“เฮ้อ!”
“เลิกถอนหายใจสักที จะนอน”
เสียงของคนปลายสายดังทันทีที่บะหมี่ถอนหายใจ ระหว่างนั่งรถกลับบ้าน ด้วยความเป็นห่วง ติณเปิดวิดีโอคอลกับเธอ แต่เธอมองไม่เห็นเขา
เพราะในห้องมืดสนิท ส่วนเขาน่าจะกำลังหลับตา จึงมองไม่เห็นเธอ บะหมี่คิดเช่นนี้ นั่งหน้าบูดบึ้ง แล้วพลันได้ยินเสียงไอ้เด็กขี้บ่น เอ่ยอีก
“น่าเกลียด”
บะหมี่เม้มปากก่อนพูด “นายแอบดูฉันเหรอ”
“อย่าพูดมาก คนจะนอน”
“นอนไปสิ วางแล้วแค่นี้นะ”
บะหมี่กดตัดสาย มองถนนเบื้องหน้า ตอนนี้ฟ้าสว่างแล้ว เธอใช้ชีวิตตัวคนเดียวจนเคยชิน จึงไม่กลัวอะไร อันที่จริงติณนั่นแหละที่น่ากลัว
จ่ายค่าโดยสารเสร็จ ก็พิมพ์ข้อความลางานกับหัวหน้า แล้วอาบน้ำนอนยาวๆ ทว่าต้องเซ็งเมื่อใครก็ไม่รู้มายืนเรียกอยู่หน้าบ้าน
ชะเง้อไปมองก็สบตาคมกริบ คู่ที่ชอบลอบมองกัน และก็เมินกัน ทำให้เกิดความรู้สึกสับสน
อีกฝ่ายโบกมือไปมา เมื่อติณเห็นเธอไม่ยอมลงไปเปิดประตูบ้าน ก็ตะโกนเสียงด
