ตับ...ตับ...ตับ
เอี๊ยด เอี๊ยดด...
เตียงสะเทือนตามจังหวะหอยที่โดนลำกายขนาดมหึมาทะลวงเข้าออก สืบพันธุ์กันไม่หยุด
“อึก อืออ”
แกงขาสั่นเทิ้ม กว่าจะหยุดก็ตอนที่เอสเปอร์ผละออก วางลำกายไว้บนร่อง ถูไถติ่งที่มันวาว ถูไปถูมา เอสเปอร์ก็กลับเข้ามากระแทกกระทั้น
“ซี้ดด ทำไมของมึงเยมันอย่างนี้วะ”
“พ่ออย่าปิดปากหนู!”
“เธอก็คร่ำครวญให้มันเบาๆ หน่อยสิ”
เอสเปอร์งอแขนข้างใบหน้างามหยดแล้วตำรัวเน้นๆ หลายครั้ง แรงป่าเถื่อนของเขา ทำให้ผ้านวมที่พาดอยู่ตรงขอบเตียง หล่นไปกองบนพื้น
หมอนข้างกลิ้งตามลงไปติดๆ ท่อนขาที่ถ่างรับร่างใหญ่ขยับตามพละกำลัง และร่างน้อยๆ จะไปเหลืออะไร แกงกดบั้นท้ายตนเองกับที่นอน
ทำให้แคมโหนกนูนโค้งลง ทว่าพ่อเลี้ยงก็กดลำกายลงมาตำ**อย่างไม่รู้จักคำว่าเหน็ดเหนื่อย
คนที่เหนื่อยเจียนตายจึงเป็นเธอ ตากลมๆ มีธารน้ำเอ่อล้น ทว่าไม่ได้ร่ำร้องเพราะโดนขืนใจ
แต่ร้องเพราะอะไรบางอย่างกำลังปะทุออกมา
