สุดที่ร้ายของท่านประธาน

ข้าวฟ่าง

เช้าวันรุ่งขึ้น ปกป้องเลือกตุ๊กตาหมีแฮร์ร็อดส์หนึ่งตัวไปแขวนไว้หน้าห้องของปิ่นมุก จากนั้นก็ตรงไปยังที่ทำงาน ตามตารางงานวันนี้เขามีประชุมจนถึงบ่าย จากนั้นจะมีพบลูกค้าข้างนอกต่อ

เมื่อคืนเขากลับมาไล่ดูเอกสารต่อจนปวดตา พลอยใสก็โทร.มาบอกว่าวันนี้จะเข้ากรุงเทพฯ แต่เช้าเพราะมีนัดกับเพื่อน จากนั้นจะไปรับสร้อยเพชรที่พ่อสั่งทำเตรียมไว้เป็นของขวัญวันเกิดแม่ที่ห้างริมแม่น้ำเจ้าพระยา ปกป้องเห็นว่ามันใกล้กับจุดที่เขานัดพบกับลูกค้า จึงถือโอกาสนัดพี่สาวในตอนเย็นเพื่อส่งมอบของฝากจากอังกฤษ ส่วนใครจะแบ่งกันอย่างไร ก็ให้จัดการกันเอง

“ฉันสนใจจริงๆ นะ เรื่องน้ำตาลมะพร้าวน่ะ” ปกป้องโยนสูทพาดพนักพิง รับบุหรี่ที่แดนเทพส่งให้มาสูบ

“ใจเย็นๆ เมื่อกี้ในห้องประชุมคุณชัยก็บอกแล้วว่ามันมีข้อจำกัดเยอะ ไม่เหมาะที่จะเอามาทำในโรงงานอุตสาหกรรมแบบพวกน้ำตาลทราย” แดนเทพไม่เห็นด้วยกับสิ่งที่ปกป้องต้องการทำ ในที่ประชุมก็เห็นในทำนองเดียวกับเขา

“อืม พ่อฉันมีสวนมะพร้าว เอาไว้ฉันจะลองใช้สวนของพ่อทดลองก็แล้วกัน” ปกป้องไม่ยอมแพ้ เขาชอบบรรยากาศบ้านสวน ชอบกลิ่นการเคี่ยวน้ำตาลที่ลอยมาจากบ้านที่ยังดำรงชีวิตด้วยการทำน้ำตาลมะพร้าว รู้ว่ามีข้อจำกัดหลายอย่าง แต่ก็อยากจะลองดูเผื่อว่าความฝันของเขาจะเป็นจริง

“ฉันรู้ว่าธุรกิจอย่างอื่นของครอบครัวนายมันประสบความสำเร็จหมดแล้ว จนนายว่างงาน แต่นายก็ไม่จำเป็นต้องหาเรื่องเหนื่อยเลยนะ” แดนเทพเตือนสติซีอีโอไฟแรง

“ไม่มีธุรกิจอะไรจะอยู่ค้ำฟ้าหรอก ทุกอย่างมีตัวตายตัวแทนเสมอ การหยุดนิ่งก็เท่ากับหยุดหายใจ”

“คมมากเพื่อน แต่ถ้ามันง่าย ป่านนี้บริษัทยักษ์ใหญ่ที่ทำสินค้าโภคภัณฑ์ไม่ทำกันแล้วเรอะ”

“ก็เพราะมันไม่ง่ายนี่ไง มันเลยเหลือโอกาสให้ฉันได้ทดลองบ้าง นายไม่รู้หรอกไอ้เทวดา ว่าน้ำตาลมะพร้าวแท้ๆ ร้อยเปอร์เซ็นต์น่ะมันหอมละมุนขนาดไหน”

“อีกหน่อยคงได้รู้ เพราะฉันต้องไปกับนายด้วยทุกที่ ว่าแต่จะทำผลิตภัณฑ์หวานๆ นี่ เอาน้องปิ่นไปเป็นพรีเซนเตอร์ก็น่าสนุกดีนะ เปรี้ยวตัดหวาน” แดนเทพหัวเราะเมื่อนึกถึงภาพสาวเปรี้ยวเข็ดฟันมาถือน้ำตาล

“ไม่ไหว นั่นน่ะเอาไว้ปีนต้นมะพร้าวได้อย่างเดียว” ปกป้องส่ายหัว

“เออนี่ ลืมให้ดู พวกปาปารัซซีกำลังกระหายข่าวคู่ของน้องปิ่นกับพี่นิ้วโป้งเลยนะ กลายเป็นคู่ที่ใครๆ ก็หวีตแล้ว นายดูสายตาที่พี่นิ้วโป้งมันมองสิ มันดูอบอุ่นจนฉันยังเคลิ้มเลย ฉันว่านายอาจจะได้ปล่อยมือเร็วๆ นี้ นายรอวันนี้มานานแล้วนี่”

ปกป้องอัดบุหรี่เข้าปอดแรงๆ ก่อนจะเหลือบดูหน้าจอแล้วปากคว่ำอย่างหมั่นไส้ “ยัง จนกว่าจะจบมหาวิทยาลัย อดทนมาตั้งนาน อีกแค่ปีเดียวเองฉันต้องทำให้ได้ตลอดรอดฝั่งสิ”

“อาจจะไม่ถึงปีก็ได้นะ เท่าที่รู้ ถ้าขยันลงซัมเมอร์ อีกเทอมเดียวก็จบแล้ว” แดนเทพพูดในสิ่งที่ก็รู้อยู่ว่าเป็นไปได้ยาก

“เรื่องตลกสองบรรทัดเหรอ เออนี่ เรื่องบัญชีที่ฉันเจอความผิดปกติน่ะ ฉันรู้แล้วละว่ามันเป็นของบริษัททดลองของพ่อที่เพิ่งเปิดแค่สามปี เหมือนจะมีการปลอมลายเซ็นและปลอมเอกสารยื่นภาษี”

“นายอยากได้คนนอกมาช่วยตรวจอีกทีใช่ไหม” แดนเทพถามอย่างรู้ใจ สมแล้วที่ปกป้องเลือกมาทำงานด้วย

“ใช่ เรื่องความไม่ซื่อสัตย์มีทุกที่ แต่ฉันไม่ใช่คนใจดีที่จะลงโทษแค่ไล่ออกหรอก ถ้าโกงฉัน ฉันจะดำเนินคดี แล้วคดีแบบนี้คือโกงประเทศนะ เขาต้องไปสู้กับอัยการเอง ความผิดก็ให้ศาลตัดสินว่ากี่กรรม”

“โหดว่ะ”

“คนแบบนี้อันตราย เขาต้องได้รับบทเรียน”

“ข้าวฟ่างไหม เขาเก่งตรวจสอบบัญชี” แดนเทพมองไม่เห็นใครนอกจากเพื่อนสนิทคนนี้ ซึ่งเป็นคนที่ปกป้องเองก็สนิทเป็นพิเศษด้วย

“ก็ดี นายนัดให้ฉันแล้วกัน”

แดนเทพเปิดตารางนัดของปกป้องดู “คงต้องสองสัปดาห์ข้างหน้า เลขาฯ ของนายยัดคิวมาเต็มเลยว่ะ”

“ก็ได้ ขอเป็นเดือนหน้าเลยดีกว่า ฉันจะได้รอดูเอกสารยื่นเบิกฉบับล่าสุดด้วย อะไรๆ มันจะได้ง่ายขึ้น”

แดนเทพพยักหน้า ส่งบุหรี่ให้ปกป้องอีกมวน

“เดี๋ยวไปกันเถอะว่ะ คุยกับลูกค้าเสร็จแล้วจะได้ไปหาพี่พลอยเร็วหน่อย” ปกป้องมองนาฬิกาข้อมือแล้วพยักหน้าให้แดนเทพ และบี้บุหรี่ที่เพิ่งรับมาสูบทิ้ง

ก่อนจะหยิบเสื้อสูท โทรศัพท์ของเขาก็ดังขึ้นมา

“ไฮ มิสเตอร์เดม่อน” ปกป้องทักก่อน

“เป็นการเป็นงานเชียวนะ ตีนแตะสนามบินก็โทร.หานายเลย” เดม่อนเพื่อนที่ไปสนิทสนมกันที่อังกฤษตอนเรียนปริญญาโทตะโกนแข่งกับเสียงรถยนต์บนท้องถนน เดม่อนเป็นลูกครึ่งไทยอเมริกัน แก่กว่าปกป้องห้าปี มีหลักแหล่งประจำอยู่ที่ไทยกับมารดาซึ่งเลิกกับสามีชาวอเมริกันตั้งแต่เดม่อนยังเด็ก

เดม่อนก็เหมือนกับเขา บ้านรวย มีตำแหน่งประธานบริษัท

“ไปดื่มกันไหมล่ะ แต่ดึกๆ นะ ตอนนี้มีนัดกับลูกค้า เสร็จแล้วจะไปหาพี่สาวต่อ” ปกป้องชวน

“เจ็ตแล็กแต่ก็อยากแดกอยากดื่ม นัดที่ไหน เดี๋ยวฉันตามไปที่นั่น ขอเอาของไปเก็บที่คอนโดฯ ก่อน แล้วจะขับรถไปหา”

“เอาแบบนั้นก็ได้ เจอกันที่ห้างสรรพสินค้าใกล้คอนโดฯ นายนั่นแหละ” ปกป้องบอกสถานที่นัดพบเสร็จทั้งสองก็วางสาย

“เดม่อนนี่ใช่ไหมที่เที่ยวหัวหกก้นขวิดกับนายที่อังกฤษ” แดนเทพค่อนข้างมั่นใจ แต่ก็ถามเพื่อความชัวร์ จากที่ฟังปกป้องเล่าบ่อยๆ ทำให้เขารู้สนิทสนมกับเดม่อนตั้งแต่ยังไม่ได้เจอหน้า คิดว่าทางฝ่ายเดม่อนเองก็คงไม่ต่างจากเขาเท่าไร

“นี่แหละ ต่อไปข้างกายฉันก็มีทั้งเทวดาและปิศาจเลย” ปกป้องหัวเราะชอบใจระหว่างเดินไปยังรถหรูที่พนักงานขับมารอสองคัน คันที่จอดรออยู่ด้านหลังเป็นของแดนเทพ

“วันนี้น้องปิ่นไปคอนเสิร์ตกับเพื่อนดารา เป็นบัตรวีวีไอพีได้มาฟรี คนของฉันบอกว่าไปถึงแล้ว มีแต่ก๊วนดาราผู้หญิงของน้องปิ่น” แดนเทพยกมือถือขึ้นมาอ่านไลน์

“อือ ไม่น่ามีอะไร ฝากคนของนายดูจนเขาถึงคอนโดฯ แบบเดิม แต่ถ้ามีเรื่องแหม่งๆ เดี๋ยวฉันส่งคนของฉันไปจัดการเอง”

“ตามนั้น” แดนเทพยักไหล่

“ไหนๆ ก็วกมาเรื่องเด็กในปกครองของฉันแล้ว นายว่าเรื่องน้องปิ่นกับไอ้นิ้วโป้งจะเป็นแค่การสร้างกระแสไหมวะ ได้ข่าวว่าที่ไทยกำลังนิยมกัน ไม่ใช่แค่นักข่าวใส่สีตีไข่ แต่เดี๋ยวนี้ดาราก็เสแสร้งแกล้งทำจนคนเชื่อจริงๆ น่ะ”

“คนเขากำลังคลั่งรัก นายจะคิดสวนกระแสไปทำไม เหนื่อยเปล่าๆ จริงหรือไม่จริงเวลาจะเป็นเครื่องพิสูจน์เอง ไปกันเถอะ เผื่อเวลารถติดด้วย” แดนเทพยักหน้าให้ปกป้องเข้าไปนั่งหลังพวงมาลัยรถตัวเองได้แล้ว จากนั้นเขาก็เดินไปยังรถที่จอดต่อท้าย

*********

ใช้เวลาเร็วกว่าที่คิดในเมื่อสถานที่นัดพบอยู่ห่างจากคอนโดฯ ของเดม่อนไม่ถึงสองกิโลเมตร แต่ปัญหาเกิดขึ้นตั้งแต่เข้าห้าง เนื่องจากเป็นช่วงเวลาที่มีคนมาใช้บริการเป็นจำนวนมาก เขาวนหาที่จอดอยู่นาน ระหว่างปล่อยให้รถไหลไปช้าๆ จนเหมือนจอดนิ่งๆ เพื่อรอดูว่าจะมีคันไหนออก ไกลออกไปมีผู้ชายที่ดูกระฉับกระเฉงเปิดประตูเข้าไปในรถ แน่นอนว่าเดม่อนได้ที่จอดรถแล้ว ชายหนุ่มวางใจว่าที่จอดนั้นต้องเป็นของเขาเพราะไม่มีใครอยู่หน้าเขา นอกจากรถคันที่เลยที่จอดไปแล้ว เขาขับช้าๆ ระหว่างที่รถคันนั้นออกจากซอง แต่ก่อนจะไปถึงก็มีคนค้อมตัวขอข้ามถนน หัวเสียขึ้นมาทันทีเมื่อรถคันที่เลยไปกำลังถอยเข้าไปแทนที่

ปรี๊นนนนนนนนนนน ปริ๊นๆๆๆๆๆๆๆ