Defne’den
Güne yine ablamın o meşhur, sabah sabah bile insanın sinir uçlarına dokunan şahane sesiyle başladım. Gözlerimi aralamadan homurdandım, “Sen görürsün… Ben senin başına bir bela salayım da, gör bakalım o zaman, beni rahat bırakmamak nasıl oluyormuş,” dedim içimden. Uykuyla savaşan bedenimle sürünerek çıktım odadan. Koridorun ucunda, aynanın karşısında dikilmiş, çekmiş yine kalem gibi bir takım. Ciddi mi ciddi, sanki az sonra Mardin adliyesine değilde, dünyayı kurtarmaya gidiyor.
Yüzümde uydurma bir tebessümle, yarım yamalak bir nezaket örneği sundum:
“Ablacım, sabahıma neşe kattın.”
Ablam yavaşça bana döndü, ifadesiz suratında yalnızca tek kaşının kalkışıyla bir yargı dağıttı adeta.
“Sabah sekizde hastanede olmam gerekiyor demiştin,” dedi, sesi buz gibi ve hatırlatmak isterces
