“ม้อมมี่ก๊ะ ม้อมมี่ก๋า” ลูกรักลืมตาขึ้นมาตอนตีห้า แสงไฟที่สาดมาจากหัวเตียงเพียงพอจะทำให้เห็นว่าวันนี้ตนเองนอนอยู่กับปิ่นมุก ตั้งแต่กลับจากอเมริกาเด็กน้อยชินเสียแล้วที่ต้องนอนกับคนนั้นทีคนนี้ที แต่วันนี้ลูกรักชอบที่สุดที่ตื่นขึ้นมาเจอแม่นอนข้างๆ แม้จะอยู่ในสถานที่ที่ไม่คุ้นเคยก็ตาม
ปิ่นมุกซึ่งนอนตะแคงข้างหันหน้าหาลูกสาว ยกแขนไปตบตูดลูกเป็นจังหวะ เมื่อคืนความสะบัดร้อนสะบัดหนาวทำให้ผ้าห่มถูกสะบัดออกไปโดยไม่รู้ตัว ปกป้องคอยลุกมาห่มให้ตลอดทั้งคืน จนครั้งล่าสุดความอ่อนเพลียทำให้เขาหลับไปโดยไม่รู้ตัว
“นอนต่อค่ะ ยังไม่เช้าเลย” ปิ่นมุกลืมตาสะลึมสะลือขึ้นมา เธอมองผ่านกระจกหน้าต่างซึ่งรูดม่านเปิดไว้เห็นว่าด้านนอกยังมืดสนิท
“โน่เด้อ” ลูกรักผุดลุกขึ้นนั่ง เหลือบเห็นแอปเปิลที่ซุกอยู่ตรงหมอนของตัวเองจึงหยิบขึ้นมาอย่างดีใจ นิทานเรื่องสโนว์ไวท์กับคนแคระทั้งเจ็ดยังสดใหม่อยู่ในหัว เด็กน้อยก้มลงมองหน้า
