เมื่ออยู่ในมือหมอเรียบร้อย ทุกคนจึงเริ่มเบาใจ ต่างแยกย้ายไปกันพักผ่อน มีแค่โอบเอื้อ นาฬิริณทร์กับ เคเซียเท่านั้นที่ยังคงยืนอยู่ไม่ไปไหน
“พาไปส่งโรงบาลดีไหมคะ”
“อืม แต่เท่าที่ดูก็ไม่ได้เป็นอะไรมากหรอก กลับถึงฝั่งแล้วค่อยพาไปส่งโรงบาลก็ได้”
“ถ้างั้นเราพาเธอไปนอนข้างในห้องดีมั่ยคะ” นาฬิริณทร์บอกด้วยความเป็นห่วงจริงๆ ไม่มีอะไรแอบแฝง แต่พอแฟนหนุ่มทำท่าจะเป็นคนอุ้มปริมรดาขึ้นมา เธอกลับดึงแขนเขาไว้
“ให้คุณเอื้ออุ้มไปดีกว่าไหมค่ะ” จบประโยค ปริมรดาก็ปรือตาขึ้นมามองหน้านาฬิริณทร์ ริมฝีปากเล็กเม้มแน่นหากัน ด้วยความขัดใจ ยิ่งเมื่อได้สบตาและได้เห็นแววตาอีกฝ่ายที่มองมาก็ยิ่งเจ็บใจ
หลังกลับจากภูเก็ตได้สองวันก็มีเรื่องให้หญิงสาวประหลาดใจมากขึ้น เมื่อจู่ๆ ก็มีรถมารับเธอถึงที่มหาวิทยาลัย เป็นรถตู้อัลพาร์ดสีขาวมุกพร้อมกับผู้หญิงวัยกลางคนแต่งตัวภูมิฐานในชุดสูทสีดำกระโปรงพอดีเข่า จอดรออยู่ที่หน้าอาคารเรีย
