“โอ้โห น่ากินจังเลย” พลอยใสชื่นชมระหว่างเปิดกล่องบัวลอยทีละกล่อง
“นี่กินสองลูกก็อิ่มแล้ว ลูกขนาดนี้ไม่ใช่ฝีมือลูกรักแน่ๆ ลูกรักจะต้องปั้นเม็ดเล็กน่ารักๆ แบบนี้” แพรสวยตักบัวลอยสีเขียวเม็ดกลมดิ๊กขนาดกำลังดีขึ้นมาชื่นชม
สามหนุ่มตกลงกันมาในรถแล้วว่าการปล่อยให้ปู่ย่าและป้าๆ ชื่นชมหลานไม่ใช่เรื่องเหนือบ่ากว่าแรง จึงได้แต่ยิ้มตาม ไม่บอกว่านั่นเป็นฝีมือของเฟย่า
“แล้วลูกเท่าไข่ควายนี่ของใคร” พยัคฆ์เอาช้อนตักบัวลอยสีเหลืองขนาดใหญ่เท่าส้มเขียวหวานขึ้นมาพิจารณา
“ของปิศาจครับ ปิศาจปั้นมาให้ลุงเสือ ป้าเมย์ กับพี่พลอยโดยเฉพาะเลยนะ” แดนเทพยกความดีความชอบให้เดม่อน
“แหะๆ ส่วนลูกเท่าลูกท้อนี่เป็นของเทวดาครับ ปั้นให้น้องแพร ลุงเสือแล้วก็ป้าเมย์ครับ” เดม่อนชี้ไปยังบัวลอยสีม่วงข้างๆ ไข่ควายสีเหลือง
“พี่พลอยกับพี่แพรกล้ากินไหมครับ เพื่อนผมปั้นด้วยใจเลยนะครับ” ปกป้องยิ้มให้พี่สาวที่ทำท่ากลืนไม่เข้าคายไม
