ลอราชขอบคุณแล้วเดินนำทุกคนเข้าไปในห้อง ซึ่งต้องล้างมือด้วยน้ำยาฆ่าเชื้อโรคและสวมเสื้อคลุมสีเขียวที่ทางโรงพยาบาลเตรียมไว้ให้ จากนั้นจึงตรงไปยังห้องที่สามที่มีร่างสูงใหญ่ของพ่อเลี้ยงพูนลาภในชุดผู้ป่วยสีฟ้าอ่อนนอนไม่ได้สติอยู่ รอบตัวเต็มไปด้วยสายน้ำเกลือ สายออกซิเจน ระโยงระยางเต็มไปหมด สีหน้ายังคงเผือดซีดอยู่
“พ่อ”
ร่างสูงของคนเป็นลูกคุกเข่าลงข้างเตียง นับเป็นคำเรียกขานในรอบหลายปีที่ลอราชเรียกบิดาด้วยความรู้สึกลึกล้ำ น้ำตาลูกผู้ชายไหลรินลงมาโดยไม่อายต่อสายตาผู้ใดทั้งสิ้น ขอบคุณสิ่งศักดิ์สิทธิ์ทั้งหลาย ที่ช่วยให้บิดาของเขาอยู่รอดปลอดภัย
“เรน พ่อเขาไม่เป็นอะไรแล้วลูก” นวลตองพูดกับหลานชายแล้วร้องไห้ออกมาไม่ต่างกัน
“พ่อเลี้ยงหัวแข็งอยู่แล้วครับป้านวล” หลานชายยิ้มทั้งน้ำตาบอก
พยาบาลอนุญาตให้เข้าเยี่ยมได้เพียงครู่เดียวก็ให้ทุกคนออกจากห้อง เพราะต้องการให้คนไข้พักผ่อน
“ขอโทษนะครับ เมื่อไหร่ผมจะ
