สองปีสามเดือนต่อมา ที่สนามบินนานาชาติสุวรรณภูมิ ในช่วงบ่ายแก่ๆ
“เฮ้ ก๋าย”
เสียงเล็กๆ ดังขึ้นจากกระเป๋าเดินทางเมื่อดวงตากลมโตล้อมด้วยแพขนตางอนยาวมองเห็นหนุ่มๆ เดินสวน หากใครเผลอมองมาทางต้นตอของเสียง ก็จะถูกแม่หนูน้อยหน้าตาบ้องแบ๊วตัวจ้ำม่ำแก้มเป็นพวงโปรยเสน่ห์ให้ด้วยรอยยิ้มเจิดจ้าโชว์ฟันสองซี่ล่าง พร้อมกับเอามือเล็กๆ อ้วนๆ สองข้างมาประกบกันเป็นรูปหัวใจส่งให้
“เฮ้ ก๋าย”
“พอแล้วๆ ลูกรัก อายเขา แล้วก็เอามือเกาะตรงนี้ไว้ ไม่งั้นตกลงไปดากกระแทกพื้นเจ็บนะ” ปราบจับมืออวบๆ สีขาวอมชมพูที่ตอนนี้ยกส่งจูบไปทั่วๆ ให้จับที่เหล็กสองข้างของกระเป๋าล้อลาก
“ฮื้อ บาบ โน่เด้อ” ลูกรักเรียกชื่อเขาอย่างตำหนิพร้อมกับสะบัดมือออก
“ไม่ให้จับเหรอ งั้นน้าปราบไม่เข็นต่อนะ จะรอให้ลูกรักทำให้จบก่อน” ปราบยืนพักขายกมือกอดอก พยักหน้าให้เด็กน้อยวัยขวบครึ่งทำทุกอย่างที่ปิ่นมุกสอนมาให้หมดเมื่อถึงสนามบิน
“เฮ้วโย่ว ทายแยน
