“พี่หรงเป็นไรไหม?” ชะเอมถามเสียงสั่น
“พวกมันไม่ทำไรฉันหรอก...เพราะฉันเป็นพวกเดียวกับมันแล้ว” โจวหรงทำเช่นเดิม อุ้มเธอไปที่รถ คร่อมบิ๊กไบค์ ทะยานสู่ถนนเลี่ยงเมือง
เลี่ยงที่จะไม่ไปเส้นทางที่รถติด หรือสถานที่ที่คนเยอะ เพราะเสี่ยงต่อการเจอซอมบี้เป็นฝูง
ช่วงนี้โรงเรียนกำลังปิดเนื่องจากเป็นวันหยุดยาว โจวหรงจึงขับรถเข้าไปในโรงเรียนแห่งหนึ่ง
อุ้มชะเอมปีนข้ามรั้วเข้าไป เมื่อจัดการกับลุงยามที่ตอนนี้กลายสภาพเป็นซอมบี้แล้วเสร็จ
เขาก็พาชะเอมเข้าไปพักในห้องเรียนชั้น2 หาลู่ทางหนีเรียบร้อย โจวหรงนั่งพิงประตูมองชุดเดรสที่ขาดแหว่งจนกางเกงชั้นในสีแดงฉานโผล่
แคมของเธออูมใหญ่เท่าใบหน้าเขาได้ ฝ่ายนั้นเดินวนไปวนมา โดยไม่รู้ตัวว่ากำลังถูกมอง
“พี่หรง ฉะ ฉันเจอเสื้อนักเรียน!” ชะเอมเอ่ยอย่างดีใจ หยิบเสื้อนักเรียนกับกระโปรงน้ำเงินในลิ้นชักโต๊ะทำงานของครูประจำชั้นออกมาสวม
ด้วยความที่เธอรูปร่างเล็ก จึงใส่ได้พอด
