“เอา” ลูกรักชี้ไปยังกระจกที่สนิมถืออยู่ สนิมรู้ตัวว่ากำลังจะโดนแย่งจึงรีบเอากระจกไปหลบข้างหลังและส่ายหน้า
“ไม่เด้อ” สนิมค้อน
“ลูกรักต้องขอดีๆ นะครับ” ปราบเข้ามาพูดด้วยน้ำเสียงเนิบนาบ “นั่นชื่อพี่สนิม ลูกรักอยากเล่นด้วยไหม”
“เยป เย่น” ลูกรักจ้องหน้าสนิมที่กำลังค้อนตัวเองวงใหญ่
ปราบหันมาเจรจากับอีกคน “สนิมครับ คนนั้นชื่อลูกรัก เป็นน้องของสนิม น้องอยากเล่นด้วย สนิมอยากเล่นกับลูกรักไหมครับ”
“ยูกยักแก้ง อะ...เอาคิบหนิมไป” สนิมฟ้องปราบ
“ตอนนี้ลูกรักไม่แก้งแล้วครับ ลูกรักมีกิ๊บแล้ว ดูสิเต็มหัวเลย” เขาบอกกับสนิมเสร็จก็หันไปคุยกับลูกรัก “ลูกรักไม่เอากิ๊บของพี่สนิมแล้วเนอะ ของลูกรักมีเยอะแล้ว สวยสุดๆ ไปเลย”
“เยป หนีมม่ายฉวย” ลูกรักขมวดคิ้วและส่ายหน้าให้กับความไม่สวยของสนิมซึ่งตัวเล็กกว่าตนเสียอีก
“หนิมฉวย ฉวยที่ฉุด” สนิมเถียงพลางส่องกระจก เอียงคอไปมาชื่นชมความสวยของตัวเอง
“ยูกยักฉวยฉุบฉับ
