Asmin’den
Hilal sağ olsun, aklımdaki karmaşaya bir nebze ışık tuttu. Ben yine de abimden utanıyordum. Bunu üzerimden nasıl atarım ben de bilmiyorum. Bir de rüyama giren o adam… Sanki ormanlık alanda kucağına almış beni taşıyor. Nazikçe bedenimi tutmuş, nefesi yüzüme vururcasına usul usul yürümesiyle sallanıyorum. Sonra uyanıyorum.
Hastanede son günümdü. Doktor "Çıkabilirsin." dediğinde abim beni çiftlik evine götürmeye karar verdi. Zaten başıma gelenlerden bir tek annemin haberi vardı. Geri kalan, beni bunca zamandır çiftlik evinde zannediyormuş. Amcam başıma gelenleri duysa kesinlikle bekâret raporu falan dinlemez; beni başından atmak için elinden geleni yapar.
Bunca zamandır zaten sadece bize kalan miras yüzünden yanında tutuyor. Neyse ki abim her zaman arkamda, kendi düzenini kurdu.
