“เลิกฉุดฉันสักที! ฉันไม่ไปกับนายได้ยินไหมนับพัน!!” ไอวี่ตวาดเสียงดัง เธอพยายามขัดขืนสุดแรงในขณะที่ผมกำลังดึงแขนเธอให้เดินตามมาที่รถ ยัยนี่ตัวเล็กนิดเดียว แรงก็น้อย ใหญ่แค่สะโพกกับนม คิดว่าจะฝืนผมได้เหรอวะ เหอะ! ไม่มีทาง!
“เธอนั่นแหละ เลิกโวยวาย ขัดขืน แล้วก็เดินตามฉันมาดี ๆ ไม่อายคนอื่นบ้างหรือไงกันวะ!”
“อายบ้าอายบออะไร! นายกำลังลักพาตัวฉันนะ! ช่วยด้วยค่ะ! ไอ้โรคจิตนี่จะลักพาตัวฉัน!” พอเดินมาถึงรถซูเปอร์คาร์คันหรูของผม ไอวี่ก็หันไปขอความช่วยเหลือจากผู้คนในลานจอดรถทันที ผมหันขวับมองเธอตาแทบถลน จู่ ๆ ตะโกนออกไปแบบนั้น เขาไม่เรียกตำรวจมาลากคอผมเข้าตารางกันเหรอวะเนี่ย!
“เฮ้ย ๆ พูดบ้าอะไรของเธอเนี่ย! ไม่ใช่นะครับ! เธอเป็นเมียผมเอง” ผมกระชากไอวี่เข้าสู่อ้อมกอดพร้อมกับหันไปแก้ตัวกับชายหญิงคู่หนึ่งซึ่งหยุดมองพวกเราสองคน “ไม่เอาน่าที่รัก อย่างอนฉันเลยนะ เดี๋ยวฉันพาไปดินเนอร์สวาท”
“นี่! ดินเนอร์
