“มึงบ้าหรือเปล่าไอ้พัน ที่มึงจะลงแข่งกับไอ้ปิกัสก็เพราะจะใช้ไอวี่เป็นของเดิมพันอย่างนั้นน่ะเหรอ! มึงมันเหี้ยเกินไปแล้ว! คิดว่ากูจะยอมง่าย ๆ เหรอวะ!” อาร์มี่โวยวายหน้าแดงก่ำ เขาโมโหมากถึงมากที่สุด อยากจะตรงเข้าไปกระชากร่างบางออกมาจากวงแขนไอ้เพื่อนสารเลวนั่นด้วยซ้ำ ทว่ามันติดตรงที่ข้างกายนับพันมีแอร์บัสกับหน่วยรบยืนคุมเชิงอยู่นี่น่ะสิ!
“หึ เปล่าเลย กูไม่ได้จะลงแข่งกับไอ้สวะนั่นหรอก เพราะกูมั่นใจว่ายังไงซะ กูจะต้องได้แข่งกับมึงแน่นอน ไอ้อาร์มี่”
“นี่มึง… มึงใช้ไอวี่มาต่อรองกับกูเหรอ! อยากจะแข่งกับกูมากนักหรือไงวะ!”
“เปล๊า ยัยนี่ก็แค่ข้ออ้างในการเล่นเกมสนุก ๆ ของกูเท่านั้นแหละ เพราะไม่ว่ายังไง… กูก็ไม่มีวันแพ้มึงแน่นอน!!”
“เลิกพูดมากแล้วปล่อยฉันได้แล้ว”
ไอวี่สะบัดตัวเองออกจากวงแขนของนับพันโดยง่าย เพราะเขาจงใจปล่อยเมื่อได้พูดจาเย้ยหยันศัตรูหมายเลขสองสมใจแล้ว ยิ่งได้เห็นสีหน้าหวั่นใจของอาร์
