EP.13 #ยังไม่พร้อม
1025 Words
“ขอบคุณค่ะอาจารย์”
“จ้ะ ไม่ต้องเกรงใจนะ ครูดีใจนะที่เธอตัดสินใจเลือกเรียนต่อที่มหาวิทยาลัยของเราทั้ง ๆ ที่มีสถาบันระดับโลกหลายแห่งต้องการตัวเธอ” อาจารย์ฝ่ายบุคคลขยับแว่นเล็กน้อยขณะเงยหน้าขึ้นมอง ฉันยิ้มโดยไม่พูดอะไรก่อนจะขอตัวกลับออกมา
วันนี้ฉันมาติดต่อเรื่องเรียนต่อปริญญาโทที่มหาวิทยาลัย S น่ะ ด้วยเหตุผลหลาย ๆ อย่างทำให้ฉันตัดสินใจเลือกที่จะเรียนต่อที่สถาบันแห่งนี้ อาจารย์ที่ปรึกษาจากมหาวิทยาลัยเก่าที่ปารีสเป็นคนแนะนำที่นี่มา ท่านติดต่อเรื่องเรียนให้ฉันทุกอย่าง ท่านดีกับฉันมากเลยนะว่าไหม?
ปึก!
“เชี่ย! ไอโฟนกูเกือบตก… นมกูหายเลยห่า...”
ฉันเซตามแรงปะทะเล็กน้อย เมื่อจู่ ๆ ชนเข้ากับใครบางคนซึ่งเดินดุ่ม ๆ ไม่ดูตาม้าตาเรือเลยสักนิด นี่ฉันเดินทางตรงมาดี ๆ นะ แต่ไม่รู้เขาโผล่พรวดออกมาจากรูไหนถึงได้ชนกันได้ พอเลื่อนสายตาขึ้นมองก็พบกับผู้ชายร่างสูงเจ้าของเรือนผมสีน้ำตาลเข้ม ใบหน้าเรียวสวยราวกับผู้หญิงนั่นทำเอาฉันแปลกใจ
หน้าหวานขนาดนี้… ผู้ชายแท้หรือเปล่านะ
“เหยด… สวย เซ็กซ์ เอ๊กซ์เว่อร์ หนองโพชัดเต็มตายิ่งกว่า Full HD อีกเว้ย!”
ว่าไงนะ...
“...” ฉันขมวดคิ้วเล็กน้อย แปลกใจน่ะ เมื่อกี้สีหน้าเขายังหงุดหงิดอยู่เลย แต่พอสบตากับฉันแค่นั้นแหละ อาการเปลี่ยนทันที แถมไอ้สายตาหื่นกระหายที่กวาดมองร่างกายฉันจนน่าเกลียดนั่นอีก
บ้าจริง! หน้าตาก็ดีไม่น่าสันดานโรคจิตแบบนี้เลยเหอะ!
“โหยไม่พูดไม่จา คนสวยมักหยิ่งสงสัยจะจริง แต่ถ้าหน้าอย่างนี้ หุ่นอย่างนี้ ไม่สด ไม่ซิง พี่ก็เอานะพูดเลย”
“หลบไป”
“จะรีบไปไหนอ่ะ ชนกันยังไม่ได้เคลมเลย เธอชื่อไรอ่ะ ฉันอักษาคนแมน ไม่ใช่แฟนก็ทำแทนได้”
“เพื่อนเล่นเหรอ นายอายุเท่าไหร่ สะเออะเหรอ หน้าตาฉันเหมือนเพื่อนเล่นหรือไง ไปเล่นที่อื่นเลยไป” ฉันกดเสียงต่ำพร้อมกับจิกตาใส่ แต่ดูเหมือนผู้ชายหน้าหวานสันดานหื่นตรงหน้าจะไม่เข้าใจ เพราะนอกจากเขาจะไม่หลบแล้ว เขายังขยับเข้ามาใกล้ฉันมากกว่าเดิมอีก
“เดี๋ยวดิ๊ ชนแล้วต้องรับผิดชอบดิ ขอเบอร์ ขอไลน์ เฟสบุค กาเกา เอามาให้หมด เผื่อฉันบาดเจ็บจะได้ติดต่อเธอได้ไง”
ให้ตาย ทำไมหมอนี่หน้ามึนขนาดนี้นะ ฉันมั่นใจเลยว่าเขาอายุน้อยกว่าฉันแน่ ๆ กล้าดียังไงมาม่อฉันเนี่ย
“เอาไว้ตายแล้วฉันจะทำบุญไปให้ หลีกไป!”
คราวนี้ฉันผลักไหล่อักษาให้หลบทางก่อนจะเดินหนีออกมา แต่ดูเหมือนผู้ชายคนนี้จะหน้าด้านหน้าทนเกินไปเขาถึงได้สาวเท้าเดินตามฉันมาติด ๆ ไม่เข้าใจเลยว่าเขาต้องการอะไรจากฉัน ที่ฉันไม่ชอบผู้ชายเพราะแบบนี้นี่แหละ เป็นเพศที่มีแต่ความวุ่นวาย บ้ากาม มักมาก!
“สวย ดุ ปากร้าย เปคอ่ะ! ช๊อบชอบ อยากลองของแรงสักที คงจะดีไม่น้อย”
“นี่นาย จะตามเพื่อ? หน้าฉันเหมือนแม่นายหรือไง ไปให้พ้นเลยไป” ฉันหยุดเดินแล้วหันไปจ้องหน้าเขา อักษาอมยิ้มได้แบบโคตรน่ารักอ่ะ แต่ฉันไม่หลงหรอกนะ รำคาญ!
“ใช่ หน้าเธอเหมือนแม่… แต่ไม่ใช่แม่ฉันนะ… แม่ของลูกฉันต่างหากล่ะ”
แหวะ…
ฉันเบะปากใส่อักษาพลางเลื่อนสายตามองข้ามไหล่เขาไป จังหวะนั้นเอง… ฉันเห็นใครบางคนกำลังเดินตรงมาทางนี้ ใบหน้าสวยแสนคุ้นตานั่นทำให้ฉันนิ่งค้างไปเกือบนาที ให้ตายสิ… โลกมันจะกลมเกินไปแล้วนะ
“เห้ย เดี๋ยวดิ เบอร์อ่ะเบอร์”
ฉันไม่สนใจเสียงเรียกของอักษาอีกต่อไป รีบหมุนตัวแล้วสาวเท้าเดินหนีออกมาให้เร็วที่สุด ก่อนที่เธอคนนั้นจะสังเกตเห็นฉัน มันยังเร็วเกินไปที่ฉันจะพบกับเธอ… ฉันยังไม่พร้อมจะเจอเธอตอนนี้…
.
.
.
หลังจากเดินหนีออกมาหน้ามหาวิทยาลัย ฉันก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดเพื่อต่อสายหาอาร์มี่ เขาเป็นคนขับรถมาส่งฉันน่ะ อย่างที่บอกว่าฉันเพิ่งกลับมาเมืองไทย แถมยังกลับมาแบบเงียบ ๆ เพราะไม่ต้องการวุ่นวายกับใครมาก ฉันจึงไม่มีรถและบ้านให้พัก แต่ถึงกระนั้นตอนนี้ฉันก็ได้ทำงานแล้วนะ และเจ้านายของฉันก็สุดแสนจะใจดี เพราะนอกจากจะมีคอนโดให้พักฟรี ๆ แล้ว เขายังอาสาเป็นคนขับรถส่วนตัวให้ฉันอีกต่างหาก
“ฉันอยู่หน้ามหาลัยแล้วนะ”
[งั้นเหรอ โอเค ๆ อีกสิบนาทีนะ พอดีแวะเข้ามาคุยกับอาจารย์น่ะ] อาร์มี่ตอบกลับเสียงเบา คงกำลังอยู่ในห้องพักอาจารย์สินะ เขาเองก็เรียนต่อปริญญาโทที่นี่เช่นเดียวกันกับฉันนะ เพียงแต่คนละคณะเท่านั้นเอง
“อื้อ งั้นฉันนั่งรอที่โต๊ะหินอ่อนนะ ออกมาแล้วก็โทรมาล่ะ”
[อ่าหะ ระวังผู้ชายมาจีบด้วยล่ะ แล้วฉันจะรีบไป]
ติ้ด
เขาก็เป็นซะแบบนี้ อาร์มี่น่ะชอบเป็นห่วงฉันเรื่องผู้ชายตลอดเลย เขาเห็นฉันเป็นผู้หญิงอ่อนต่อโลกหรือยังไงกันนะ ฉันน่ะ… เกลียดความวุ่นวายแค่ไหนก็น่าจะรู้ พวกผู้ชายคือความวุ่นวายอันดับหนึ่งสำหรับฉันเลยนะ
แกร็ง!
เสียงวัตถุบางอย่างกระทบกับพื้นซีเมนต์เรียกสายตาของฉันในทันที มันคือกระป๋องน้ำอัดลมที่ไม่รู้ถูกโยนมาจากทางไหน พอมองซ้ายมองขวาก็หาสิ่งมีชีวิตสักคนไม่เจอ ฉันก้มเก็บกระป๋องข้างเท้าตัวเองขึ้นมาพิจารณาก็พบว่ามันมีม้วนกระดาษเล็ก ๆ สอดอยู่ทางปากกระป๋อง
“นี่มันอะไรเนี่ย…”
- Writer
