Ayperi’den
Hastaneden çıkarken ayaklarım geri geri gidiyordu.
Annem kolumdan tutu ama yüreğim hâlâ orada, o yatakta kalmış gibiydi.
O yatakta bir şey daha bırakmıştım: Cesaretimi.
Çünkü eve dönecektim.
Ve evde… babam vardı.
Yol boyunca annem sessizdi. Arada bir göz ucuyla bana baktı ama konuşmadı.
O da biliyor…
En zoru şimdi başlıyordu.
Eve girdiğimde içimi tarifsiz bir sessizlik karşıladı.
Her zamanki koltuklar yerli yerindeydi, duvardaki saat tıkır tıkır işlemeye devam ediyordu...
Ama ev, ev gibi değildi.
Huzur sanki evi terk etmişti.
Tıpkı babam gibi...
Ayakkabılarımı çıkardım, yavaşça içeriye adım attım. Salonda kimse yoktu.
Annem mutfağa geçti, bense derin bir nefes alıp üst kata çıktım.
Kapısı açık olan odaya gözüm kaydı. Babamın odası…
Oradaydı.
Pencerenin önünde d
