กูพ่อเพื่อนมึงนะ

ตอนที่1

เมื่อ18ปีก่อน

"อุแว๊ๆๆ"

ชนกันต์ ในวัย16ปีหมาดๆ มองดูเด็กน้อยในห่อผ้าหน้าตาตื่น กลัวตัวสั่นมือชุ่มเหงื่อ และตกใจจนทำอะไรไม่ถูก

"เอกสารอยู่ในกระเป๋า" ญาณิน เด็กสาว วัย16ปี เธอบอกแค่นั่นแล้วเดินจากไปตลอดกาล ชนกันต์ได้ข่าวอีกทีเมื่อ18ปีต่อมา ว่าญาณินแต่งงานใหม่กับสามีคนที่4แล้ว เขาไม่ได้ไปเรียกร้องอะไรจากเธอ ถึงจะถูกเธอฟันแล้วทิ้งลูกไว้ให้และต้องลำบากสู้เพียงคนเดียวเรื่อยมา ชนกันต์และลูกก็รอดอย่างทุลักทุเลจนลูกเรียนจบม.6

"ชนๆ ขอตังค์หน่อย" ชนัตเรียกพ่อราวกับเป็นเพื่อนเล่น เพราะติดปากเรียกตามย่ามาตั้งแต่เด็ก ถึงจะรู้ว่าตัวเองเป็นลูก แต่ทั้งคู่โตมาเหมือนเป็นพี่น้องกันมากกว่า

"แกนี่นะ เรียนจบแล้วก็ไปหางานหาการทำสักทีสิ ฉันอายุเท่าแกฉันมีกิจการเป็นของตัวเองแล้วนะโว้ย" ชนกันต์บ่นลูก

"พูดแต่เรื่องเดิมๆมาเป็นสิบปีแล้วเหอะกัน นี่ถ้าแม่อยู่นะ" ชนัตยกย่ามาขู่ ด้วยความที่แม่ของพ่อเลี้ยงเขาอย่างโอ๋เอาใจ รักหลานยิ่งกว่าลูกที่เบ่งออกมาเองเสียอีก

ชนกันต์กุมขมับ เมื่อไหร่มันจะรู้จักโตและมีหัวคิดสักทีนะ

"ขอตังค์!!!" ชนัตร้องงอแงใส่ผู้เป็นพ่อ ชักดิ้นชักงอนอนราบไปกับโต๊ะ เสียงดังอย่างกับว่าตัวเองอายุ5ขวบ

ชนกันต์อยากให้สาวๆของมันมาเห็นตอนชนัตอยู่บ้านจริงๆ ใครจะมีรับเคราะห์กรรมเป็นสะใภ้บ้านเขาหน๊อ

"มีแต่ข้าวเช้าเนี่ย จะแดกก็แดก" ชนกันต์แว๊ดใส่ลูกพร้อมกระแทกจานข้าวผัดลงตรงหน้า

"นัดเพื่อนดูหนัง ขอ500นะเตี้ย" ชนัตเปลี่ยนใช้ไม้อ้อน

"เตี้ยพ่อมึงสิ" ผู้เป็นพ่อว่าโกรธ ไอ้ลูกเวรนี่ชักจะลามปามเอาใหญ่ แค่ผมเตี้ยกว่า ตัวเล็กกว่าหน่อย มันล้อตั้งแต่ความสูงแซงผมได้ ก็เพราะใครล่ะกูถึงเป็นแบบนี้ ถ้าไม่ใช่เพราะมึงแย่งนมโรงเรียนกูกินหมด ป่านนี้กูคง190หุ่นนายแบบ ไอ้ห่า โมโห ผมต้องทำงานทุกอย่างเพื่อมัน แล้วดูที่มันตอบแทนผมสิ แค่ขอให้เคารพกันบ้างยังไม่เคย

"ถ้าวันนี้ไม่ได้งานกลับมา แกเตรียมไปอยู่วัดได้เลย" ชนกันต์ขู่ลูก ชนัตแลบลิ้นให้

"ก็สอบเข้ามหาลัยให้ได้แล้วไง เตี้ยยังจะให้นัตทำอะไรอีกว่ะ"

"นั่นอนาคตแกไอ้ลูกเวร"

"อนาคตนัตก็ของเตี้ยด้วยป่ะเหอะ แก่มาอย่ามาขอตังค์นะ ไม่ให้ด้วย"

"เออเรื่องของมึง" ชนกันต์เบื่อจะเสียเวลาเถียงกับลูก นี่เขาต้องรีบไปเปิดร้านกาแฟอีก สายเพราะมัวแต่มาทำข้าวให้มันเนี่ย จะไม่ทำก็ไม่ได้ ไอ้ลูกเวรมันจะนั่งเล่นเกมไม่ยอมทำห่าอะไรจนกว่าคนพ่อจะกลับ ชนกันต์โคตรโมโห อยากจะปล่อยให้อดข้าวตายเหมือนกัน แต่ลึกๆก็ห่วงลูกอยู่ตลอดไง

"โธ่ แล้วงี้นัตจะทำไงล่ะ แค่500เอง อุตส่าห์นัดไว้แล้ว ไม่มีตังค์ไปเที่ยวแบบเพื่อนเขา โคตรอาย"

"ทีวีที่บ้านก็มี มึงก็ชวนกันมาดูที่บ้านเอาสิวะ ไอ้พวกเด็กไม่รู้คุณค่าของเงิน!!"ถึง20บาท ชนกันต์ก็ไม่ยอมให้ เพราะต้องเก็บไว้ทุกบาททุกสตางค์เป็นค่าเรียนมหาวิทยาลัยให้ไอ้ลูกบ้า