EP.28 #เกลียดที่สุด
1049 Words
“ทำไมถึงไม่อยากขึ้นโชว์ที่ผับฉัน รู้ไหมว่าผับฉันดังกว่าที่นี่อีกนะ”
“รู้สิ แต่ฉันไม่สน” ฉันตอบอย่างไม่ค่อยใส่ใจพลางกรีดนิ้วขึ้นมองเล็บสวยของตัวเอง อย่างที่บอกนั่นแหละ ฉันไม่เคยสนเรื่องชื่อเสียงเงินทองอะไรอยู่แล้ว การที่ฉันยอมขึ้นโชว์ที่ผับของอาร์มี่นั่นมันก็เป็นเพราะว่าฉันต้องการจะทำงานตอบแทนเขา อาร์มี่ช่วยเหลือฉันแทบจะทุกเรื่อง ฉันไม่อยากรับความช่วยเหลือจากเขามาฟรี ๆ ก็เท่านั้น
“เธอต้องการเท่าไหร่ ว่ามาเลยดีกว่า”
ฉันชะงักกับคำถามทุเรศ ๆ ของนับพันก่อนจะเลื่อนสายตาขึ้นมองใบหน้าหล่อเหลานั่น เขาดูถูกฉันมากเกินไปแล้วนะ คิดว่าเงินของเขาสามารถซื้อได้ทุกอย่างหรือยังไง
“ไปตายซะ…” ฉันสบถเสียงต่ำแล้วลุกขึ้นยืนเต็มความสูง หน้ากากสีทองถูกถอดออกมาวางไว้บนโต๊ะ วันนี้ฉันคงไม่เปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วล่ะ กลับมันชุดนี้เลยแล้วกัน ไม่อยากอยู่ร่วมห้องกับผู้ชายสารเลวคนนี้อีกต่อไปแล้ว
“เดี๋ยว… ยังคุยไม่จบ คิดจะหนีเหรอวะ” มือหนาคว้าท่อนแขนของฉันเอาไว้แน่น นับพันกระชากให้ฉันมายืนแทนที่เขา ส่วนเขาก็พลิกตัวกลับมายืนประกบฉันเช่นเดิม สะโพกฉันสัมผัสกับเคาท์เตอร์สูง เขาถือวิสาสะเบียดร่างกายอันแข็งแกร่งและร้อนรุ่มของตัวเองเข้ามาแนบชิดฉันมากกว่าเดิม
นี่มันเรื่องบ้าชัด ๆ ...
“ปล่อย…”
“มาลองดูไหม? ฉันสามารถทำอะไรกับเธอได้บ้าง หน้าสวย ๆ นิสัยร้ายกาจอย่างนี้ ฉันนี่อยากจะปราบจริง ๆ ดูซิว่าเธอจะทนฉันได้มากน้อยแค่ไหน”
“ตลกเหรอ! เลิกยุ่งกับฉันถ้านายยังไม่อยากตาย!”
“ทำไม? จะให้ไอ้อาร์มี่มาตามฆ่าฉันเหรอ? เอ๊ะ… หรือไอ้เดวิล?” นับพันกดใบหน้าหล่อลงมาใกล้ ริมฝีปากหนายกยิ้มร้าย ๆ มุมปาก ปลายจมูกเราเฉียดกันเพียงนิดเดียว ฉันกลั้นหายใจแล้วเบือนหน้าหนีก่อนจะกัดฟันพูดเสียงเบา พยายามตีหน้าเย็นชาใส่เขา
“ฉันจะไม่ไปไหนกับนายทั้งนั้น ฉันจะทำงานที่นี่ต่อ ล้มเลิกความคิดชั่ว ๆ ของนายแล้วออกไปซะ!”
“จุ๊ ๆ ไม่จำเป็นต้องรีบตอบฉันหรอก ลองกลับไปคิดดูก่อนดีกว่าไหม? แล้วฉันจะมาฟังคำตอบดี ๆ จากเธอใหม่”
“ฉันไม่… อื้อ!” ฉันหันหน้ากลับมาหมายจะปฏิเสธเขา ทว่ากลับถูกริมฝีปากหนาฉกชิงคำเหล่านั้นไปอย่างรวดเร็ว ฉันพยายามยกมือขึ้นทุบตีเขา ทั้งจิกเล็บ ทั้งเม้มปากแน่น แต่ผู้ชายสารเลวก็รุกรานเข้ามากวาดต้อนกันจนได้ ความร้อนรุ่มถูกเขายัดเหยียดให้ด้วยความรังเกียจ ฉันอยากจะกัดลิ้นเขาให้ขาดไปเลย แต่มันทำไม่ได้เพราะถูกมือหนาล็อกปลายคางเอาไว้
“อืม…” นับพันครางในลำคอขณะที่เรียวลิ้นยังคงทำหน้าที่ปั่นป่วนกันอย่างต่อเนื่อง มือหนาขย้ำสะโพกฉันแรงบ้าง เบาบ้าง ส่วนมืออีกข้างกำลังลูบคลึงหน้าอกฉันอย่างกักขฬะ พยายามปัดมือเขาก็แล้ว ขัดขืนก็แล้ว แต่ก็ยังสู้แรงควายของเขาไม่ได้ ฉันละอยากจะบ้าตาย!
“อ๊ะ… หยุด!”
เมื่อริมฝีปากเป็นอิสระฉันก็รีบร้องห้ามการกระทำชั่ว ๆ ของนับพันทันที สองมือพยายามผลักดันใบหน้าหล่อที่เริ่มซุกไซ้ซอกคอของฉัน แรงขบเม้มรุนแรงมากขึ้นเรื่อย ๆ มันเจ็บจี๊ดจนรู้สึกได้เลยว่าตรงจุดนั้นจะต้องเป็นรอยแน่ ๆ นี่เขาคิดจะทำบ้าอะไร!!
“ยะ… อย่าทำรอยนะ! นับพัน… หยุดสิ!”
“อืม… อีกนิดดิ” เขาครางน้ำเสียงงึมงำ ใบหน้าหล่อซุกไซ้ต่ำลงจนถึงเนินอก แผ่นหลังฉันสัมผัสกับความเย็นเฉียบของกระจกเงา ไม่รู้ว่าตัวเองขึ้นมานั่งบนเคาน์เตอร์ตั้งแต่เมื่อไหร่ แต่ตอนนี้ระหว่างขาทั้งสองข้างของฉันมีร่างแกร่งของนับพันแทรกกลางอยู่ มือหนาเริ่มบีบเคล้นทรวงอกแรง ๆ ก่อนจะเลื่อนต่ำลงผ่านหน้าท้องแบนราบจนมาหยุดอยู่ที่กระดุมกางเกงตัวสวย
“ไม่… พอสักที!” ฉันรวบรวมแรงทั้งหมดแล้วผลักไหล่ทั้งสองข้างของเขาออก มันได้ผล… นับพันถอยห่างฉันไปสองก้าวเห็นจะได้ สีหน้าเขาดูเหวอ ๆ ค้าง ๆ แต่แววตานี่ปิดความหื่นไม่มิดเลย ฉันรีบดึงชายเสื้อที่ไม่รู้โดนเปิดตั้งแต่ตอนไหนของตัวเองลงเพื่อปกปิดความอวบอิ่มอันล้นทะลักที่ยังถูกดวงตาคมแสนหื่นนั่นจับจ้องไม่วางตา
“โธ่… กำลังฟินเลยว่ะ เธอนี่แม่ง...”
พลั่ก!
“ออกไป!!” ฉันคว้าหน้ากากสีทองที่วางอยู่ใกล้มือขึ้นมาปาใส่ผู้ชายสารเลวตรงหน้า นับพันตวัดมือขึ้นรับพร้อมกระตุกยิ้มเจ้าเล่ห์ ฉันอยากจะฆ่าไอ้โรคจิตนี่ที่สุด!!
“โอเค ๆ ไปก็ได้” สองมือยกขึ้นเหมือนยอมแพ้ แต่สีหน้านี่โคตรจะน่าตบเลย “กลับไปคิดถึงข้อเสนอของฉันดี ๆ ล่ะ แล้วฉันจะกลับมาฟังคำตอบใหม่”
“ไม่ต้องมาให้เห็นหน้าอีก! ฉันไม่ตกลงอะไรทั้งสิ้น!”
“ก็ดี ถ้าเธอยังยืนยันแบบนั้น ก็ลองมาวัดกันสักตั้ง” เขาเลียริมฝีปากตัวเองท่าทางโรคจิตก่อนกระตุกยิ้มร้ายราวกับในหัวกำลังคิดเรื่องชั่ว ๆ อะไรอยู่อย่างนั้นแหละ “ดูสิว่าฉันจะทำให้เธอเปลี่ยนใจได้หรือเปล่า”
“ฉันเกลียดนาย”
“หึ เคยได้ยินคำนี้ป่ะ เกลียดอะไรเขาว่าจะได้อย่างนั้น”
“...”
“เธอเกลียดฉัน ระวังจะได้ฉันทำผัวนะเออ”
“ไอ้คนทุเรศ ไปตายซะ!!” ฉันผลักไหล่เขาอีกครั้งก่อนจะเดินหนีออกมาจากห้อง ไม่สนใจแล้วว่าตอนนี้ตัวเองกำลังอยู่ในชุดโป๊แค่ไหน ช่างหัวมันสิ! ใครอยากมองให้มันมองไป ขอแค่ได้ไปไกล ๆ จากไอ้ผู้ชายโรคจิตนั่นก็พอแล้ว!
เกลียดที่สุด หมอนั่น… นับพันน่ะ ฉันเกลียดเขาที่สุด!!
- Writer
