EP.21 #จะไม่ครางหน่อยเหรอ?
1112 Words
ไอ้โรคจิต!!
ฉันก่นด่าเขาในใจก่อนจะสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ แล้วเชิดหน้าขึ้นสบตากับเขาตรง ๆ โดยไม่หลบ คล้ายกับจะวัดใจกันลึก ๆ ว่าระหว่างฉันกับเขา ใครจะเป็นฝ่ายละสายตาออกไปเอง
“จ้องนาน ๆ มันไม่ท้อง ต้องทับให้ร้องก่อนลองไหม?”
และนับพันก็ยังเป็นนับพันเช่นเดิมที่เพิ่มเติมคือความกวนประสาทและบ้ากามขั้นสูง ถ้าต้องฝืนคุยกับเขาต่ออีกห้านาทีมีหวังฉันต้องเป็นบ้าตายแน่ ๆ
“จะกวนตีนกันอีกนานไหม? หน้าตาฉันยินดีกับนายมากนักเหรอ?” ฉันผลักเขาถอยหลังออกไปเล็กน้อย ก่อนจะค่อย ๆ ดึงกระโปรงรัดรูปลงมาปิดต้นขา แม้มันจะไม่ค่อยช่วยอะไรมากก็ตามเถอะ “รู้อะไรไหม? อีกยี่สิบนาทีข้างหน้า อาร์มี่กำลังจะมาหาฉันที่นี่…”
“...”
“และถ้านายไม่รีบพูดตอนนี้… นายอาจจะไม่มีโอกาสได้พูดอีกเลย!”
ฉันไม่ได้ขู่นะ แต่เพราะอาร์มี่ต้องมารับฉันกลับไปส่งที่คอนโดเวลานี้เป็นประจำอยู่แล้วน่ะ และนั่นก็ทำให้ฉันวางใจไปเปราะหนึ่ง เพราะอย่างน้อย ๆ หากนับพันนึกบ้าทำอะไรฉันขึ้นมาก็ยังมีอาร์มี่มาช่วยได้ทัน… มั้ง
“อ้อ… อย่างนี้นี่เอง ผัวตัวจริงกำลังจะมา ถึงว่าทำไมรีบไล่ชู้จัง”
“ชู้? นายสำคัญตัวเองผิดหรือเปล่านับพัน?”
เป็นครั้งแรกที่ฉันเรียกชื่อเขาอย่างเต็มปากเต็มคำ นับพันเหยียดริมฝีปากเล็กน้อยพลางกดสายตามอง สีหน้าเขาบึ้งตึงขึ้นมากะทันหัน แววตากวนประสาทเมื่อครู่จู่ ๆ ก็จางหายไป แต่ฉันก็ไม่ได้สนใจสักเท่าไหร่เพราะมัวแต่พยายามแกะมือหนาบนสะโพกตัวเองออกด้วยความทุลักทุเล
“ทำไม? ถ้าอย่างนั้นตอนนี้ฉันเป็นอะไรกับเธอ?”
“หึ… ผู้ชายอย่างนายน่ะ… แค่คนรู้จัก ฉันยังรังเกียจเลย”
“รังเกียจเหรอ…”
“ใช่ แค่มองก็รังเกียจน่ะเคยได้ยินไหม?”
“งั้นมาพนันกันไหม ใครครางก่อนถือว่าแพ้”
นับพันไล้ฝ่ามือจากไหล่เนียนไปทางท้ายทอยฉันก่อนจะรวบเส้นผมสีดำสนิทของฉันไว้ในอุ้งมือ เขาออกแรงดึงแผ่วเบาส่งผลให้ใบหน้าฉันเงยขึ้นตามแรงดึงจากด้านหลัง รู้สึกตึงศีรษะเล็กน้อยแต่ไม่ถึงกับเจ็บ...
นี่มันอะไรกัน… เขาคิดจะทำบ้าอะไรกับฉันอีก!
“นายจะทำอะไร…”
“รังเกียจฉันไม่ใช่? ถ้าฉันทำอะไร ๆ กับร่างกายเธอ… เธอคงจะไม่รู้สึกอะไรใช่ไหมล่ะ?” เขาใช้ดวงตาคมจับจ้องกันนิ่ง ปลายจมูกโด่งคลอเคลียข้างแก้มเรียกเรียวขนในร่างกายฉันให้ลุกชันโดยอัตโนมัติ “งั้นเรามาพนันกัน… ถ้าเธอเก็บเสียงครางเอาไว้ได้ก่อนที่ผัวสุดที่รักของเธอจะมา… ฉันจะถือซะว่าเธอชนะ และฉันจะเลิกตามตอแยเธออีก”
นี่มันการพนันบ้าบอคอแตกอะไร… เขาบ้าไปแล้วเหรอ?!
“แต่ถ้าเธอเผลอส่งเสียงครางออกมาเมื่อไหร่… เตรียมตัวเตรียมใจเป็นของฉันได้เลย!!”
“พะ… พูดบ้าอะไร! ฉันไม่พนันอะไรกับนายทั้งนั้น! ปล่อยผมฉันเดี๋ยวนี้นะ!” ฉันพยายามยกสองมือขึ้นปัดมือหนาออกจากท้ายทอยของตัวเอง ก่อนจะถูกเขารวบทั้งสองมือไปจับแล้วกดมันไว้บนต้นขาแน่นจนฉันขยับตัวแทบไม่ได้
“เอาไว้เป็นเมียก่อนแล้วค่อยมาสั่ง”
“อะ… อื้อ!” ฉันร้องห้ามยังไม่ทันจบ ริมฝีปากร้อนก็กดทับลงมาด้วยความรวดเร็ว ฉันพยายามต่อต้านเขาทุกวิถีทาง ริมฝีปากเม้มแน่นอย่างไม่ยอมให้คนสารเลวรุกรานกันโดยง่าย แต่มีหรือที่คนอย่างนับพันจะล่าถอย เขากลับดึงเส้นผมตรงท้ายทอยฉันด้วยความแรงระดับหนึ่ง ทำให้ใบหน้าฉันเงยขึ้นจนริมฝีปากเผลอคลายออกโดยอัตโนมัติจึงเปิดโอกาสให้นับพันเข้ามาชิมความหวานในที่สุด
ทันทีที่ปลายลิ้นสัมผัสกับความร้อนชื้นคละคลุ้งไปด้วยกลิ่นแอลกอฮอล์อ่อน ๆ ฉันก็รู้สึกอยากจะอาเจียนออกมาเสียให้ได้
ฉันเกลียดสัมผัสเขา... เกลียดจูบแสนกักขฬะของเขา… อย่าคิดว่าสิ่งเหล่านี้จะมอมเมาฉันได้… ไม่มีทาง!
ฉันไม่ได้อ่อนต่อโลก ไม่ใช่ว่าฉันไม่เคยจูบมาก่อน แม้แต่กับนับพันเองฉันก็เคยเสียจูบให้เขามาแล้ว เพราะฉะนั้นการเสียจูบให้เขาอีกครั้ง มันก็ไม่ได้แตกต่างไปจากเดิมสักเท่าไหร่…
น่าขยะแขยง… น่ารังเกียจ… และสกปรก…
ฉันนั่งนิ่งปล่อยให้นับพันครอบครองริมฝีปากอยู่นานสองนานก่อนเขาจะถอนริมฝีปากออกไป สายตาคมหลุบมองกัน ริมฝีปากหนาเหยียดยิ้มร้าย เขาปล่อยมือและเส้นผมของฉันให้เป็นอิสระ แต่ก็เพียงไม่นานเมื่อร่างสูงเคลื่อนกายเข้ามาทาบทับพร้อมกดร่างฉันให้นอนราบลงบนเคาท์เตอร์ ฉันหันหน้ามองกระจกด้านข้างก็พบกับเงาสะท้อนอันน่าสมเพชของตัวเอง
เมื่อไหร่กัน… นับพันปลดสายเสื้อฉันลงตั้งแต่เมื่อไหร่?? ทำไมฉันถึงไม่รู้สึกตัวสักนิดเลยล่ะ??
สภาพของฉันในตอนนี้เหลือเพียงบราเซียสีดำที่ปกปิดความอวบอิ่มจวนจะล้นทะลักของตัวเองเอาไว้อย่างหมิ่นเหม่ ส่วนเสื้อที่เคยสวมก่อนหน้านี้นั้น บัดนี้มันร่นลงมากองอยู่ตรงหน้าท้องเรียบร้อยแล้ว
“อีกสิบห้านาทีไอวี่… มาลุ้นกันว่าเธอจะทนฉันได้นานสักแค่ไหน…”
อ๊ะ…
ฉันได้แต่ร่ำร้องในใจขณะกัดปากตัวเองแน่น ริมฝีปากกรุ่นร้อนของนับพันแตะลงบนเนินอกอวบก่อนจะเคลื่อนไหวขบเม้มสร้างร่องรอยไปทั่วบริเวณ ฉันยกสองมือขึ้นผลักหน้าผากของเขาออกห่างแต่กลับถูกรวมไปจับกดเอาไว้อีกครั้ง ความกรุ่นร้อนเคลื่อนขึ้นมาขบเม้มลำคอขาว เรียกความร้อนแผ่กระจายไปทั่วทั้งตัว
“...จะไม่ครางหน่อยเหรอ?”
น้ำเสียงแหบพร่ากระซิบข้างใบหูพลางขบเม้มหยอกเย้า เขากดจูบลงตามแอ่งชีพจรจากลำคอไล้มาถึงกลางเนินอก แรงดึงเบา ๆ มาพร้อมกับความเย็นเฉียบตรงใจกลางหัวใจ มันเย็นวาบเพียงชั่ววินาทีก่อนจะแปรเปลี่ยนเป็นความร้อนรุ่มตามการพริ้วไหวของเรียวลิ้นร้าย
ฉัน… อยากจะฆ่าเขานัก!
- Writer
