ตอนที่10-2
1218 Words
เช้าวันใหม่เป็นเช้าที่ค่อนข้างสดใสพอสมควรเมื่อเทียบตลอดหลายปีที่ผ่านมา หัวใจดวงน้อยที่แห้งแล้งกลับสดชื่นราวกับต้นไม้ที่แห้งเหี่ยวไร้การรดน้ำบำรุงดูแลมาเนิ่นนานกลับมาได้รับการดูแลด้วยน้ำและปุ๋ยอย่างดี
หญิงสาวในชุดเสื้อยืดพอดีตัว สวมกางเกงยีนส์ขาสั้น ผมยาวปล่อยสยายถึงกลางหลัง หล่อนจูงจักรยานคันเก่งของเด็กแม่บ้านออกมาที่ประตูรั้วหมายใจว่าจะออกไปขี่รถเล่นแล้วแวะซื้อโจ๊กหมูร้านดังหน้าปากซอยมาให้คุณพ่อแม่ของเธอทานเป็นอาหารเช้า แต่เมื่อเปิดประตูรั้วบ้านออกไปกลับพบรถยนต์สัญชาติยุโรธคันสีดำคันคุ้นตาจอดอยู่บริเวณริมรั้ว
รอยยิ้มกว้างจากหญิงสาวส่งให้ชายหนุ่มที่กดกระจกรถลงมาทันทีด้วยความดีใจ หล่อนกำลังคิดถึงเขาอยู่พอดี ตั้งใจว่าจะกดโทรศัพท์หาแต่ก็กลัวว่าจะรบกวนเขาจนเกินไป เพราะเมื่อคืนก็คุยโทรศัพท์ด้วยกันจนดึกแล้ว ไม่คิดว่าเขาจะมาหาถึงเช้าแบบนี้
“แด๊ดดี้! มาทำไมแต่เช้าคะ”
“มาหาข้าวเช้าทานครับ สนใจไปด้วยกันมั่ย”
“ไปค่ะ...แต่เดี๋ยวเฟย์ขอเอารถกลับเข้าไปเก็บก่อนนะคะ แปบเดียวค่ะ”
“ครับ”
รอไม่ถึงสิบนาทีหญิงสาวก็วิ่งกลับมาขึ้นรถ แต่ครั้งนี้เธอเปลี่ยนเป็นชุดเดรสแขนกุดสีเหลืองอ่อนปักด้วยดอกเลซี่ทั่วตัว ดูเรียบร้อยแต่ก็น่ารัก
“รอนานมั่ยคะ”
“เปลี่ยนชุดหรอครับ”
“ค่ะ ชุดเมื่อกี้มันดูไม่ค่อยเรียบร้อย อีกอย่างเฟย์ก็อยากแต่งตัวน่ารักๆ ให้แด๊ดดี้ชม” พุฒิภาคย์ยิ้มเพียงเล็กน้อยเมื่อได้ยินคำตอบของหญิงสาว ความจริงชุดเมื่อกี้ก็ไม่ได้ไม่เรียบร้อยอะไร มันดูสบายตาด้วยซ้ำในความคิดของเขา
“เดี๋ยวค่ะ” นาฬิริณทร์เรียกเขาเสียงเบา พลางเอื้อมมือจับแขนของเขาที่กำลังเปลี่ยนเกียร์รถให้หันมามอง
“เฟย์หอมแด๊ดดี้ได้มั่ย” ท่าทางเขินอาย กอปรกับยังไม่ค่อยกล้าที่จะแสดงความรักกับชายคนรักมากนัก เพราะเพิ่งได้สถานะคนรักเพียงไม่กี่วัน แต่เธอก็อยากเรียกร้องที่จะแสดงความรักต่อกันแม้มันอาจจะดูหน้าไม่อายในสายตาของเขาไปสักหน่อยก็ตาม
“หึหึ ทำไมจะไม่ได้ล่ะ” เขาไม่เพียงตอบรับแต่ยังโน้มหน้าเข้ามาหอมแก้วนวลที่ขึ้นสีแดงปลั่งราวกับลูกมะเขือเทศทั้งสองข้าง ก่อนจะกดจูบลงบนริมฝีปากของเธอหนักๆ หนึ่งครั้ง
“งื้ออออ...หนูหมายถึงให้หนูเป็นคนหอมแด๊ดดี้ต่างหากค่ะ” เธอทำท่ากระเง้ากระงอดใส่อย่างน่ารักก่อนจะซบใบหน้าลงกับต้นแขนของเขากอดรัดจนแน่นอย่างมีความสุข
อาหารเช้าที่พุฒิภาคย์พาคนรักป้ายแดงมาทานเป็นร้านโจ๊กข้างทางชื่อดังที่อยู่ไม่ไกลจากบ้านของหญิงสาวมากนัก ร้านนี้เป็นร้านที่เธอตั้งใจจะมาซื้อกลับไปทานตั้งแต่แรกอยู่แล้ว
“วันนี้มีธุระต้องทำที่ไหนมั่ย”
“วันนี้ไม่มีค่ะ ทำไมหรอคะ”
“สนใจไปนั่งเล่นที่ทำงานกับพี่มั่ย ช่วงบ่ายพี่ว่างจะพาไปเดินเล่นดูหนัง สนใจมั่ยครับ”
“สนใจค่ะ งั้นทานเสร็จแล้ว เฟย์ขอซื้อกลับไปฝากที่บ้านก่อนนะคะ แล้วเราค่อยไปโรงบาลกัน”
“ครับ” ชายหนุ่มยิ้มรับก่อนที่จะหันไปสั่งอาหารตามจำนวนคนที่บ้านของหญิงสาว เมื่อทานเสร็จเขาจึงวนรถกลับเอาให้แม่บ้านของหญิงสาวที่วิ่งออกมารับของแทน เพราะเวลาที่ค่อนข้างสายมากแล้วเลยไม่ได้ลงไปทักทายพ่อแม่ของหญิงสาวอย่างที่ควร
“แด๊ดดี้คะ หนูขอแวะซื้อกาแฟกับขนมก่อนได้ไหมคะ เดี๋ยวหนูเดินตามขึ้นไปทีหลัง” หญิงสาวหันไปบอกคนรักขณะที่กำลังเดินจูงมือผ่านร้านกาแฟชื่อดัง
“งั้นพี่ไปก่อนนะ ถ้าขึ้นไปไม่ถูกโทรหาพี่นะครับ” เพราะเขาต้องรีบไปประชุมทำให้ไม่สามารถยืนรอเธอซื้อกาแฟได้ จึงบอกเลขชั้นที่เป็นห้องทำงานของเขาให้เธอตามขึ้นไปภายหลัง หญิงสาวยิ้มรับก่อนจะแยกตัวเดินไปเข้ายังร้านกาแฟทันที
“อเมริกาโน่เย็นไม่หวานแก้วนึง กับคาราเมลเฟรบปูชิโน่แก้วนึงค่ะ แล้วก็โดนัทหนึ่งชิ้นกับแซนวิชปูอัดไข่กุ้งหนึ่งชิ้นค่ะ”
“สั่งกาแฟสองแก้ว อีกแก้วให้ใคร” เสียงทุ้มแปร่งหูเอ่ยขึ้นจากด้านหลัง เธอไม่จำเป็นต้องหันกลับไปมองด้วยซ้ำว่าเจ้าของคำถามนั้นเป็นใคร
“ไม่ใช่ธุระที่คุณต้องรู้ค่ะ” ถ้อยคำห่างเหิน กับท่าทีที่เมินเฉย เย็นชา ทำให้คิ้วเข้มขมวดหากันอย่างไม่ชอบใจเท่าไหร่นักที่อดีตคนรักปฏิบัติต่อเขาเช่นนั้น
“แล้วมาที่นี่ทำไม มาหาพี่อย่างนั้นหรอ” หญิงสาวแค่นหัวเราะทันทีที่ได้ยินคำถามนั้น ตลกสิ้นดีที่เขายังคิดว่าเธอจะมาตามง้องอนทั้งๆ ที่เวลาผ่านไปร่วมเดือนแล้วแท้ๆ
“อย่าสำคัญตัวขนาดนั้นสิคะ คุณไม่ได้มีความหมายมากขนาดนั้นหรอก ที่นี่เป็นโรงพยาบาล เป็นที่ที่ใครจะมาก็ได้ ฉันไม่จำเป็นต้องมาที่นี่เพราะมาหาคุณหรอกนะคะ โปรดทำความเข้าใจเสียใหม่ด้วย” นาฬิริณทร์หมุนตัวเดินหนีไปยืนรอเมนูที่ตนเองสั่งอีกด้านของร้าน โดยไม่คิดที่จะหันมามองอดีตคนรักเลยสักนิด
นายแพทย์ภวินทร์ หรือพี่วิน แฟนคนแรกที่เธอตกหลุมรักตั้งแต่สมัยเรียนมัธยม เฝ้ามองเฝ้ารอจนพี่เขาจบจากโรงเรียนไปแล้วแต่ก็ยังได้ติดต่อหากันเพราะเขาเป็นติวเตอร์รับสอนหนังสือให้กับเธอและรุ่นน้องคนอื่นๆ จนเมื่อสอบเข้ามหาวิทยาลัยได้อย่างที่ฝัน จึงได้เริ่มคบหากันถึงอย่างนั้นเธอก็ต้องคอยไล่ตาม คอยส่งข้าวส่งน้ำตามดูแลเขาตลอดตั้งแต่รู้จักจนคบหา ไม่มีแม้สักครั้งที่เขาจะเป็นฝ่ายดูแลหรือสนใจเธอเลยสักนิด
ศัลยแพทย์หนุ่มลอบมองอดีตคนรักลอบสำรวจการแต่งการของเธอ กระโปรงเดรสสั้นเข้ารูปแขนกุดที่ทำให้เน้นรูปร่างมากขึ้น ทรงผมยาวปล่อยยาวสวยเพราะได้รับการบำรุงดูแลอย่างดี ใบหน้าตกแต่งด้วยเครื่องสำอางปราศจากแว่นสายตา ไม่ดูเฉิ่มเชยอย่างสมัยตอนที่คบกับเขาแต่กลับดูดี สวยยิ่งกว่าแต่ก่อนจนเขาอดที่จะทิ้งสายตามองไปยังใบหน้าหวานๆ นั้นไม่ได้
รอไม่ถึงห้านาทีเมนูที่เธอสั่งก็เสร็จเรียบร้อยหญิงสาวจึงหมุนตัวกลับออกไปโดยไม่หันมามองอดีตคนรักเลยสักนิด หล่อนรีบก้าวเท้าให้ยาวที่สุดเพื่อจะไปหาคนรักของเธอเพราะไม่อยากจะเสียเวลาอยู่กับอดีตของตนเองอีกต่อไป
- Writer
