“จะทำอะไร ไอ้-เบื๊อก” พลอยใสด่าเขาเน้นๆ ด้วยคำที่เขาจำได้ขึ้นใจ
“ถ้าไม่มีความทรงจำถึงกันและกัน หนูคงลืมคำนี้ไปแล้ว” เดม่อนยิ้มร้ายกาจให้เธอ
“เอามือออกไปจากตรงนั้น โอ๊ะ” พลอยใสกระแทกสะโพกขึ้นเพื่อจะให้มือเขากระเด้งหลุด แต่มือเขาไม่ใช่สิ่งของ มันยิ่งตะปบเธอเหมือนปลิงดูดเลือด
“พี่ม่อนต้องการหนู” เขาใช้คำพูดจู่โจมที่ตรงประเด็น หากเธอคิดอะไรกับเขา ชายหนุ่มมั่นใจว่าอารมณ์ของเราจะจุดติดได้ไม่ยาก
“ฉันไม่ต้องการ...”
“แต่พี่ม่อนสเปคหนูนะ” เขาพูดแทรกก่อนที่พลอยใสจะปฏิเสธจนจบประโยค
“ลูกระ...อุ๊บ”
เดม่อนประกบริมฝีปากบนปากของพลอยใส ไม่ให้เธอเรียกลูกรักที่กำลังเพลิดเพลินกับเครื่องสำอางและครีมที่เหมือนขุมสมบัติของเด็กน้อย
“ฉวยฉุบๆ เด้อ ฮะๆๆๆ” เสียงลูกรักดังมาเป็นระยะ ดูไม่มีอะไรน่าเป็นห่วง
แต่คนที่น่าเป็นห่วงคือหญิงสาวที่ดิ้นพราดอยู่ใต้ร่างหนาที่มือหนึ่งยื้อยุดกางเกงของเธออย่างช่ำชอง ในขณะที่ริ
