“เอ้า! แม่มานั่งในตู้เสื้อผ้าทำไม?”
“ชู่วว!” ฉันยกมือปัดป่ายเป็นพันวันเพื่อให้เปาลูกชายส่งเสียงให้เบาที่สุด “อย่าบอกไอ้เปรมเพื่อนแกนะว่าฉันอยู่ในนี้ เปารีบปิดประตูตู้เร็ว!”
ฉันผ่อนลมหายใจเมื่อเปาทำตามคำสั่ง ทว่าโล่งอกได้ไม่นาน เสียงทุ้มของเปรมก็ดังขึ้น
“แม่มึงอยู่ในนั้นเหรอ”
...ทำไมมันถึงได้รู้ดีอย่างนี้นะ
ฉันนั่งตัวแข็ง หลังจากไอ้เด็กบ้าแตกเข้ามาในกายรอบที่เท่าไรไม่รู้ เยอะเกินจะจำไหว เขาก็หลับเป็นตาย เลยใช้โอกาสนี้หนีกลับบ้าน
ทว่ารถแท็กซี่ไม่ทันถึงหน้าบ้าน เจ้าเด็กบ้าก็โทรมาไม่หยุดและส่งข้อความมาว่า อย่าให้เจอ!
ด้วยความที่ไม่มีเพื่อน สถานที่ที่น่าปลอดภัยจึงเป็นในตู้เสื้อผ้าห้องลูก แต่เปาดันกลับมาซะงั้น
ขอร้องล่ะ อย่าเปิดประตูตู้เลยนะ มีอะไรกับเพื่อนลูกชาย ถ้าลูกรู้ ไม่รู้แม่จะเอาหน้าไปไว้ไหน
และไม่รู้ด้วยว่าเปรมตามหากันแบบนี้ เปรมต้องการอะไร เงินเหรอ แต่เขารวยมากเลยนะ?
แต่ยังไ
