มธุรดาหันไปมองร่างสูง เธอทำตัวไม่ถูกเพราะหลายเรื่องเกิดขึ้นกะทันหัน มื้อเช้าอันแสนกดดันกลืนแต่ละคำแทบไม่ลง ท้องเธอว่างไม่ได้กินอะไรมาหลายชั่วโมงแล้ว ตอนนี้ก็เลยหิวอยู่เหมือนกัน
“ป้อง ลูกก็ต้องกินด้วย” ผู้เป็นแม่กำชับเสียงเข้ม จะเรื่องเล็กเรื่องใหญ่ อีกฝ่ายมักเจ้ากี้เจ้าการเสมอ
“แม่ ผมเพิ่งดื่มกาแฟเข้าไปน่ะครับ”
“กิน” เห็นคุณชนาภาส่งสายตาดุพร้อมคำสั่งประกาศิตเขาก็รีบใช้ส้อมพันวุ้นเส้นแล้วยัดใส่ปาก
“ไม่ต้องแย่งกันนะ กินช้า ๆ” คำพูดดูเป็นห่วงเป็นใย แต่ไม่รู้ทำไมรอยยิ้มถึงผลิบานเต็มใบหน้าผู้เป็นแม่ และกว้างขึ้นอีกเมื่อเห็นสองคนแย่งกันกินผัดวุ้นเส้นจนหมด และหยิบถ้วยรังนกมากินปิดท้ายอีกด้วย
“แม่คะ พี่สองคนกินหมดแล้วค่ะ”
“ดีมากเลย ถ้าอย่างงั้นเราสองคนก็ออกกันไปได้แล้วละ”
อิงธารารีบยกถาดเดินตามหลังผู้เป็นแม่ออกมา ก่อนจะหันมายิ้มให้กับพี่สะใภ้อีกครั้ง พอพ้นจากประตู ลูกสาวก็เอ่ยขึ้นทันที
“แม
