“ม้อมมี่ แยบบิทหนีม” ลูกรักชี้ไปยังกระต่ายที่คีบมาฝากสนิมซึ่งมันยังนอนแอ้งแม้งอยู่บนเตียง
“เอาของหนิมไปด้วยเหรอ พรุ่งนี้หนิมก็มาที่นี่นะคะ” ปิ่นมุกหยิบขึ้นมาและถามลูกรักอย่างงงๆ
“เอาไปด้วยเถอะ กระต่ายพี่น้องของเขา ยังไงลูกรักก็ต้องเป็นคนให้สนิมด้วยตัวเอง เอาไปด้วยจะได้ไม่เป็นห่วง” ปกป้องบอกไปอย่างที่ใจคิด ตั้งแต่ได้ตุ๊กตาตัวนี้มาลูกรักก็กอดและพูดมาตลอดทางว่าเป็นกระต่ายของสนิม
คำอธิบายจากปกป้องและดวงตาที่เอ่อคลอน้ำตาของลูกรักทำให้ปิ่นมุกหยิบตุ๊กตาอีกตัวส่งให้ลูกรัก
“ลูกรัก ยูอยากได้อะไรอีกไหม”
“โน่เด้อ ม้อมมี่คัมม่อน มีผื้อ” ลูกรักลืมไปชั่วคราวว่าบนเตียงที่แม่ไปหยิบตุ๊กตาให้มีผึ้งจึงร้องให้แม่เดินออกมาไกลๆ
“เรียบร้อยแล้ว” ปิ่นมุกถือกระเป๋าพลางพยักหน้าให้ปกป้อง
“อาเฟย่ารู้หรือเปล่าว่าลูกรักโดนผึ้งต่อย” ปกป้องถามระหว่างดันหลังปิ่นมุกออกจากห้องก่อนที่ตนเองจะตามออกมา
“รู้ ปิ่นต้องให้แม่
