EP.02 #ของขึ้น

1274 Words

“เป็นยังไงบ้างไอวี่ พอไหวไหม?” มิรินเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงเป็นห่วง เธอสังเกตสีหน้าของเพื่อนร่วมงานอยู่ตลอด เธอรู้ว่าไอวี่คงจะรำคาญพวกผู้ชายนิสัยเถื่อนถ่อยพวกนั้นไม่น้อย แม้ที่นี่จะเป็นสนามแข่งแบบถูกกฎหมาย แต่ทว่าก็ยังหนีไม่พ้นพวกกักขฬะอย่างคนเหล่านั้น มิรินรู้สึกชินเสียแล้วกับการต้องพบเจอคนประเภทนั้นในทุกครั้งที่เธอทำงาน “ไม่เป็นไร เดี๋ยวฉันขอตัวไปคุยโทรศัพท์ก่อนนะ” ไอวี่หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเปิดดู พวกเธอทั้งสองเดินกลับเข้ามาภายในห้องของบล็อกหกเรียบร้อยแล้วหลังจากเสร็จงานในส่วนที่พวกเธอรับผิดชอบแล้ว มิรินพยักหน้าเล็กน้อยก่อนจะก้มลงสนใจโทรศัพท์ในมือตัวเองเช่นกัน “บ้าจริง หมอนั่นเป็นไก่หรือไงวะ โทรจิกอย่างกับเป็นพ่อฉันเลย” มิรินเงยหน้าขึ้นมองตามเสียงบ่นงึมงำของสาวสวยตรงหน้า ไอวี่คว้าเสื้อโค้ชมาคลุมทับเสื้อเอวลอยรัดรูปสีแดงของตัวเองก่อนจะหมุนตัวแล้วเดินโชว์หุ่นเอสไลน์ออกไป มิรินมองตามเพียงชั่วครู่แล้วหันกลับมาสนใจโทรศัพท์มือถือของตัวเองต่อ คิ้วเรียวสวยขมวดมุ่นขณะจับจ้องมิสคอลนับสิบสายบนหน้าปัด “พี่มิราจโทรมาทำไมตั้งหลายสายนะ…” . . . [บทบรรยาย นับพัน] เวรเอ๊ย… วันนี้ทำไมมันร้อนนรกแตกขนาดนี้วะ!! “อ้าวเฮียพัน จะไปไหนล่ะนั่น เดินหล่อทะลุแดดมาเลย” เสียงทักของใครบางคนดังมาจากบล็อกเจ็ดซึ่งเป็นอู่ซ่อมรถประจำสนามแห่งนี้ ผมชะงักฝีเท้าพลางหรี่ตามองผ่านแสงแดดเข้าไปด้านในก็พบกับฟีฟ่ารุ่นน้องที่คณะผมนั่นเอง ผมก็ลืมไปเลยว่าไอ้เวรนี่มันเปิดอู่อยู่ที่บล็อกเจ็ดเหมือนกัน “กูจะไปบล็อกหกอ่ะดิ แม่งร้อนฉิบหายเลยกว่าจะเดินไปถึง” “ไปทำไรวะเฮียที่บล็อกหก? แน่ะ ๆ จะไปส่องพริตติ้เหรอวะ ได้ข่าววันนี้มีแต่แจ่ม ๆ ทั้งนั้นเลยนิ ไอ้พวกที่ร้านผมแม่งก็ขนกันไปที่นั่นหมดร้านแล้วเนี่ย” ฟีฟ่าเดินออกมาคุยกับผมกลางแดดอันแผดเผา ผมขมวดคิ้วให้มันนิด ๆ นี่ไม่ใช่ข้องใจอะไรหรอกนะ คือกูร้อนไง! แม่งเอ๊ย! ตับจะแตกตายอยู่แล้วเนี่ย! ถ้าไม่ติดว่านี่คือสนามแข่ง และผมคือเจ้าของที่นี่ล่ะก็นะ… ป่านนี้ผมคงแก้ผ้าเหลือแต่บ๊อกเซอร์ตัวเดียวเดินแล้ว! ไม่อายด้วยบอกเลย… ‘ของ’ ผมมันทั้งใหญ่ทั้งเยอะ! ป๊าให้มาเยอะต้องเข้าใจหน่อย! “วันนี้บล็อกหกมีงานเหรอวะ?” “เออดิ โหยไรวะเฮีย นี่เป็นเจ้าของป่ะถามจริง?” มันยอกย้อนผมด้วยน้ำเสียงยียวนชวนคันตีนมาก “อยากแดกตีนไหมล่ะ? นี่ตอบจริง” “โอ๊ยไม่เอาหรอก ผมไม่เล่นกับมาเฟียหรอกครับ ผมกลัวตายศพไม่สวย” “พอ ๆ หยุดกวนตีนได้ละ กูไม่คุยกับมึงละ เสียเวลาจริงอะไรจริง” ผมโบกมือเป็นเชิงไล่มันให้กลับเข้ารูไปเหมือนเดิม ฟีฟ่าส่ายหัวเล็กน้อยก่อนจะเดินกลับเข้าไปที่เดิม ผมจึงเดินพ้นอู่มันออกมา แม่ง… ร้อนฉิบหายเลยว่ะ! . . . ‘บล็อก 6’ ป้ายไฟขนาดใหญ่ตกแต่งด้วยลวดลายรถแข่งของแบรนด์รถสปอร์ตที่ผมถอยลูกรักออกมาขับอยู่ทุกวันนี้ปรากฏสู่สายตาในที่สุด ดูเหมือนว่างานที่ฟีฟ่ามันพูดถึงเมื่อครู่จะจบลงแล้ว เพราะบริเวณหน้าบล็อกเริ่มร้างราผู้คนพอสมควร ผมโฟกัสสายตาไปทางประตูทางเข้า บุหรี่ในมือถูกโยนทิ้งลงพื้น และผมก็ไม่ได้สนใจที่จะดับมันเลยด้วยซ้ำ เพราะสองเท้ามัวแต่เร่งก้าวเดินเข้าไปในห้องดังกล่าวโดยไม่รีรอ ก็แค่มาเอา ‘ของ’ ที่เป็นของเรา ทำไมต้องชักช้าให้เสียเวลาล่ะจริงไหม? กริ๊ก… ประตูกระจกถูกเปิดออกด้วยมือของผม กลิ่นน้ำหอมอ่อน ๆ ของผู้หญิงลอยอบอวลอยู่ในอากาศ ผมยืนนิ่งสูดกลิ่นเหล่านั้นชั่วครู่ จะด่าว่าโรคจิตก็ได้ว่ะ แต่บอกตรง ๆ เลย แค่ได้กลิ่นหอมแสนเย้ายวนผมก็ ‘ของขึ้น’ แล้วว่ะ! “อ๊ะ… นายเป็นใคร เข้ามาทำอะไรในนี้?” เสียงหวานหูถามขึ้นจากอีกฝั่งของห้อง ผมเลื่อนสายตามองตามเสียงนั่นก็พบกับสาวสวยนางหนึ่ง เธอมีใบหน้าน่ารักจิ้มลิ้ม แถมยังมีเรือนร่างบอบบางน่าทะนุถนอมเสียเหลือเกิน สำหรับคนอื่นอาจจะคิดเช่นนั้น… ทว่า… สำหรับผมมันโคตรน่าขย้ำเลย! “...” ผมเงียบ ไม่ได้ตอบอะไร สองตาหลุบต่ำมองหน้าอกหน้าใจอันอวบอิ่มเกินตัวเพื่อสังเกตสีเสื้อเอวลอยตัวสั้นของเธอ เลื่อนลงต่ำอีกนิดก็เจอกับหน้าท้องแบนราบโชว์สะดืออันน่า… เออ ช่างแม่งเหอะ! รู้สึกความหื่นเริ่มขึ้นตาล่ะ! เธอคนนั้นรีบยกเสื้อคลุมขึ้นมาปกปิดเรือนร่างตัวเองให้พ้นจากสายตาคมเข้มของผมในทันที เธอทำหน้าราวกับว่าผมเป็นไอ้หื่นโรคจิตอย่างไรอย่างนั้นเลยว่ะ อะไรวะ… นี่ถ้าไม่ติดว่ายัยนี่ไม่ใช่ ‘ของ’ ของผมละก็… ผมจะจับกดเสียตรงนี้เลย! แต่มันทำไม่ได้ไง เพราะเธอคนนี้สวมเสื้อสีส้ม… ซึ่งเธอไม่ใช่ของผม แต่เธอคือ ‘ของ’ ของเดวิลต่างหาก… “อีกคนไปไหน?” ผมละสายตาจากสาวสวยน่าขย้ำตรงหน้า เพื่อมองหา ‘ของ’ ของตัวเองบ้าง หวังว่าจะน่าขย้ำขยี้ไม่ต่างกันนะเว้ย ถ้าไม่อย่างนั้นผมจะขอแลกกับเดวิลแน่ ๆ คอยดูดิ! “หมะ… หมายถึงใคร” ดวงตากลมโตไหวระริกเล็กน้อย ริมฝีปากจิ้มลิ้มขยับถามเสียงเบา อ่า… อย่ามาทำน่ารักใส่ได้ไหมวะ… เฮียจะไม่ทนนะบอกเลย “เพื่อนเธอไง เสื้อแดงเหมือนเธอน่ะ” “อะ ไอวี่น่ะเหรอ” เธอตอบตะกุกตะกัก ไม่เข้าใจว่าจะกลัวอะไรผมนักหนา ผมนี่โคตรหล่อเลยนะ พ่อก็รวย แม่ก็สวย ห่างไกลคำว่าน่ากลัวมากเลยอ่ะ! ว่าแต่เมื่อกี้เธอบอกว่า ‘ของ’ ของผมชื่อว่าอะไรนะ? ไอวี่? ชื่อเหมือนดอกไม้เลยว่ะ… “ใช่ ไอวี่นั่นแหละ อยู่ไหน?” ผมพยักหน้ารับพลางจับจ้องดวงตาสีน้ำตาลอ่อนตรงหน้า เธอเม้มปากเล็กน้อยขณะส่ายสายตาหนี ดูท่าทางลุกลี้ลุกลนพิกลนัก สงสัยกำลังคิดคำโกหกผมอยู่แน่ ๆ จับพิรุธง่ายชะมัดเลยเธอ น่าแปลก… แต่งตัวจัดจ้าน ทำงานพริตติ้ แต่ทำไมท่าทางดูไร้เดียงสาชอบกล ไม่สมกับเสื้อผ้าบนตัวและเครื่องสำอางบนหน้าเล้ย “เอ่อ กลับไปแล้ว” “ว่าไงนะ?” ผมถามย้ำอีกรอบ “ไอวี่กลับไปแล้ว เอ่อ… เธอมีธุระกะทันหันน่ะ” “โกหกป่ะ ถามจริง?” “ปะ เปล่านะ ฉันจะโกหกนายทำไมล่ะ” เธอหน้าถอดสีเลยเมื่อถูกผมดักคออย่างรู้ทัน หึ แค่นี้ก็รู้แล้วว่ายัยนั่นไม่ได้กลับไปแล้วหรอก อาจจะกำลังเล่นซ่อนหาอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลแถวนี้นี่แหละ! “โอเค ถ้าไม่ได้โกหกก็แล้วไป แต่ถ้าเธอโกหก…” “...” “ระวังจะตก ‘นรก’ นะคนสวย” นรกที่มี ‘ปีศาจ’ ถูกจองจำอยู่ซะด้วยน่ะสิ...

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more