“โน่เด้อ” สนิมดึงตะเกียบไปจากมือลูกรัก จกข้าวเหนียวขึ้นมาปั้นใส่ระหว่างไม้สองอันแล้วบีบจะได้ไม่หลุด ก่อนจะส่งตะเกียบให้ลูกรักจับ
“โหว ยูกยักหม่ำตาเกียกแย้ว” ลูกรักชูตะเกียบที่คีบข้าวเหนียวในมือของตนเองอย่างภูมิใจ
ผู้ใหญ่ยืนมองสนิมสอนอย่างใจเย็น ส่วนลูกรักก็ตั้งใจเรียนรู้ทั้งที่ร่างกายไม่เอื้ออำนวย
“แม่เฟย่าทำกระเช้าให้สนิมใช่ไหม” ปิ่นมุกถามแม่
“อือ เมื่อเช้าพอสนิมรู้ว่าลูกรักโดนผึ้งต่อยก็อยากจะมาหา แม่เห็นว่าเขาเอาขนมมาฝากลูกรักด้วย เลยหากระเช้าเล็กๆ ในบ้านมาใส่ให้แล้วก็เด็ดพวงครามมาประดับช่อนึง จากนั้นก็พามาหาลูกรักที่นี่ ลูกรักจะได้มีกำลังใจไง”
“เยี่ยมมากๆ เรื่องแบบนี้ไว้ใจพี่เฟย่าได้” ปานดวงใจเอ่ยชม
“สนิมครับ สอนลูกรักใช้ตะเกียบให้เป็นเลยนะลูก อีกสองวันจะได้กินโต๊ะจีนแล้ว” พยัคฆ์มอบหมายหน้าที่สำคัญให้เด็กน้อย
“ก้ะ”
“ลูกรักครับ นี่ตุ๊กตากระต่าย” ปกป้องยื่นตุ๊กตากระต่ายสีชมพูสองต
