รัดร้อยดวงใจรัก

บทที่ 2 คนหน้าหนวด EP.2

คนกำลังอารมณ์เสียส่งสายตาขุ่นเขียวมองไปยังเพื่อนสนิท ซึ่งเป็นชายหนุ่มหน้าตาคมคาย ร่างสูงไล่เลี่ยกับเขา แต่ทว่าบางกว่าเล็กน้อย แต่งกายอยู่ในชุดสูทสีดำสนิท ซึ่งดูจากสภาพการณ์แล้วเหมือนอีกฝ่ายเพิ่งเดินทางมาถึง

“นาน...” ลอราชเน้น “แล้วทำไมมึงเพิ่งเสด็จมาถึงไอ้เคน นาฬิกามึงตายหรือไง” ถามพลางใช้ผ้าเช็ดหน้าซับบริเวณท่อนแขน ที่เวลานี้นอกจากจะแสบร้อนแล้วยังเหนียวหนืดจากคราบของกาแฟ

คนถูกต่อว่าไม่ได้สลดแม้แต่น้อย กลับคลี่ยิ้มอย่างอารมณ์ดี

“กูเพิ่งประชุมเสร็จก็เผ่นมานี่แหละว่ะ” ตอบเสร็จก็มองไปยังท่อนแขนของเพื่อน ที่เวลานี้เป็นสีแดงระเรื่ออย่างสงสัย “แล้วนั่นแขนมึงไปโดนอะไรมา”

คนถูกกาแฟร้อนๆ ลวกใส่แขน ถอดแว่นกันแดดสุดเท่ออกคาดไว้บนศีรษะ ยิ่งเปิดเผยให้เห็นดวงตาคู่ดำสนิทวาววับ และคนสนิทเท่านั้นถึงจะรู้ว่าเจ้าตัวกำลังอยู่ในอารมณ์ไหน

“ผู้หญิงบ้าที่ไหนไม่รู้ว่ะทำกาแฟหกรดใส่กู แถมยังด่าหาว่ากูเดินไม่ระวัง” แม้จะรู้ตัวเองก็ผิดไม่น้อยที่มัวแต่เดินหันรีหันขวาง แต่เขาถูกกระทำ โดนของร้อนๆ เทใส่แขน ใครจะไม่โมโหบ้างล่ะ

ภูวดลหัวเราะลั่นอย่างขบขัน มองดวงตาวับๆ ของเพื่อนสนิทแล้วพอจะเดาอารมณ์ได้

“นี่หูกูฝาดไปหรือเปล่าวะ! อาร์ตตัวพ่อแบบมึงนี่นะถูกผู้หญิงด่า สงสัยคงต้องเอาเรื่องของมึงไปลงคอลัมน์ซุบซิบนินทาในหนังสือพิมพ์กูแล้วว่ะ”

ดวงตาของลอราชทอประกายจ้า “เออ กูแค่โวยวายตอนถูกกาแฟราดใส่เท่านั้น แต่ถูกแม่ด่ากลับมาเป็นชุดเลย แถมมองยังกับกูเป็นศัตรูกันมาแต่ชาติปางก่อนยังงั้นแหละว่ะ ซวยจริง! ผู้หญิงอะไรวะ”

คิ้วเข้มๆ ของภูวดลเลิกขึ้นสูง “ว่าแล้วไง มึงคงไปว่าเขาก่อนล่ะสิ ไม่รู้ตัวเลยหรือไงว่าปากมึงก็ไวใช่ย่อย” ว่าเพื่อนเพราะรู้นิสัยกันดีอยู่แล้ว เขากับลอราชเป็นเพื่อนสนิทกันมาตั้งแต่สมัยเรียนชั้นประถม แม้จะไปเรียนอยู่ต่างประเทศก็ยังตามติดกันไปเรียน และด้วยอาชีพช่างภาพของเพื่อน ทำให้เป็นคนค่อนข้างปากไว จึงไม่สงสัยเลยว่าทำไมถึงถูกด่ากลับมาเช่นนี้

คนปากไวนิ่งเงียบอย่างยอมจำนน มีเพียงแววตาเท่านั้นที่ยังไม่ยินยอมนัก

“ปกติกูไม่เคยเห็นมึงเคยมีเรื่องกับผู้หญิงเลยนี่หว่า มึงกับผู้หญิงมักเป็นของคู่กันเสมอ แสดงว่าผู้หญิงคนนี้คงหน้าตาเต็มกลืนจริงๆ”

ภูวดลคาดเดาจากพฤติกรรมของเพื่อน เพราะสาวๆ ส่วนใหญ่เวลาเห็นหน้าอันดิบเถื่อนของเพื่อนเขามักจะวิ่งเข้าหามากกว่าวิ่งหนี

เจ้าของดวงหน้าดิบเถื่อนอึ้งเล็กน้อยเมื่อได้ยินคำพูดของเพื่อน พลันภาพดวงหน้าสวยๆ ของคนหน้าตาเต็มกลืนตามที่เพื่อนคาดเดาก็ลอยมาให้เห็นในมโนสำนึกราวกับสั่งได้ ถ้าหน้าตาเต็มกลืนจริงๆ อย่างที่พูดคงจะดีกว่านี้ แต่นี่ถ้าเป็นไปได้แทบอยากจะกลืนตัวเจ้าหล่อนเสียมากกว่า

“ไอ้เคน มึงลองถูกกาแฟร้อนๆ ราดใส่มึง มึงจะทนอยู่เฉยได้ไหมเล่า กูมีตาหลังซะเมื่อไหร่ล่ะจะได้มองเห็น แล้วตอนนี้แขนกูก็ทั้งเหนอะหนะทั้งแสบร้อนโว้ย” ลอราชพูดออกมาด้วยน้ำเสียงฉุนเฉียว เพื่อกลบเกลื่อนอาการบางอย่างที่เกิดขึ้น ทั้งพยายามลบภาพดวงหน้าสวยๆ นั่นออกไปให้พ้นจากความคิด แต่...ดูเหมือนยากยิ่ง

“แล้วคนของมึงไม่ได้มาด้วยหรือวะ” ภูวดลพูดพร้อมกับเหลียวหาคนสนิทของเพื่อน ซึ่งมักจะตามติดลอราชเป็นเงาตามตัวมาหลายปีแล้ว

“ให้ไปรอรับกระเป๋าอยู่ นั่นไงมาโน่นแล้ว” ลอราชพูดพลางมองตรงไปยังชายหนุ่มวัยไล่เลี่ยกับเขาสองคน ที่รูปร่างหน้าตาไม่ผิดแผกแตกต่างกัน เพราะทั้งคู่เป็นฝาแฝดที่หน้าเหมือนกันจนแทบแยกไม่ออก กำลังช่วยกันเข็นกระเป๋าใบใหญ่เดินตรงมา ภูวดลถึงกับหัวเราะก๊าก เมื่อมองสภาพการแต่งกายของเพื่อนรวมทั้งหน้าตา กับคนสนิททั้งคู่ซึ่งพากันยกมือไหว้เขา ก่อนเอ่ยทักทายเสียงสุภาพ

“สวัสดีครับคุณเคน”

“อืม สวัสดี” ภูวดลทักทายตอบแล้วเอ่ยต่อไปด้วยน้ำเสียงกลั้วหัวเราะ “ไอ้เรน กูมองแล้วท่าทางแดนกับดอนน่าจะเป็นเจ้านายมึงมากกว่าจะเป็นลูกน้องนะ”

คำพูดดังกล่าวไม่ได้เกินจากความเป็นจริงไปนัก เพราะขณะที่หน้าตาของเจ้านายอย่างลอราชเต็มไปด้วยหนวดเครารกรุงรัง ดิบๆ เถื่อนๆ ทว่าหน้าตาของคนสนิททั้งคู่กลับเกลี้ยงเกลา หล่ออินเทรนด์ราวบอยแบนด์จากประเทศเกาหลีก็ไม่ปาน

แต่ภูวดลรู้ว่า นั่นคือเปลือกนอกของทั้งคู่เท่านั้น!

“เออ! มึงไม่ต้องพูดมากเลยไอ้เคน ตอนนี้อยากเข้าห้องน้ำเพื่อล้างแขนแล้วว่ะ เหนียวเหนอะหนะไปหมด” ลอราชบ่นพึมพำด้วยเริ่มหงุดหงิด และนั่นทำให้คนช่างสังเกตอย่างแดนเหลือบเห็น

“แขนคุณเรนโดนอะไรมาหรือครับ”

“ถูกสาวราดกาแฟใส่น่ะแดน” ภูวดลตอบแทนเพื่อน

“แล้วเป็นอะไรมากหรือเปล่าครับ” ดอนถามต่อด้วยสีหน้าเป็นกังวลเสมือนเป็นเรื่องใหญ่โต จนลอราชต้องถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนจะหันไปตอบ

“ไม่เป็นอะไรหรอกน่า ไปห้องน้ำกันเถอะ” ชายหนุ่มเอ่ยตัดบทก่อนจะเข็นรถนำหน้าตรงไปยังห้องน้ำซึ่งอยู่ไม่ไกลจากที่ยืนอยู่นัก

“ท่านผู้โดยสารที่เดินทางมาจากประเทศญี่ปุ่น เที่ยวบินที่ JAL109 ขณะนี้ได้เกิดเหตุขัดข้องทางสภาพอากาศ จึงทำให้เครื่องต้องลงจอดที่สนามบินสุวรรณภูมิล่าช้ากว่าปกติ ทางสายการบินต้องขออภัยในความสะดวกครั้งนี้ด้วยค่ะ”

เสียงประกาศจากสายการบินที่แจ้งเหตุขัดข้อง ไม่ได้ทำให้อิงลดารู้สึกหงุดหงิดมากเท่ากับได้พบเจอผู้ชายปากเสียเมื่อครู่นี้ หน้าตาก็เต็มไปด้วยหนวดเครารกรุงรังอย่างกับโจรห้าร้อย เธอไม่เข้าใจเลยว่าทำไมผู้หญิงที่เดินผ่านไปมาถึงหันไปมองด้วยสายตาชื่นชมกันนัก หรือชอบของแปลกกัน ไม่เข้าใจเลยจริงๆ ว่าหล่อตรงไหน