“ทัวะเหมะ” ลูกรักวิ่งเอาไม้เท้ามาที่รั้วกั้น ขาอวบป้อมพยายามปีนผ่านซี่รั้วอันเตี้ยเพื่อลอดออกมา
“เมย์ แย่งไม้เท้ามาจากลูกรักก่อน ไม่งั้นจิ้มหน้าพ่อแน่ๆ” สุเมธปลดล็อกรถเข็น สองแขนออกแรงหมุนล้อวีลแชร์ออกไปไกลๆ
“ทัวะเหมะ” ลูกรักตะโกนเรียกสุเมธที่ออกไปไกลทุกที
“แบบนี้ไม่ได้ลูก” ปานดวงใจกอดรัดลูกรักไว้ ขณะที่ปกป้องมาดึงไม้เท้าออกและวิ่งเอาไปล้าง
แล้วเสียงหนึ่งก็ดึงความสนใจของลูกรักไปทันที
“ไชโยๆๆ” เสียงของแดนเทพดังขึ้น หน้าที่ซีดเผือดมีเลือดฝาดขึ้นมาในบัดดล เมื่อลูกวัวสีขาวลงมานอนตัวอ่อนอยู่บนพื้นอย่างปลอดภัย แต่อนิจจา เสียงของแดนเทพไม่สามารถยุติความวุ่นวายของคนตัวเล็กที่สุด
“บะบี้” ลูกรักจับกะละมังของปานดวงใจหมับ ย่าหลานยื้อยุดฉุดกระชากกันพัลวัน ขณะที่ทุกคนได้แต่มองด้วยรอยยิ้ม
แดนเทพหันไปยิ้มให้แพรสวย “ปวดแขนปวดขาไปหมดเลย ผมไม่มียาติดตัวมา คืนนี้คงระบม ถ้าพี่แพรจะเมตตาปรานี คืนนี้ช่วยน
