EP.25 #หน้ากาก
1025 Words
ไม่จริงน่ะ… เมื่อกี้ฉันตาฝาดไปใช่ไหม…
ผู้ชายสารเลวคนนั้น… จะมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง…
ฉันก้าวลงจากสเตจทางด้านหลังเพื่อหลบหลีกพวกนักเที่ยวที่พยายามจะเข้าถึงตัวฉันทุกครั้งที่ขึ้นแสดง ปกติเวลาฉันอยู่บนสเตจฉันแทบไม่ได้มองใครเลยด้วยซ้ำ จนกระทั่งสังเกตเห็นใครคนหนึ่งจากโซนวีไอพีซึ่งอยู่ไม่ไกลจากสเตจมากนัก สิ่งแรกที่ดึงดูดสายตาฉันก็คือ… ผมสีควันบุหรี่นั่น!
มันจะเป็นไปได้ยังไงกัน เขาจะมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง เขาจะมาผับนี้ทำไมในเมื่อผับของตัวเองก็มีอยู่แล้ว ไม่จริงหรอก… ผู้ชายสารเลวคนนั้นไม่มีทางมาอยู่ที่นี่ได้หรอก
“...”
กึก!
รองเท้าส้นสูงสี่นิ้วหยุดกึกกะทันหันเมื่อจังหวะที่ฉันกำลังจะเดินเลี้ยวเข้าห้องแต่งตัวจู่ ๆ ก็ถูกใครคนหนึ่งยืนดักทางเอาไว้ เขาคนนั้นสวมเสื้อสีดำแขนสั้น บริเวณแขนเสื้อและต้นคอของเขามีรอยสักโผล่พ้นออกมาเล็กน้อย ร่างสูงกำลังยืนพิงผนังผับด้วยท่าทางนิ่งขรึมโดยใช้มือข้างหนึ่งคีบบุหรี่ขึ้นสูบพร้อมกับพ่นควันสีขาวขุ่นออกมาช้า ๆ ซึ่งมันเป็นสีเดียวกันกับสีผมของเขาในตอนนี้เลย…
บ้าจริง… ใช่เขาจริง ๆ ด้วย!
“...” ฉันเบี่ยงตัวเดินหลบเขาออกมาเพราะยังไม่พร้อมที่จะเผชิญหน้ากันตอนนี้ ฉันไม่มั่นใจว่าการที่ผู้ชายคนนี้มายืนรอเป็นเพราะเขารู้ว่าฉันเป็นใคร… หรือเพราะอะไรกันแน่
หมับ!
“เธอมาทำอะไรที่นี่…”
มือหนาดั่งคีมเหล็กคว้าต้นแขนของฉันก่อนจะออกแรงบีบมันแน่น ฉันหยุดยืนอยู่กับที่โดยไม่หันกลับไปหาเขาเลยสักนิด ฉันรู้ว่าฉันไม่มีทางหนีเขาพ้น ไม่ช้าก็เร็วยังไงฉันกับเขาก็ต้องเจอกันอยู่ดี แต่มันต้องไม่ใช่ตอนนี้… ตอนที่ฉันยังเคลียร์เรื่องบางอย่างไม่จบ…
ดูเหมือนว่าเวรกรรมมันจะชักนำให้เวลามันเดินเร็วขึ้นสินะ…
ก็ดี… จะได้จบเรื่องชั่ว ๆ นั่นเร็วขึ้น!
“ฉันถามว่าเธอมาทำอะไรที่นี่!!” น้ำเสียงดุดันทวีความรุนแรงมากกว่า ปลายนิ้วบีบรัดต้นแขนฉันหนักขึ้น มันเจ็บลึกจนรู้สึกปวดร้าวไปทั่วกระดูก สันดานชอบใช้กำลังมันยังแก้ไม่หายสินะสำหรับผู้ชายสารเลวคนนี้
“ปล่อย… อย่าเอามือสกปรกมาแตะต้องตัวฉัน… เดวิล”
“...”
ใบหน้าหล่อร้ายเครียดตึงลง แววตาคมกริบดุดันเหมือนพร้อมจะฆ่ากันได้ทุกเมื่อ เดวิลปล่อยมือออกจากต้นแขนของฉัน แล้วเปลี่ยนเป็นเอื้อมมาหวังจะกระชากหน้ากากสีทองออก ฉันเบี่ยงหน้าหลบได้ทันก่อนจะถอยหลังหนีเพื่อไม่ให้เขามีโอกาสเปิดหน้ากากฉันอีก
“อย่าแม้แต่จะคิด…”
“เธอเป็นใครกันแน่… คิดจะทำอะไรวะ!” เดวิลกระชากหัวไหล่ฉันทั้งสองข้างแรง ๆ สีหน้าดุดันของเขาไม่ได้ทำให้ฉันรู้สึกหวาดกลัวเลยสักนิด กลับกัน… ฉันกลับรู้สึกสมเพชเขามากกว่า
“ฉันจะเป็นใครทำไมต้องสน…” ฉันพยายามปัดมือเขาออก ทว่ากลับถูกเขาผลักจนแผ่นหลังกระแทกกับผนัง ฉันเบ้หน้าเล็กน้อยด้วยความรู้สึกเจ็บแปล๊บ เดวิลปล่อยมือออกจากไหล่ฉันแล้วจัดการกระชากหน้ากากสีทองออกด้วยความรวดเร็ว เส้นผมสีดำสะบัดไปตามแรงกระชากนั่น ฉันหลับตาแน่นในขณะที่เดวิลนั้นยืนนิ่งไปแล้ว
“…เป็นเธอจริง ๆ ด้วย”
“...”
“กลับมาทำไม…”
“ทำไม?” ฉันลืมตาขึ้นมองเดวิลด้วยสายตาเย็นชา เขาก็ยังเป็นเขาไม่เคยเปลี่ยน สายตาเย็นชาไร้ความรู้สึกไม่ต่างกัน แววตาที่ฉันเกลียดแสนเกลียด “ตกใจมากเลยเหรอ?”
“นี่มันเรื่องอะไร… เธอคิดจะเล่นตลกอะไรกับฉัน?”
“ร้อนตัวอะไร ทำไมต้องดิ้น?” ฉันแสยะยิ้มมุมปาก สองตาจับจ้องผู้ชายตรงหน้า ยิ่งได้มองหน้าเขาใกล้ ๆ แบบนี้ฉันก็ยิ่งรู้สึกเกลียด ฉันเกลียดทุกอย่างที่เป็นเขา ผู้ชายสารเลว…
“อยากเห็นฉันคลั่งมากใช่ไหม? คิดว่าฉันไม่กล้าทำอะไรเธอเหรอ!”
“ก็เอาสิ” ฉันเชิดหน้าขึ้นสายตาจิกลึกไม่เกรงกลัว แผ่นหลังสัมผัสถึงความเย็นเฉียบของผนัง เดวิลขบกรามแน่นพยายามระงับอารมณ์อย่างหนัก นี่ถ้าทำร้ายฉันได้เขาคงทำไปแล้ว “หน้าอย่างนาย… จะทำอะไรฉันได้”
“ฉันจะถามเธอดี ๆ อีกครั้ง” เดวิลเปล่งเสียงออกมาเบา ๆ ดวงตาดุร้ายจ้องลึกเข้ามา เขากำลังกดดันฉัน แต่มันไม่มีทางสำเร็จหรอก “เธอทำแบบนี้ทำไม ต้องการอะไร?”
“ชีวิตนาย… มั้ง”
“หยุดปั่นประสาทฉันสักที!!”
ตึง!
ฉันหลับตาแน่นเมื่อรู้สึกเหมือนมีอะไรบางอย่างเฉียดผ่านข้างแก้มตัวเองด้วยความรุนแรง พอลืมตาขึ้นมองก็พบว่าเป็นกำปั้นของผู้ชายสารเลวตรงหน้านั่นเอง เขาต่อยผนังเต็มแรงเพื่อระบายความบ้าคลั่งออกมา
นี่สินะ… สันดานสัตว์ป่า
ฉันจ้องหน้าเขานิ่งโดยไม่พูดอะไร เดวิลหอบหายใจแรง ๆ เหมือนพยายามระงับอารมณ์บ้าของตัวเอง เขาเป็นคนอารมณ์ร้าย ขี้โมโห และป่าเถื่อน มันเป็นสันดานที่ติดตัวเขามาตั้งแต่เกิด ไม่ว่าจะกี่ปีผ่านไป เขาก็ไม่เคยเปลี่ยน เคยสารเลวยังไง ก็ยังสารเลวอย่างนั้น...
“มึงกำลังทำเหี้ยอะไรอยู่วะไอ้เดวิล…” น้ำเสียงนิ่งเรียบติดดุดันดังขึ้นจากด้านหลังเดวิล เขาไม่ได้ถอยห่างออกจากฉันเลยสักนิด จนกระทั่งถูกมือหนาของใครบางคนกระชากออกแล้วผลักไปอีกทาง ฉันเงยหน้าขึ้นมองใบหน้าครึ่งเสี้ยวของใครคนนั้นนิ่ง ดวงตาคมกริบดุดันมองตรงไปทางเดวิลเพียงชั่วครู่ก่อนจะหันกลับมาสบตากับฉัน
แววตาอ่านยากนั่นคืออะไร…
- Writer
