เมื่อ 10 นาทีที่แล้ว
ด้านฟรอสต์ ขณะที่ผมแยกกับไอ้ไทม์ไปยังห้องเรียน ทว่ากับเจอกับไอ้มาคัสที่กำลังเดินเข้าตึก แต่แล้วสายตาผมกับสะดุดเข้ากับร่างบางอันคุ้นตา ในชุดนักศึกษา เดินสับขาเข้าห้อง ฟรอสต์เขารู้สึกคุ้นเคยกับแผ่นหลังบางนั้นมาก
“ที่นี่เมืองไทย คงไม่ใช่หรอกน่า กูคงตาฝาดไปแน่ๆ” ฟรอสต์หยุดเดิน ร่างสูงสลัดภาพตรงหน้าออกจากหัว ใบหน้าเรียวสวยที่เดินสะบัดผมยาวสีบลอนด์เข้าห้องนั้น
!! ตึก !!
“ไอ้เชี่ย ฟรอสต์แม่งหยุดเดินไม่บอกกูสัส” เมื่อมาคัสชนฟรอสต์เข้าอย่างจัง ดีที่หน้าผมไม่แหกลงกับพื้น ไอ้ฟรอสต์นี้จริงๆ เลย เดินมาดีๆ กับหยุดซะงั้น
“เป็นเชี่ย ไรของมึงครับ”
“ปาลิน...”
“ละไหนมึงบอกไม่รัก ไม่รักเขาห่าเหวไร เพ้อเจ้อจนหลอนนะมึง ปาลินเธอจะมาที่นี่ทำไม ป่านนี้เขาไปสนุกกับผัวใหม่แล้ว” มาคัสเอ่ยอย่างที่คิด ไอ้ฟรอสต์มันปากแข็ง รักเขาแทบตายสุดท้ายมันทำเลวเอง
“เออว่ะ เมื่อวานกูเตะบอลตากฝนส
