หนึ่งเดือนผ่านไป
มะขามไม่อยากโดนพี่ชายลงโทษ ส่วนหนึ่งก็เพราะเห็นแก่พี่สะใภ้ด้วย เลยตื่นแต่เช้าพร้อมพี่ เพื่อไปเก็บใบชากับคนสวน ส่วนพี่ไปดูอู่ซ่อมรถ
ด้วยความที่เป็นน้องเจ้าของไร่ อู้งานก็ไม่มีใครว่า แถมพวกเขายังไม่อยากให้มือสวยๆ หยิบจับอะไรด้วยซ้ำ แต่เพราะเกรงใจจึงไม่กล้าอู้
ตอนแรกที่เธอคิดว่าต้องทำงานทั้งวัน จริงๆ แล้วทำงานแค่สามสี่ชั่วโมง และไม่ได้ทำทุกวัน
วันไหนไม่ไปไร่ จะช่วยพี่สะใภ้เลี้ยงหลาน
“พี่อาชาดูสิคะ ม่านมุกเล่นเกมเป็นแล้ว”
มะขามเรียกอาชาที่เดินมาจากห้องครัว ส่วนพิมพ์คาดว่ากำลังเก็บจานล้าง หลังทานมื้อเที่ยง
ไม่ใช่ว่าเธอไม่อยากช่วย เธอบอกให้พี่สะใภ้อยู่เฉยๆ แล้ว แต่พี่สะใภ้ดึงดันจะทำเอง
“ม่านมุกหัวไวมากเลยค่ะ” มะขามอวดหลาน หน้ายิ้มระรื่น ตัวน้อยที่ถูกอาชมก็ยิ้มแก้มแทบปริ
“ป้อจ๋า ต้องกดตรงนี้...ตรงนี้” ม่านมุกแสดงความสามารถให้ผู้เป็นพ่อดู อาชายืนอยู่ด้านหลังโซฟา มองลูกสาว
