มือบางดูลังเลเล็กน้อยเมื่อคิดที่จะเคาะประตูห้องอย่างที่ควรจะเป็น เธอเลือกที่จะค่อยๆ ผลักบานประตูห้องเข้าไป ความเงียบคือสิ่งที่เธอได้รับ ก่อนที่จะแว่วเสียงสนทนาดังให้ได้ยิน แม้จะดังไม่มากนัก เพราะเสียงนั้นดังมาจากห้องพักของผู้ป่วยด้านใน เธอค่อยๆ ก้าวเดินเข้ามาในห้องที่ใช้สำหรับรับรองแขกซึ่งแบ่งแยกชัดเจนเป็นสัดส่วนสำหรับคนมาเยี่ยมไข้กับคนป่วย
และเพราะบานประตูที่ปิดไม่สนิท ทำให้เสียงสนทนาที่เธอไม่สมควรจะฟัง กลับได้ยินทุกอย่างชัดเจนอย่างที่ไม่อาจหลีกเลี่ยง
“นอนพักเถอะปริม คุณอย่าเพิ่งพูดหรือคิดอะไรตอนนี้เลยนะ ผมไม่อยากให้คุณกังวลหรือเครียด เชื่อผมเถอะ” เสียงทุ้มคุ้นหูที่เธอได้ยินทำให้เท้าที่กำลังก้าวเดินชะงักไป แล้วเสียงผู้หญิงที่กำลังร่ำไห้คร่ำครวญก็ดังขึ้นตามมา
“ไม่ ปริมกลัว ภาคย์ก็รู้ว่าปริมกลัว กลัวว่าภาคย์จะทิ้งให้ปริมอยู่คนเดียว ปริมไม่อยากอยู่คนเดียว”
“ผมก็อยู่กับคุณนี่ไงปริม ผมอยู่
