“ดะดี๊” ลูกรักร้องเรียกด้วยความตื่นเต้น
“เก่งมากๆ” ปกป้องชม
ลูกรักเอาใส่ปากแล้วคีบใหม่ ข้าวเกรียบตกเกลื่อนกลาดโต๊ะ แล้วเด็กๆ ก็ย้ายไปคีบถั่วปากอ้า
“หนีมๆๆๆๆ” ลูกรักคีบได้ตั้งแต่อันแรก จึงตะโกนเรียกสนิมเหมือนอยู่คนละโต๊ะ
“เก่งฉุดๆ เยย หนิมมั่ง” สนิมลองคีบมั่ง ตะเกียบเข้าไปในถั่วที่อ้าออกจึงคีบง่ายและทำให้เด็กๆ สนุก
สนิมกินถั่วอย่างเอร็ดอร่อย ส่วนลูกรักคีบได้ก็ไม่อยู่นิ่ง
“ดะดี๊ หม่ำๆ”
ป้อนพ่อเสร็จก็คีบอีก
“บ้าแพ” ลูกรักยื่นไปแพรสวยสุดแขนแต่ก็ไม่ถึง แพรสวยจึงลุกจากเก้าอี้มาอ้าปากให้ลูกรักป้อนถึงที่
“มีใครจะเอาข้าวเกรียบกับถั่วปากอ้าไหมครับ จะได้หมุนไปให้” ปกป้องถามสมาชิกบนโต๊ะ
“ให้เด็กๆ กินเลย อาหารโต๊ะจีนเด็กๆ กินกันได้ไม่กี่อย่างเอง อะไรที่เขากินได้ก็ให้กินให้เต็มที่” พยัคฆ์พูดแทนทุกคน
ผู้ใหญ่ที่โต๊ะให้ความสนใจกับเด็กๆ สลับกับรับไหว้พูดคุยกับคนที่เดินมาทักทายก่อนจะหาโต๊ะนั่
