Chapter Eighteen

904 Words
Jaycee thrusted his body on Cyra, making her gasp from the sudden force. “Huwag kang matutulala kapag may sinasabi ako sa’yo, Cy, mabibisto nila ako. Umarte ka lang na nagugustuhan mo ang ginagawa natin.” And to make it even more authentic, pinatalikod nito ang dilag paharap sa pader, saka sinunod-sunod ang paghatak ng kanilang mga katawan. Kumapit ang mga kamay nito sa beywang niya bilang suporta. Their slippery skin making a slapping sound with every contact. Gone are those careful motions of affection and was replaced by rough acts and grunts. Sumasayad ang dibdib ni Cyra sa madulas na pader, isang kamay niya’y nakahawak sa steel bar, ang isa’y isinisiksik lang niya sa maliit na siwang sa tiles. His moans were directed on her ear, making all her hairs stand at attention. She likes this side of him. He might be a bit vigorous now, but she wasn’t at all hurt. Pero gustuhin man niyang masarapan sa kanilang ginagawa’y hindi niya magawa. She’s aware that part of this was an act, a coverup, mula sa mga bagay na ibinubunyag sa kanya ni Jaycee—not because she was told to, but because she got it from his tone. It was serious and fearful. “We are all lab rats here,” sabi nito. He planted a few kisses on her neck, a smooth sigh in between. “May kanya-kanya kaming utos na natanggap bago nila kami ilagay dito. Ang akin ay ang makumbinse kang patayin si Tita Rosanna mo, ang kay Rosanna nama’y malamang ganoon din, baliktad lang ng target. Pero hindi ko alam, hindi ko rin masasabi. Baka iba.” His hands slid on her breasts and played with her n*****s. The tips hardening with every circling motion it receives. “But I know yours. Your supposed goal to be free.” She was about to open her mouth to ask, pero sinalo iyon ni Jaycee pahalik. “Just moan,” sabi nito, “you don’t have to speak.” Marahan siyang tumango. Kinarga siya nito. Ang bigat ng pwetan niya’y sinalo ng dalawang malalakas nitong braso. Lumakas pang lalo ang buhos ng tubig sa shower at doon mismo sila nagtungo sa tapat nito habang tuloy pa rin sila sa kanilang romansahan. She did what she was told. Bawat pagtalbog ng katawan niya pasalo sa ari nito’y siyang paglakas ng kanyang mga hiyaw. And she knew it was effective dahil ang kaninang medyo nananamlay nang tigas nito’y balik muli sa dati nitong sigla. “Para makalaya ka, kailangan mong makapatay ng sinuman sa amin ni Rosanna,” sabi nito. “That’s how they’ll know you passed the test.” A test for what, exactly? Sinong nasa matinong isip na magbibigay nang ganoong klaseng pagsusulit? But even though it’s the price of her longed freedom, alam niya sa sariling hindi niya iyon kayang gawin. Ang makapatay nga lang ng kahit isang hindi niya kilala ay nagpabaliw sa kanya ng ilang linggo, paano pa kaya ang isang taong nakasama niya ng ilang taon? At kahit pa naging masama sa kanya si Tita Rosanna niya, wala sa isip niya ang maghiganti rito. “But I’m telling you Cy, you don’t have to do it,” sabi nito. “We’re all victims here, kahit si Rosanna. Alalahanin mo, hindi siya ang tunay na kalaban kundi sila.” Ihiniga siya ni Jaycee sa basang sahig at doon nito tinapos ang pagpapaligaya sa kanilang mga laman. Ibihinuhos nito ang buo nitong enerhiya. Sa mahinang liwanag ng banyo’y maaaninag ang pamumula ng mukha nito. Ang ilang ugat ay nagsisilabasan na. She could have enjoyed this at the full-extent kung hindi lang sa mga bagay na sinabi sa kanya ni Jaycee. She wanted to smile and take him in, like the raindrops she was receiving. This s*x is what she had craved for a long time, like a final step in a year-long journey of courting each other, a testament of pure love, a consummation—except it was just s*x. She was pleasured by Jaycee’s remarkable skill of filling her, he was undeniably good, experienced, and his body was all that she was asking for, yet after he had flooded her with his orgasm, there was something out of place. It tasted not of love, but of fear. Lumapit muli sa kanya ang mukha ni Jaycee. “Paglabas natin ng shower, huwag na huwag mong babanggitin ang kahit anong nasabi ko sa’yo, kahit mag-isa ka lang sa silid mo, huwag. May kakayahan silang bantayan at marinig ang bawat kilos, bawat salitang nasasabi mo, at tiyak na papatayin nila ako kapag malaman nila.” She wanted to cry. She doesn’t want anyone to take Jaycee away, and most of all, she doesn’t want Jaycee to feel this way, scared for his own life. And because she was instructed not to say a word as a response, hinalikan na lamang niya ito bilang pagtugon. And for Jaycee it was enough to calm his own breathing. But as careful as they think they might have been, the day after their conversation, he didn’t show up. And the day after that. And the day after.   
Free reading for new users
Scan code to download app
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    Writer
  • chap_listContents
  • likeADD