“มึงแน่ใจนะว่าไดน่าคือลูกพ่อครูภรัณ”
“ทำไมถามงี้?”
ดาที่นอนเล่นเกมมือถืออยู่ไม่ได้รู้สึกรู้สาอะไรเมื่อมีใครเอ่ยถึงลูกของเธอ ราวกับอุ้มท้องมาเก้าเดือนไม่ได้มีความหมายอะไรเลย
“รึมึงคิดว่าไดน่าเป็นลูกของมึงล่ะ?”
“...แล้วใช่ไหม” โชคเงียบไปแป๊บก่อนถาม
เรื่องนี้มันทำให้เขาไม่สบายใจมานานแล้ว ถึงเขาจะไม่ได้ร่ำรวยเท่าพ่อครูภรัณ
แต่เขาก็ไม่ได้เดือดร้อนเรื่องเงินทอง แถมพ่อแม่ยังแบ่งสมบัติให้ตั้งมากมาย
หลังจากที่ปล่อยปละละเลยมานาน
จู่ๆ ก็อยากจะเอาเด็กคนนั้นมาเลี้ยง หนึ่งเพราะสงสารเพื่อนด้วย แม้ว่าตอนทำผิดกับพาฝันจะไม่ได้คิดหน้าคิดหลังให้ดี
หลงไปหลับนอนกับดา แฟนของพาฝัน ก็ทำไงได้วะ ดาอ่อยเขาซะขนาดนั้น
“เอาจริงๆ นะ กูไม่รู้ว่าไดน่าลูกใคร”
“เชี่ยย” โชคสบถคำหยาบอย่างอดไม่อยู่ นั่งถอดถุงเท้าปลายเตียง ผู้หญิงคนนี้ไม่ได้อยู่กับเขาถาวร ดาเทียวไปเทียวมา
ซึ่งเรื่องนี้โชคไม่บอกพาฝัน
“กูพูดไม่ออกเ
