ฟรอสต์ใช้เวลาครึ่ง 40 นาทีร่างสูงก็มาถึงผับแถวชานเมืองสถานที่ที่ปาลินส่งให้เขา ฟรอสต์เดินเข้ามาภายในร้านท่ามกลางนักท่องเที่ยวในเวลากลางคืน ฟรอสต์กวาดสายตามองไปบริเวณโดยรอบทว่ากับไร้เงาของปาลิน แต่เขากับสะดุดตาไอ้หัวทองและเพื่อนสนิทของเธอนี้แหละ
“ปาลิน ไปไหน” มันเกิดคำถามมากมายขึ้นมาภายในใจของเขา ทำไมโต๊ะนั้นไม่มีเธอ ขณะที่ฟรอสต์จะสาวเท้าไปที่โต๊ะออมขวัญนั่งอยู่นั้น
!!ตึก!! กับชนเข้ากับใครอีกคน
“ซอรี่/ซอรี่” น้ำเสียงอันคุ้นหูเอ่ยด้วยท่าทีร้อนรน แต่นั้นเขากับจำเสียงเธอได้ ปาลินที่เริ่มอยู่ในสถานที่แบบนี้ไม่ไหวแล้วนั้น ร่างบางกึ่งเดินกึ่งวิ่งออกจากผับด้วยท่าทีลนลาน
“ฮือ...นี้ฉันเป็นอะไร” ฟรอสต์ที่ได้สติ เขานึกขึ้นได้ หญิงสาวร่างบางคนเมื่อครู่นั้น ‘ปาลิน’
“เชี่ย...” ฟรอสต์สบถออกมาอย่างหัวเสีย ด้วยอารมณ์ใจร้อนสุดๆ
ฟรอสต์มาถึงร้านได้ไม่ถึง 10 นาทีเขากลับวิ่งตามเธอออกไป
“ฮือ...ไ
