หญิงสาวผละตัวออกจากอ้อมกอดของเขา มองใบหน้าหล่อเหลาที่ตนตกหลุมรักเขาในวันนั้นด้วยความรู้สึกที่หลากหลาย ร่างบางยังคงสะอึกสะอื้น ส่ายหน้าไปมา ความคิดในสมองของเธอตอนนี้กำลังสับสนวกวน จนแทบจะหาทางออกไม่เจอ
“แต่เฟย์ไม่อยากอยู่กับความรู้สึกแบบนี้แล้ว เฟย์ไม่มีความสุข”
“ให้พี่ปรับนะครับ”
“เพื่ออะไรคะ” เธอย้อนถามกลับ มองสบตาเขานิ่งนัยน์ตาแดงก่ำ หยดน้ำตาถูกอุ้งมือใหญ่ค่อยๆ ประคองใบหน้า เช็ดน้ำตาให้อย่างอ่อนโยน อย่างที่เธอไม่เคยรู้สึกมาก่อน
“พี่จะปรับตัว ปรับปรุงทุกอย่าง ให้โอกาสพี่นะครับ” เธอมองสบตาเขาอย่างช่างใจ ลังเลในการตัดสินใจครั้งนี้พอสมควร เธอรู้ ว่าสภาพจิตใจตอนนี้เธอยังไม่หนักแน่นมากพอ หากเธอจะเสี่ยงนั่นหมายถึงทางที่เธอเลือกนั่นค่อนข้างโรยด้วยขวากหนามมากกว่ากลีบกุหลาบ แต่ทำไมความรู้สึกของเธอตอนนี้มันกลับอ่อนไหวยากเหลือเกินที่เธอจะคิดอะไรในตอนนี้
“น้องเฟย์ครับ”
“พี่ภาคย์กลับไปก่อนได้ไหม
