะหาหล่อๆมาช่วยมันอีกสักคน แต่น้าไม่ได้ว่าน้ำมนต์ไม่หล่อนะ"สาธิตพูดกับชนกันต์แล้วรีบหันมาบอกแก้ตัวเด็กในร้านอีกคน
ชายหนุ่มที่หน้าออกไปทางเรียกสวย ขยับแว่นกรอบบางยิ้มน้อยๆ ให้คุณผู้จัดการ เพื่อบอกว่าเขาไม่ได้สนใจเรื่องพันนั้น
"งั้นพรุ่งนี้ฉันจะลากไอ้นัตมาช่วยแล้วกัน ดีกว่าให้มันขี้เกียจอยู่บ้านเฉยๆ"ชนกันต์สรุปกับตัวเอง
นัต!? น้ำมนต์พยายามย้อนความคิดไปถึงเจ้าของชื่อที่ฟังคุ้นหู
1ปี 2ปี 3ปี 3ปีที่แล้ว!!!
ตอนนั้นน้ำมนต์มีอายุ19ปี มาทำพาร์ทไทม์ที่ร้านนี้ใหม่ๆ แล้วไอ้เด็กบ้าหน้าตางี่เง่า จากไหนไม่รู้ ก็มาตบก้นเขาดังเพรี๊ยะ!! พร้อมกอบกำขย้ำแรงๆหนึ่งที
น้ำมนต์สะดุ้งสุดตัว ยังงงกับเหตุการณ์ว่าเกิดอะไรขึ้น จนรู้สึกตัวอีกที ก็ได้ยินเสียงหัวเราะร่าของไอ้เด้กเวรในชุดนักเรียนม.ต้น ที่เขาเรียกกันว่าไอ้นัตๆนั่น เดินลอยหน้าลอยตาจากไปอย่างกวนตีน
อ ไอ้เด็กเหี้ย!!
- Writer
