Afşin önüne bakarken kucağından kayan kızı yine kendine çekti.
Kokusu bir garipti. Tanıdıkmış gibi geliyordu. Tuhaf bir şekilde güzel de geliyordu.
İçinden yokluktan harbiden terörist olma ihtimali olan kıza yükseliyorsun derken diğerlerine belli etmeden çatık kaşlarla kızın kir pas içinde kalmış yüzünü, hatlarını süzüyordu.
Hastaneye ulaşıp kızı emin ellere teslim ettikten sonra başında duracak askerleri ayarlayıp çay içmek için bahçeye çıktıklarında güneş doğmuştu.
Çağdaş dayanamayıp “Harbiden kızı tanımadın mı lan pezevenk?” diye sorduğunda aracın ön koltuğunda oturmuş, çayını yudumluyordu.
Afşin, aksice Çağdaş’a döndü. Kaşları derince çatılmıştı.
“Sen tanıdın mı?” diye sordu kuşkuyla.
Çağdaş, “Bana da tanıdık gibi geldi,” dedi. “Merak ettim, ondan sordum!” dedi.
Kızı hatırlamı
